De eerste keer

Alex stond niet meteen te springen om huiselijke discipline toe te passen. Het heeft ook lang geduurd voor het in zijn hele manier van denken is gaan zitten. De eerste keer straf van hem zal ik ook nooit vergeten.

Alex was abnormaal beschermend en voorzichtig, want ik was herstellende van een ziekte. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, maar het benauwde me soms. Ik was een volwassen vrouw, moeder en had een leidinggevende functie, maar als ik ergens heen wilde moest ik lullen als brugman om Alex te overtuigen dat het oké was.

Het frustreerde me dat hij alles toepaste wat een man binnen een HD relatie zou toepassen, behalve het pak slaag. Dat bleef uit. Hij zei de juiste woorden, hij deed alles zoals ik het verwachtte. Alleen het ‘nu is het genoeg en je krijgt een pak slaag’ dat kwam er niet. Als ik dat later met hem besprak zei hij, dat het gewoon niet in hem opkwam. Dat op dat moment hij daar niet over nadacht. Dan kon ik hem wel achter het behang plakken.

Ik schreef ontzettend veel brieven aan hem over hoe ik het zag, wat ik verwachtte en ik gaf hem voorbeelden van wanneer ik graag had gezien dat hij me had gestraft. In de hoop dat hij het op zou pikken. Totdat ik de hoop opgaf. We hadden geregeld ruzie. Ruzies in de vorm van de een boos in bed de ander boos in de woonkamer. Ik ben te koppig om mijn ongelijk toe te geven dus hij bood altijd excuses aan en zo gingen we verder. Dat ging me aan het hart, want ik wist dat ik niet zonder HD kon, maar ik kon ook niet leven met mezelf als grote ruziemaker.

Ik werkte onregelmatig en na een uitgelopen dienst was ik 22:00 uur eindelijk klaar. Ik had net een andere auto en ik was benieuwd of er een beetje power in dat ding zat. Het was rustig op de snelweg dus ik heb even mijn moment genomen. Heel even maar en ik was tevreden. Alex is een autoliefhebber dus ik kon niet wachten het met hem te delen. Dus ik kwam thuis en in bed vertelde ik dat mijn autootje met gemak de 150 aantikte. In plaats van een enthousiaste Alex kreeg ik zijn frustratie over me heen. Hij was boos. Er ontstond een ruzie. Ik snapte niet wat er verkeerd was aan even die auto uitproberen en ik vond hem overdreven reageren.

Na wat heen en weer geschreeuw, nou ja voornamelijk heen want Alex schreeuwt nooit, lagen we boos naar het plafond te staren. Alex draaide zich op zijn zij en ik dacht dat hij ging slapen. Daar zat ik op te wachten, want dan kon ik daar weer ruzie over maken. Tijdens de discussie heb ik heel kort gedacht dat als hij het zo erg vond wat ik had gedaan dat hij me gewoon over de knie kon leggen en dat het klaar was, maar dat liet ik snel weer varen. Dat was een gepasseerd station en ik had geen zin weer dat gesprek te voeren. Dus lag ik te wachten tot hij in slaap zou vallen voor ruzie nummer twee. Alleen liep het nogal anders.

Voor ik het goed en wel besefte lag ik voorover op bed en liet hij hard en snel een houten lat op mijn billen neerdalen. Ondertussen sprak hij me toe over het gevaar van hard rijden. Ik was verbaasd en wist niet wat me overkwam. De manier waarop hij sprak maakte indruk. Ik weet nog dat ik niet durfde tegen te stribbelen of au te zeggen, omdat ik bang was dat hij dan zou stoppen. Ondanks dat ik dolgraag wilde tegenstribbelen, want mijn god wat deed het zeer. Ik voelde me voor het eerst echt gestraft door hem en ik wilde dat hij daarop terug kon kijken als een geslaagde interventie. Wie weet kreeg hij zo de smaak te pakken.

Dat is nu ongeveer vijf jaar geleden. Er verschijnt nog steeds een lach op mijn gezicht als ik daaraan terugdenk. Echt straf heb ik niet echt heel vaak meer gehad. Dat heeft vaak voor frustratie gezorgd. Frustratie tegenover mezelf. Ik ben volwassen, ik heb een gezin, een baan en een gigantisch verantwoordelijkheidsgevoel. Dat geeft weinig ruimte om me te misdragen. Er is gewoon ook weinig reden voor straf.

Alex beslist geregeld dat het tijd is, maar dan is het meer om even de controle en stress los te laten. Soms denk ik met weemoed terug aan de tijd voordat ik moeder werd. De tijd dat ik me nog lekker kon misdragen en daar genadeloos voor gestraft werd. Als er al een reden is om gestraft te worden dan moet dat gebeuren op een moment dat het mogelijk is en dan is het vaak of vergeten of niet meer relevant. Soort uitstel en afstel dingetje. De noodzaak is er dan ook wel een beetje af.

De herinnering van de eerste keer straf van Alex koester ik dan ook en denk ik met veel liefde aan terug.