Wat moet een ander wel niet denken.

Het feit dat wij een wat traditionele relatie hebben en een traditionele kijk op het leven is geen geheim. Het HD gedeelte probeer ik wel angstvallig tussen ons te houden. Alex daarentegen neemt het niet zo nauw met het geheim houden. Niet dat hij het van de daken schreeuwt of dat hij daar duidelijk voor uitkomt, maar als hij me duidelijk wil maken dat me een pak slaag te wachten staat dan zegt hij dat zonder eerst te kijken of er andere mensen binnen gehoorafstand staan. Ondanks dat ik het een vreselijk woord vind, gebruikt Alex vaak genoeg het woord ‘billenkoek.’

Dus als we in de winkel staan en ik moeilijk doe over iets wat hij heeft bedacht zegt hij gerust: ‘Wacht maar. Vanavond krijg je billenkoek.’

Ik, als introverte, ga dan door de grond! In mijn beleving heeft hij het dan zo hard gezegd dat de halve wereld het op zijn minst gehoord heeft. Dat is dus mijn Alex.

Kort geleden waren we in een pretpark en ik was mijn telefoon kwijt. Alex houdt er niet zo van als ik spullen in mijn zak doe. Dat gaat niet alleen over parkeerkaartjes, maar over eigenlijk alles. Niks mag in mijn zak. Mijn telefoon doe ik, als ik met hem ben, vaak in mijn tas. Daar in dat pretpark was ik mijn telefoon dus kwijt. Stress, want die back up voor mijn foto’s stel ik al een jaar uit en mijn hele leven staat bij wijze van spreken op die telefoon.

Na de derde keer mijn tas overhoop halen kreeg Alex in de gaten dat er wat was. Hij vroeg wat ik zocht en ik moest uiteindelijk toegeven dat ik mijn telefoon niet kon vinden. Ook moest ik concluderen dat hij echt niet in mijn tas zat al zou ik hem nog honderd keer legen. De rode vlekken verschenen al in zijn nek en nog voor hij wat kon zeggen vond ik hem in mijn broekzak. Opgelucht! Nou niet dus hoor. Zegt hij met zo’n soort van ingehouden boosheid, dat het aardig klinkt maar dat het er dik bovenop ligt dat hij boos is: ‘Jij krijgt echt billenkoek. Wacht maar tot morgenavond. Blauwe billen!’

Werkelijk … Ik heb de breed grijnzende oude man op links hard proberen te negeren, maar als je eenmaal hebt gezien dat iemand het heeft gehoord is die wetenschap gewoon killing.

Ook benadrukt hij maar wat graag wat er staat te gebeuren als ik iets wel of niet doe. Hij vraagt bijvoorbeeld of ik het parkeerkaartje in mijn portemonnee heb gestopt, want anders….

JA IK WEET HET WEL!!!!!! Maar dat zeg ik natuurlijk niet.

Voor de zomervakantie waren we op visite bij mijn ouders en mijn vader vroeg of er een reden was dat ik bleef staan. Dan geniet Alex ervan om dat moment nog extra ongemakkelijk te maken.
‘Ja schat, waarom ga je niet lekker zitten?’
Het ongemakkelijke moment creëer ik natuurlijk zelf, want ik weet waarom ik zitten niet aantrekkelijk vind op dat moment. Niemand krijgt rare ideeën als ik zou zeggen, dat ik gewoon liever even sta.

Ik ga invullen voor andere. Die moet nu vast dit of dat denken. De affirmatie die als plaatje bij deze post staat kan ik nog niet goed toepassen. Alex vindt het niet belangrijk wat andere mensen denken of vinden wat dat betreft. Dus als we buiten zijn of ergens anders dan thuis en hij vindt dat hij een waarschuwende of plagerige tik moet geven dat doet hij dat. Dan schaam ik me dood. Ik denk dat ik er nooit aan ga wennen en ik denk ook niet dat hij zal veranderen. Dat hoeft ook niet. Zolang die twinkeling in zijn ogen maar blijft als hij naar me kijkt is alles goed!