Horror cane

We hadden een cane. Gewoon een prima exemplaar. Die had zelfs een speciaal afgewerkt handvat. Niks mis mee. Precies zoals een cane moet zijn. Een irritante, scherpe pijn. Niet een hele zware. Geen idee meer hoe en wanneer, maar ineens moest hij plaatsmaken voor een zeer gemene, zware, enge variant. Cane from hell zeg maar. Zo naar.

Ineens hadden we dat ding. Ik pieker me suf hoe we aan dat ding gekomen zijn en Alex weet het ook niet. We kunnen alleen maar gissen en tot de conclusie komen dat het is gegaan zoals het is gegaan. Hoe dan ook, we hebben dat onding nu eenmaal en Alex is echt zeer content met zijn stok en ik moet het vaker dan me lief is ontgelden. Dat kreng is vreselijk. Hij noemt dat ding zijn stok. Maar echt! Dat klinkt nog veel te lief voor dat monsterlijke geval.

Wil het zijn dat onze beschaafde cane al heel lang zielig en ongebruikt in de la ligt. Elke keer hoop ik weer dat zijn stomme stok breekt en dat hij er noodgedwongen afscheid van moet nemen. Ik denk dat het een gevalletje onbreekbare kwaliteit is. Waarschijnlijk is dat ding nog steeds in actieve dienst als ik bejaard ben en achter een rollator loop. Ik ken Alex. No way dat hij dat ding met pensioen laat gaan. In zijn ogen heeft dat kreng zoveel voordelen. Doe mij maar zijn hand en als hij dan toch zijn poezelige handjes wil sparen of niet te erg wil vermoeien dan mag hij een borstel gebruiken. In de ideale wereld natuurlijk, want ik heb het niet voor het zeggen. 

En daar ging het om toch? Die controle niet hebben en alles overgeven, omdat hij beslist. Soms vraag ik me af of het niet gewoon makkelijker zou zijn als ik die ‘kronkel’ niet had, maar als na afloop van een pak slaag ik in zijn armen lig valt alles weer op zijn plek. Heel misschien wordt die rot cane ook een keer normaal. Tot die tijd hoop ik nog vurig dat hij breekt of verdwijnt.