Zekerheid bestaat niet – deel 1

zekerheid bestaat niet-1

Het is al kwart voor een als Lieke eindelijk de deur van haar spreekkamer sluit. In de keuken zit Anne al aan haar dagelijkse portie instant noodles. Alleen al van de geur wordt Lieke misselijk. ‘Ben je daar eindelijk?’ Vraagt Anne.

‘Volgens mij had ik beter systeemtherapeut kunnen worden in plaats van relatietherapeut. Nu moet ik in een kwartier mijn lunch eten en opladen voor de rest van de dag.’

Anne zet haar een kop koffie voor. ‘Komt wel goed schatje.’

Lieke neemt snel een hap van haar pastasalade. ‘Hoe was het met die nieuwe huurder?’

Anne gaat er eens goed voor zitten. ‘Goh, waar zal ik eens beginnen. Opperhoofd was natuurlijk weer eens te laat en meneer huppeldepup was te vroeg. Lekker ongemakkelijk.’

Lieke lacht vermakelijk. ‘Sorry dat ik je niet kon bijstaan. Ik kon dit stel echt niet afzeggen. Ik maak het goed met je, dat beloof ik.’

Anne haalt haar schouders op. ‘Joh geen ramp. Al vind ik het natuurlijk heerlijk dat je me vanavond trakteert op de Italiaan.’

Lieke verslikt zich. ‘Bescheidenheid kennen ze niet hè in het westen?’

Ook einde van de dag loopt de sessie van Lieke uit. Als het laatste stel de spreekkamer uitloopt, rent Anne nog net niet naar binnen. ‘Klaar om de boel op stelten te zetten?’

Op haar gemak pakt ze haar tas in. ‘De boel op stelten zetten?’

Vrolijk springt Anne om haar heen. ‘Nou ja, jij dan. Ik heb meer dan genoeg aan Ben.’

Hun vaste restaurant ligt op steenworp afstand van het kantoorpand waar hun praktijk gevestigd zit. Het is een gemoedelijk, sfeervol zaakje. De eigenaar kent hun inmiddels zo goed, omdat ze minimaal een keer per week er samen eten. Meestal als de man van Anne avonddienst heeft.

Er staan al twee glazen van hun favoriete wijn klaar als ze gaan zitten. Anne neemt een flinke slok. ‘Vertel nou over die nieuwe huurder.’

Voor de vorm bekijkt Lieke de menukaart, maar ze weet toch al wat ze neemt.

‘Ik weet zijn naam niet meer, maar hij is lifestyle coach geloof ik. Prima combi. Relatietherapeut, Systeemtherapeut en lifestyle coach kan best toch? Beter dan die mediator die laatst kwam bezichtigen. Goh als de therapie niet heeft gewerkt kunnen jullie een deur verder om de scheiding in gang te zetten.’

Meteen verslikt Lieke zich. Met grote ogen kijkt ze haar collega aan. ‘Jij kent echt geen schaamte.’

Er verschijnen pretlichtjes in Anne haar ogen. ‘Zorg jij nou maar dat je een relatie krijgt, want dat is echt een gebed zonder end. Volgens mij stel je veel te veel eisen aan een partner.’

Er ontsnapt Liek een diepe zucht. Daar gaan we weer, denkt ze. ‘Ik wil gewoon zeker weten dat het de man is waar ik iets mee op wil bouwen. Ik heb dat gevoel gewoon nog niet gehad.’

Hun bestelling wordt opgenomen. Dankbaar voor de onderbreking probeert ze het mooi weer gesprekje met de bediening zo lang mogelijk te houden. Daar trapt Anne niet in.

Als ze weer met zijn tweeën zijn kijkt Anne haar doordringend aan. ‘Wil je eigenlijk wel een relatie?’

Geïrriteerd haalt ze een hand door haar haren. ‘Denk je dat ik al die vrije tijd spendeer aan daten terwijl ik geen relatie wil? Laten we alsjeblieft ergens anders over praten.’

Verslagen haalt Anne haar schouders op. Volgende keer beter. Ondanks de lichte spanning wordt het toch een hele gezellige avond. Ze maken het veel te laat.

Met een gesmoorde kreun komt Lieke overeind. Waarom doet ze zich dit zelf toch elke keer weer aan? Die kater de volgende ochtend zal nooit dragelijk worden. Sloffend begeeft ze zich naar de badkamer. Loom staart ze voor zich uit. De badkamerspeaker geeft digitaal de tijd aan. Lieke kijkt in de spiegel. Met een ruk draait ze zich terug naar de speaker. ‘Kak!’ Roept ze. Het is al laat. Ze moet een verkeerde wekker aangezet hebben op haar telefoon. Snel springt ze onder de douche. Er klinkt een harde gil. Het water is natuurlijk niet meteen op temperatuur. Met tegenzin wast ze vliegensvlug haar haren. Deze dag is gedoemd te mislukken. Dat is geen goed voorteken voor haar date vanavond. Snel draait ze de kraan uit. Ze wikkelt haar haren in een handddoek en poetst ondertussen vlug haar tanden.

