Lunchtijd

Vera kijkt naar de klok. Het is al half twee. Nog even de laatste cijfers invoeren en dan gaat ze echt lunchen, neemt ze zich voor. Tony komt haar kantoor binnen. ‘Ik denk dat we een nieuwe klant kunnen binnenhalen.’

Vera zucht even. Ze knikt naar de stoel tegenover haar. ‘Vertel.’

Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze haar huis binnen kijkt. Vanuit haar auto kijkt zo naar binnen. Zo te zien stoeit Marcus met de kinderen. Het ziet er gezellig uit. Als ze wil uitstappen bedenkt ze zich. Snel schuift ze haar vergeten lunch onder de autostoel.

Ze wordt enthousiast begroet. Marcus heeft het eten al klaar. Ze kan zo aanschuiven. Het smaakt haar goed. ‘Honger?’ Vraagt Marcus. Ze is al bijna klaar terwijl de rest nog lang niet zo ver is. ‘Ja ik had wel trek. Vroeg gegeten vandaag.’

Ze kan zichzelf wel voor haar kop slaan voor de leugen die haar ontglipt. ‘Heb je het opstel ingeleverd Sil?’

Ze voelt zijn ogen prikken, maar ze negeert het en probeert haar aandacht volledig te richten op het enthousiaste geklets van haar oudste zoon. De tweeling probeert haar aandacht te trekken, maar Marcus laat ze weten dat ze even op hun beurt moeten wachten.

Als de kinderen op bed liggen ploft Vera op de bank neer. Ze is moe. Marcus slaat een arm om haar heen. ‘Let je goed op jezelf lieverd?’

‘Ja hoor.’ Zegt ze kortaf.

‘Het is niet niks zo’n promotie en al die veranderingen.’

Vera knikt. ‘Het gaat prima. Het is gewoon wennen.’

Vera pakt haar theemok. Het gebeurt steeds vaker dat ze niet toekomt aan lunch. Het is gewoon een kwestie van wennen. Tenminste dat houdt ze zichzelf voor. Marcus probeert oogcontact te maken met zijn vrouw. Wat zij weer angstvallig vermijdt.

‘Zullen we film kijken?’ Probeert ze vrolijk.

Marcus laat het even voor wat het is.

Vera is blij dat het weekend is. Marcus heeft zijn auto aan zijn zus uitgeleend voor het weekend. Sil heeft een kinderfeestje. ‘Ik breng hem wel dan doe ik op de terugweg meteen boodschappen.’

Vera geeft hem een kus. ‘Fijn schat. Ik moet er niet aan denken nu de drukke supermarkt door te moeten.’

Vera haalt een bak met houten treinbaan onderdelen van zolder. De meiden zijn zo even een tijdje zoet met het ‘nieuwe’ speelgoed. Vera gaat bij ze zitten met een goed boek. Het is een heerlijk ontspannen ochtend. Als Marcus binnenkomt valt haar nog niks op. Vera loopt naar de keuken om de boodschappen uit te pakken. Haar hart maakt een sprongetje als ze bovenop de wekelijkse boodschappen een flinke houten lepel ziet liggen. Niet een gewone pollepel, maar een extra grote. Marcus bekijkt haar geamuseerd. Hij ziet de radertjes draaien in haar hoofd. ‘Hadden we die eh nodig?’ Vraagt ze met een bibberende stem.

Marcus grijnst. ‘Jij hebt die nodig ja.’

Moeizaam slikt ze. Snel bergt ze de boodschappen op. Wat zal hij bedoelen? Hij ziet dat ze niet weet waar ze vanavond straf voor gaat krijgen. Hij laat haar nog heel even zweten voor hij haar aanspreekt.

‘Ik ben natuurlijk wat langer dan dat jij bent. Ik schoof de autostoel naar achter.’

