zekerheid bestaat niet – deel 4
Het is nogal een risico dat hij neemt, maar ergens voelt hij dat het goed is. Voor Lieke voelt het alsof alles om haar heen verdwijnt. Zei hij dat nou echt? Zijn woorden blijven zich herhalen in haar gedachte. Zenuwachtig bijt ze op haar lip. Dit gebeurt niet echt. De woorden die ze al zo lang verlangt te horen heeft deze man zojuist uitgesproken. Als ze de tranen voelt opkomen slaat ze haar ogen neer. ‘Hoe? Eh hoe wist je het?’ Vraagt ze zachtjes.
Tjeerd strijkt over haar wang. ‘Het was een gok, maar iets zei me dat ik de gok moest wagen.’ Hij pakt haar hand en samen lopen ze een stuk het bos in. Lieke zucht een paar keer diep. ‘Was dat een van je geheimen?’
Lieke knikt langzaam. ‘Die van mij ook.’ Zegt Tjeerd lachend. Sluiks kijkt ze naar hem. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’
Ze slaan een smal paadje in. Het is rustig. Soms probeert ze iets te zeggen, maar ze weet niet waar ze moet beginnen. Tjeerd ziet haar strijd. ‘Heb je je verlangens wel eens in de praktijk uitgevoerd?’
Lieke haalt haar schouders op. ‘Een aantal jaar geleden heb ik wel het een en ander geëxperimenteerd, maar dat was niks voor mij. In mijn beleving bestaat zoiets binnen een relatie en niet twee keer per maand als je toevallig een gaatje in je agenda hebt.’
Tjeerd blijft staan. Er schiet een eekhoorn over het pad, zo een boom in. ‘Hier zie je altijd wel iets leuks. Daarom loop ik hier zo graag. Eekhoorns maken me sowieso vrolijk.’
Het lukt Lieke iets meer om zich te ontspannen. Al die tijd heeft ze haar verlangen voor zichzelf gehouden en nu loopt ze in het bos, met een man waar ze zich bij op haar gemak voelt, over dat verlangen te praten. ‘Heb je nog nooit een relatie gehad, omdat je nog geen man hebt gevonden die je van tijd tot tijd billenkoek geeft?’
Abrupt blijft Lieke staan. Ze begint te lachen. Verbaasd kijkt hij haar aan. Er lopen tranen van het lachen over haar wangen. ‘Wat is er zo grappig?’ Vraagt Tjeerd voorzichtig.
‘Ik vind dat echt het meest idiote woord dat in de wereld verzonnen is. Als het ooit zo ver komt tussen ons en je zou dat woord gebruiken, dan is de hele sfeer naar de klote.’
Er verschijnt een glimlach bij Tjeerd op zijn gezicht. ‘Dat is duidelijke taal. Hoe noem jij het dan?’
Meteen voelt ze haar wangen gloeien. Wat is het toch ongemakkelijk om hierover te praten. ‘Eh gewoon.’
Ze haalt haar schouders op en loopt snel door. Hij probeert haar blik te vangen en kijkt haar vragend aan. Weer haalt ze haar schouders op. ‘Nou eh gewoon. Spanking of pak slaag.’
‘Dus als jij nog een keer appt terwijl je rijdt krijg je een pak slaag op je blote billen in plaats van billenkoek. Ik zal het onthouden.’
Zenuwachtig hapt ze naar adem. Snel kijkt ze om zich heen. Er bevindt zich niemand binnen gehoorafstand, maar toch voelt ze zich ongemakkelijk. Om haar even wat rust te geven verandert hij het onderwerp. ‘Waarheen ben je voor het laatst op vakantie geweest?’
Hij ziet haar zichtbaar ontspannen. ‘Ik ben naar Blois geweest in de Loire streek. Daar heb ik veel gewandeld en kastelen bezocht. Het kasteel van Kuifje wilde ik graag zien.’
‘Ah Chateau Cheverny. Leuk, dat ken ik. Ik vind het nog steeds leuk om zo af en toe een stripverhaal van Kuifje te lezen.’
Zo lopen ze een flinke tijd door. Ondertussen kletsen ze over vakanties, droombestemmingen en wandeltochten. Het bos wordt steeds lichter tot ze bij een open plek aankomen. ‘Hier drink ik altijd een kopje thee.’