Voor ontbijt heeft ze nu geen tijd. Al rennend grist ze al haar spullen bijeen. Onderweg doet ze, zo goed en zo kwaad als het gaat, wat make-up op. Drie minuten voor haar eerste cliënten sprint ze de keuken in. Anne staat haar met een zelfvoldane grijns op te wachten. ‘Verslapen?’

Een ondefinieerbare grom kaatst ze terug dat door moet gaan voor antwoord. Anne lacht nu nog hardop. ‘Mevrouw de Groot belde net. Haar man is ziek. Ik heb gezegd dat je haar terugbelt voor een nieuwe afspraak.’

Nog voor ze wat kan zeggen drukt Anne een kop koffie in haar handen en loopt in een ruk door naar haar eigen spreekkamer. Hoofdschuddend en in zichzelf mopperend loopt Lieke naar haar kamer. De deur smijt ze hard dicht. Al die haast voor niks. Hoe krijgt Anne het toch voor elkaar om er altijd fris en fruitig uit te zien hoe laat ze het ook gemaakt hebben? Uit haar la haalt ze een spiegeltje. Het is maar goed ook dat haar eerste afspraak niet doorgaat. Ze ziet er beroerd uit. Hier en daar werkt ze haar make-up bij. Het is niet aan te raden al rijdend mascara aan te brengen. Na haar koffie besluit ze bij de bakker een ontbijtje te halen.

‘Goedemorgen mevrouw.’ Wordt ze vrolijk begroet. Lieke probeert zo vriendelijk mogelijk te glimlachen. ‘Wat mag het zijn vandaag?’

Lieke bestudeert de borden boven haar hoofd. ‘Doe maar het frisse start ontbijt alstublieft.’

‘Komt eraan.’

Dankbaar pakt ze de papieren zak aan. Het is nog fris, maar het ochtendzonnetje nodigt uit om nog niet naar binnen te gaan. Lieke knoopt haar jas nog iets verder dicht en gaat op het bankje tegenover haar kantoor zitten. De verse jus is toch wat zuur voor deze ochtend. Die bewaart ze voor later. De triangel met kaas daarentegen schrokt ze naar binnen. In de zak zit nog een klein bakje yoghurt met rood fruit. Dat durft ze nu wel aan. Na het ontbijt voelt ze zich een stuk beter.

Een kwartier voor de volgende cliënten gaat ze toch maar naar binnen. Een keertje niet haasten is ook wel eens lekker. Ze start haar laptop op en haalt het laatste gespreksverslag op. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Dit stel gaat het wel redden. Ze bereidt het een en ander voor. Exact half tien gaat de deurbel. Ze drukt op de intercom. Nog snel even koffie halen. De dag is toch een stukje beter geworden.

Als Lieke haar kast op slot draait hoort ze Anne afscheid nemen van haar cliënt. Ze wacht even tot ze de deur hoort dichtgaan. ‘Ben ik nu een keer eerder klaar dan jij?’

Anne lacht vermoeid. ‘Ik ben blij dat het weekend is. Heb jij nog plannen?’

Er verschijnt een kleur op Liekes wangen. ‘Ik heb een date vanavond.’

Meteen is Anne alert. ‘Oh? Vertel!’

Vanuit de spreekkamer van Anne heb je prachtig uitzicht op het park. Veel beter dan de straatkant van Lieke. Dromerig staart ze naar buiten. ‘Ach, geen idee. Hij is makelaar. Alles aan zijn profiel was leuk.’

‘Behalve dat hij makelaar is.’ Bitst Anne.

Lieke lacht. ‘Wat is er mis met makelaars?’

Anne rolt met haar ogen. ‘Zo ongeveer alles, maar er bestaan altijd uitzonderingen op de regel. Wat gaan jullie doen?’

Lieke trekt ondertussen haar jas aan. ‘Gewoon drankje doen bij de Walrus.’

Samen lopen ze naar de voordeur. Anne toetst de alarmcode in. ‘En daarna jouw bed of die van hem?’

Lieke zucht. ‘Mijn bed. Alleen!’

‘Goed weekend meid. Tot maandag.’

