Zaterdagavond hangen we altijd een beetje als een stel uitgebluste bevers op de bank. De intensieve week wordt dan doorgaans een beetje verwerkt denk ik, zodat we een ontspannen zondag kunnen hebben. Het is prachtig mooi weer vandaag en we hebben er een drukke zaterdag op zitten. Na het eten is het makkelijk om de kinderen een filmpje te laten kijken voor ze naar bed gaan, maar Alex heeft een ander idee.
Lees meer …
We hadden een cane. Gewoon een prima exemplaar. Die had zelfs een speciaal afgewerkt handvat. Niks mis mee. Precies zoals een cane moet zijn. Een irritante, scherpe pijn. Niet een hele zware. Geen idee meer hoe en wanneer, maar ineens moest hij plaatsmaken voor een zeer gemene, zware, enge variant. Cane from hell zeg maar. Zo naar.
Lees meer …
‘Je bent opstandig.’
Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb de laatste dagen. Ik ben de tel kwijtgeraakt. Zij het zo dat ik het er totaal niet mee eens ben. Eigenlijk dacht ik dat hij een grapje maakte, want hij leek er niet iets serieus mee te doen. Tot vanmorgen.
Lees meer …
Op zaterdag de stad in is gewoon een super slecht idee. Alleen was het nu enigszins nodig dus zijn we toch maar gegaan. Altijd als we in een parkeergarage parkeren geeft Alex mij het parkeerkaartje om in mijn portemonnee te doen. Elke keer vraagt hij ook waar ik het kaartje gelaten heb. Hij wil bijvoorbeeld niet dat ik hem in mijn jas- of broekzak stop, want dan zou ik hem kwijt kunnen raken. Ik vind hem altijd veel te overdreven bezorgd daarover. Toch stop ik parkeerkaarten meestal wel in mijn tas of portemonnee zodat hij het los kan laten.
Lees meer …
Ik heb iets met de haarborstel. Wat dat ‘iets’ is vind ik moeilijk uit te leggen in een woord. Als ik terugdenk aan hoe ik als 18 jarige in mijn studentenkamer verhaaltjes las achter mijn bureau moet ik lachen. Ik zocht me rot naar spanking verhalen waar een haarborstel in voor kwam. Dat leek me echt het beste strafinstrument. Huiselijk, makkelijk toepasbaar over de knie en niemand die gek opkijkt als je die in je huis hebt liggen. De eerste kennismaking met de borstel was behoorlijk teleurstellend. En veel daarna ook. Vaak wordt er gebruik gemaakt van een kunststof exemplaar of een zogenaamd houten borstel dat geen hout is. Gewoon zo’n gelamineerd modern ding van de drogisterij. Dat is het gewoon allemaal net niet.
Lees meer …
Ik heb na de middelbare school drie jaar gestudeerd. Ik volgde het patroon der verwachting. Zonder enig vuur en ambitie voor de studie begon ik aan hetgeen wat uit mijn studiekeuzetest kwam. Ik kwam in een jaargroep waarbij ongeveer iedereen, op twee na, aanhanger van het christelijk geloof was en iedereen was vrouw. We hadden echt ontzettend veel goede discussies en gespreksonderwerpen. We dachten over veel normen en waarden hetzelfde allemaal.
Lees meer …
De avond verloopt zoals elke andere avond. Na het eten is het opruimen, kinderen douchen en kinderen naar bed brengen. We drinken samen koffie en kijken het journaal. We praten weinig, want er hangt wat in de lucht. Iets wat deze avond anders maakt dan alle andere. Ik schrijf wat ter afleiding en hij kijkt naar een hele rare film waar hij normaal nooit naar zou kijken. Half negen zet hij de televisie uit. ‘Wat een onwerkelijke film. Niks aan.’
Hij kijkt mij aan en zijn blik zegt alles. Het kriebelt enorm in mijn buik en ik weet precies wat er gaat gebeuren. Van de zenuwen lach ik, maar al snel word ik weer serieus. We lopen naar boven, naar onze slaapkamer. ‘Doe maar je broek uit en ga bij de stoel staan. Je weet wel hoe.’ Hij klinkt heel rustig en lief.