Tjeerd ploft meteen neer op het gras. Onhandig komt ze naast hem zitten. Ze probeert elegant door haar knieën te zakken, maar het idee was mooier dan de uitvoering. Tjeerd overhandigt haar een kopje thee en een stroopwafel. Hij legt zijn hand op haar knie. Er gaat een schokje door haar lichaam. Dit soort middagen mogen best vaker voorkomen. Zelf wandelt ze graag, maar het is altijd alleen. Anne is haar enige vriendin en zij wandelt niet zo graag. Het contact met haar familie beperkt zich tot verjaardagen en kerst dus haar wandeltochten zijn altijd solo. ‘Was het tussen jou en Sjoukje ook eh nou ja je weet wel?’
Er verschijnen pretlichtjes in zijn ogen. ‘Wat bedoel je?’
Wanhopig slaat ze haar ogen neer. ‘Je weet heus wel wat ik bedoel.’
‘Of ik Sjoukje over de knie legde bedoel je? Nou en of. Zij was nogal vurig. In de laatste maanden van haar leven gebeurde het natuurlijk niet meer. Alleen toen ze besloot niet meer verder te behandelen wilde ze het nog een keer samen beleven.’
In gedachte ziet ze Tjeerd voor zich, zorgzaam en streng tegelijk. Wat moet dat een waardevol moment zijn geweest. ‘Lijk ik op haar?’
Plotseling kijkt hij ernstig. Hij draait zich nog meer naar Lieke toe, zodat hij haar goed in haar ogen kan aankijken. ‘Niet bepaald. Ik ben niet op zoek naar een nieuwe Sjoukje. Als ik een nieuwe relatie krijg is dat geen vervanging. Dat zou niet eerlijk zijn. Ik heb verdriet gehad om Sjoukje. Nu kan ik het zien als een prachtige herinnering, maar ik ben er ook aan toe om mijn leven te delen met iemand anders.’
In gedachten verzonken nipt ze van haar thee. Hoe zou het zijn met Tjeerd? Wat nou als het gaat werken? ‘Heb je broers of zussen?’ Vraagt hij.
Meteen verstijft ze. ‘Ik heb een zus.’ Antwoordt ze koeltjes. ‘En jij?’ Vraagt ze er vlug achteraan. De verandering van haar houding heeft hij duidelijk opgemerkt. ‘Nee ik ben enig kind. Mijn ouders zijn helaas ook allebei al overleden. Ik heb wel een aantal goede vrienden. Echter allemaal getrouwd en de meeste ook al kinderen.’
Lieke drinkt haar laatste beetje thee op. ‘Zullen we verder?’
Als ze Tjeerd bij zijn huis afzet slaat ze beleefd zijn aanbod om nog wat te drinken af. Afstandelijk groet ze hem. Zodra ze voor haar huis geparkeerd heeft kan ze niet wachten tot ze binnen is. Meteen draait ze de deur op slot. Ze sluit de gordijnen aan de voorkant en ploft neer op de bank. Ze begint hard te huilen. Dit kan toch niet. Het plaatje is te mooi. Dit kan niet waar zijn. Haar mobiel piept, maar ze kijkt niet. Ze wil niet aan Tjeerd herinnerd worden. Het leven samen met iemand is gewoon niet voor haar weggelegd.
Ze zet nog een kop thee voor zichzelf. Snel kijkt ze toch even op haar telefoon. Anne en Tjeerd hebben haar meerdere berichtjes gestuurd. Vluchtig leest ze wat er staat. Anne is gewoonweg nieuwsgierig. Tjeerd vraagt of hij wat verkeerd gedaan of gezegd heeft. Een nieuwe huilbui is het resultaat. Ze zet haar telefoon uit en krult zich op op de bank. Was ze hem maar nooit tegengekomen.
Anne weet niet wat ze ziet als ze maandagochtend op kantoor komt. Lieke is al aan het werk. ‘Goedemorgen Liek. Uit je bed gevallen?’
De boze blik die ze Anne toewerpt is niet mis. ‘Mocht je willen praten dan weet je me te vinden.’ Ze blaast Lieke een kushandje toe voor ze naar haar eigen kantoor loopt. Moeizaam knippert ze de opkomende tranen weg. ‘Concentreer je op je werk.’ Fluistert ze tegen zichzelf. Ze focust zich op het dossier van het eerste stel van de dag. Als ze de zoemer hoort staat ze op. ‘Je kan het Lieke.’ Toch is ze niet zo zeker van haar zaak.
De man en vrouw die voor haar zitten houden afstand tot elkaar. Het is niet per definitie een slecht huwelijk, maar veel raakvlakken hebben ze ook niet meer. Er moet weer wat spanning komen. ‘Weet je wat het is?’ Begint de mevrouw als de sessie bijna voorbij is. ‘Als je al twintig jaar getrouwd bent neem je elkaar een beetje voor lief denk ik. Elke dag is hetzelfde. Ik wil wel eens wat anders. Hoe lang ben jij eigenlijk al getrouwd?’ Vraagt de gefrustreerde dame.