Met een vette knipoog loopt Anne naar haar auto. ‘Tot maandag. Doe het veilig!’

Hoofdschuddend loopt ze de andere kant op. Wedden dat ze morgen al aan de lijn hangt. Het is een klein stukje naar haar huis, maar in de spits is het veel te druk. Normaal gaat ze met de fiets, maar vanmorgen was ze natuurlijk te laat. Nu heeft ze alweer spijt van haar beslissing met de auto te zijn gegaan. Als ze voor haar huis parkeert is ze meer dan een half uur verder. Ze woont aan de rand van het centrum in een knusse arbeiderswoning. Opgelucht schopt ze haar hakken uit. Wat zal ze eens eten vandaag? Haar gezicht betrekt als ze in de koelkast kijkt. Het is hoog nodig om boodschappen te doen. Echter is daar vandaag geen tijd voor. Morgen dan. In de vriezer ligt nog een bak ijs. Het is niet veel meer. Samen met het restje lasagne van eerder die week is het precies genoeg.

Nog een laatste keer bestudeert ze het profiel van haar date van vanavond. Sinds kort zit ze op een app waar je profielfoto een plaatje is van iets dat bij je hoort. Profielfoto’s van jezelf zijn verboden. Daardoor maak je de keuze op basis van interesses en kenmerken in plaats van op uiterlijk. Dat sprak haar wel aan na de zoveelste Tinder mislukking.

Een zelfstandige makelaar uit een dorp net buiten de stad, sportief, houdt van musea, lezen, muziek maken en hij heeft een kat. Eigenlijk is het best een nietszeggend profiel. Waarom heeft ze ook al weer ja gezegd tegen deze match? Ze kijkt nog even naar de andere voorgestelde mannen op haar profiel. Het neemt haar zo in beslag dat ze de tijd vergeet. Gelukkig realiseert ze zich nu wel op tijd dat ze nog plannen heeft vanavond. Ze twijfelt even bij de kapstok. De hakken laat ze toch maar staan. Haar sneakers doen het ook wel voor vanavond.

Er staat een man met een flinke bos donkerblonde krullen voor het café waar ze afgesproken heeft met haar date. Hij kijkt zoekend van links naar rechts. Dat moet hem wel zijn. Haar hart maakt een sprongetje. Wat een knappe man. Even overweegt ze rechtsomkeer te maken. Deze man past in haar gecreëerde plaatje. Dan vermant ze zichzelf en stapt zelfverzekerd op hem af. ‘Hay, ben jij Shawn?’

De man neemt haar uitgebreid in zich op en zucht dan diep. ‘Voor nu wou ik dat ik het was.’

Als hij lacht verschijnen er prachtige glinsters in zijn ogen. Het duizelt haar. ‘Oh sorry ik dacht dat je iemand anders was.’

Zo snel ze kan duikt ze het café in. Wat een blunder. Ze neemt plaats aan de bar. Het is al best druk. ‘Zeg het maar.’ Vraagt een overenthousiaste studente aan haar.

‘Doe maar een biertje. Nee sorry doe toch maar een gin tonic.’

Als ze het glas aangereikt krijgt neemt ze meteen een flinke slok. Wat vreselijk. Elke keer ziet ze die pretogen voor zich in gedachten. Dit kan nooit meer goed komen. Of haar date moet de vreemdeling overtreffen. ‘Sorry dat ik je stoor, maar ben jij misschien Lieke?’

Als ze naast zich kijkt ziet ze een slanke, onzekere man staan. In zijn rechterhand een bos bloemen en in zijn linkerhand een versleten portemonnee.

‘Nee sorry, je moet me met iemand anders verwarren.’

De man krijgt een enorm rode kleur en gaat verderop op een kruk zitten. Lieke slaat haar drankje in een keer achterover. Uit haar tas haalt ze een tientje tevoorschijn en legt het op de bar neer. ‘Laat de rest maar zitten.’

Zo snel als ze kan vlucht ze naar buiten. Snel naar huis, weg van alles wat dan ook maar met daten te maken heeft. Tranen van frustratie stromen over haar wangen. Bestond er maar een datingapp voor haar verlangen. Meteen duwt ze die gedachte weer weg. Niet aan denken. Haar zwarte jurkje en panty verruilt ze voor haar pyjama. Uit de keuken pakt ze een zak chips. Ze zet een film op om zich vervolgens te verzwelgen in zelfmedelijden.     

Ga naar alle delen

Hoofdstuk 2

Geef hier je reactie

Een nieuw vervolgverhaal:
Zekerheid bestaat niet

zekerheid bestaat niet-2

Dit vind je misschien ook leuk