Opgelaten richt Lieke zich tot haar kladblok. ‘Mijn privéleven houd ik graag voor mezelf.’
Ze is erg van slag van die vraag. Het gebeurt wel vaker dat mensen het als vanzelfsprekend vinden dat ze, als relatietherapeut, getrouwd is. Tegenover haar cliënten zegt ze daar niks over. Normaal weet ze het gesprek moeiteloos weer naar het desbetreffende stel te leiden, maar nu kost het haar meer moeite. Om tijd te winnen loopt ze naar de kast. Ze haalt er een doosje uit en geeft het aan de man. ‘Neem dit mee. Het is een vragenspel voor stellen. Reserveer minimaal twee avonden in de week om een half uur met elkaar te zitten voor dit spel. Volgende keer nemen jullie het weer mee terug en dan hoor ik graag hoe het is gegaan.’ Ze kijken bedenkelijk naar het rode doosje. ‘Over twee weken weer doen? Zelfde tijd?’
Opgelucht sluit ze de deur achter het stel. Ze ziet dat Tjeerd heeft gebeld. Sinds hun date heeft ze niet meer gereageerd op zijn appjes en telefoontjes. Het komende uur heeft ze gereserveerd voor de administratie. Daarna heeft ze een afspraak met een heel jong, getrouwd stel. Ze zijn onder druk van de familie getrouwd en vanwege het geloof mogen ze niet scheiden. Om niet verbitterd en ongelukkig te worden hebben ze zich aangemeld bij Lieke. Lieke kijkt weer even in de kast. Wat zou ze met dat jonge stel kunnen doen? Ze pakt een boek waarvan ze denkt dat het helpend kan zijn in de voorbereiding. Dan valt haar oog op een ander vragenspel dat ze ooit op een beurs kreeg in een goodiebag. Een vragenspel voor datenight.
Er verschijnt een lach op haar gezicht. Die administratie kan wel wachten. Met trillende vingers stuurt ze Tjeerd een berichtje. Het spijt me dat ik je genegeerd heb. Ik ben hier gewoon niet zo goed in en ik kreeg koudwatervrees. Het kan gewoon niet zo perfect zijn en ik word er zo onzeker van en je vindt me vast niet meer leuk als je me beter kent en nou ja ik weet niet meer wat ik nog meer moet zeggen. Sorry. Ik hoop dat ik het goed kan maken met een gezellige avond bij mij thuis. Drankje, hapje, spelletje?
Zodra ze op verzenden gedrukt heeft heeft ze alweer spijt. Dit is minstens erger dan het negeren. Niet veel later klinkt het bekende whatsapp pingeltje door haar kantoor. Meteen begint haar hart als een bezetene tekeer te gaan. Telkens als ze haar telefoon wil pakken trekt ze haar hand weer terug. De nieuwsgierigheid is sterker.
Het lijkt me heel gezellig. Denk je niet dat er nog wat aan de avond toegevoegd moet worden?
Lieke hapt naar adem. Ze kan zich wel bedenken wat hij bedoelt, maar die gedachte laat ze niet toe. Wat bedoel je?
Zijn reactie wacht ze niet af. Snel bergt ze haar telefoon op in haar la. Ze pakt het boek van haar bureau dat ze eerder gepakt had en slaat het open. Pas als de ochtend bijna voorbij is heeft ze genoeg moed verzameld om te kijken wat hij haar terug gestuurd heeft.
Ik denk dat een pak op je billen je goed zal doen. Denk je niet? Vanavond en morgenavond zit ik vol, maar woensdagavond zou ik kunnen.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld is en of hij voorstelt een potje te gaan squashen of iets dergelijks. Zenuwachtig begint ze te lachen. In haar leven is het waarschijnlijk net zo gewoon als een avondje squashen. Acht uur doen?
Lieke maakt een sprongetje. Ze kan zich niet voorstellen dat ze daadwerkelijk toegestemd heeft. Nou ja, niet letterlijk, maar zwijgen is toestemmen.
In een beter humeur dan eerder die ochtend loopt ze naar Anne. ‘Thee?’
Anne werpt haar een veelbetekenende blik toe. ‘Weer koek en ei tussen jullie?’
Lieke grijnst. ‘Geen idee. Dat zullen we woensdagavond wel merken.’