Midden in haar beweging verstijft ze. Ze beseft meteen wat hij heeft ontdekt. Elke keer neemt ze zich voor de volgende dag haar lunch weg te gooien, maar steeds vergeet ze het weer. Hij pakt de lepel van het aanrecht en tikt een paar keer op zijn hand. Vera wordt er nerveus van. Als ze zich omdraait naar het keukenkastje geeft hij haar een harde tik. Verschrikt draait ze zich om. ‘Wacht maar. Vanavond hebben wij heel wat te bespreken.’

Er springen tranen in Vera’s ogen. Hier had ze helemaal niet op gerekend. Daar gaat haar geplande romantische filmavond. Marcus houdt haar in de gaten. Het knaagt behoorlijk aan haar zo te zien.

Als alle boodschappen opgeborgen zijn pakt hij haar hand. ‘Doe je schoenen aan. We gaan er even lekker uit.’

Hij zorgt ervoor dat Sarah en Evelien hun schoenen en jassen aandoen. Het is mooi weer voor een wandeling in het park. Vera heeft buikpijn van de zenuwen. Marcus kletst met de meiden. ‘Laat het los. Vanavond is vroeg genoeg om je zorgen te maken.’

Vera draait haar hoofd weg. ‘We kunnen ook naar huis. Dan gaan wij naar boven terwijl zij een film kijken.’

‘Nee!’ Roept Vera uit.

Marcus lacht. ‘Geniet dan van je vrije dag en laat het los.’ Zijn blik zegt genoeg. Het duurt even, maar het lukt haar toch om gezellig mee te doen. Hij geeft haar een knipoog en probeert haar gerust te stellen. ‘Mama mogen we daar in de speeltuin spelen?’

Evelien wijst enthousiast vooruit. Vera knikt. Meteen rennen de meiden vooruit. Marcus pakt haar hand en samen lopen ze naar de bankjes. Het najaarszonnetje voelt nog best aangenaam. ‘Sil zal wel moe zijn vanmiddag.’

Er verschijnt een zuinig lachje op Vera’s gezicht. ‘Ja dat denk ik ook wel.’

Marcus knikt naar een bekende die naar hem zwaait. Vera doet niet de moeite om op te kijken. ‘Morgen heb ik een ritje met een oude stoomtrein geboekt. In de buurt zit ook een pannenkoekenhuis. Dan hebben we een gezellige zondag met zijn alle.’

Vera schuift dichter naar hem toe. Hij zorgt er altijd voor dat ze een leuk weekend hebben. ‘Klinkt leuk.’ Mompelt ze. Hij slaat een arm om haar heen. Sarah zwaait vanaf de glijbaan. Vera en Marcus zwaaien terug. ‘Hoe laat wordt Sil ook al weer thuis gebracht?’

‘Half vier.’

Vera kijkt op haar horloge. Ze hebben nog even. ‘Zullen we verder?’

Marcus roept de meiden mee. Lichtelijk teleurgesteld lopen ze mee. De belofte van chips doet wonderen.

Het kost ze vandaag weinig moeite om de kinderen naar bed te krijgen. Ze zijn alle drie moe. Sarah en Evelien liggen al in bed voor Sil is omgekleed. Sil slaapt al voordat het verhaaltje uit is. Als Marcus bij de meiden gaan kijken ziet hij dat ze al lekker in dromenland zijn. Voorzichtig sluit hij de deur. Beneden zit Vera aan tafel. Marcus gaat tegenover haar zitten. Vera heeft al koffie klaargezet. Voorzichtig neemt ze een slok. Het is nog heet, maar ze weet zich anders geen houding te geven.

‘Vertel.’

Vera schrikt een beetje van zijn directe benadering. Ze staart in haar kopje. Daar ligt het antwoord niet. ‘Het is druk op werk. Ik vergeet steeds te eten en voor in het in de gaten heb is het al eind van de middag.’

Marcus kijkt haar strak aan. Het zweet breekt haar uit. Er valt een ongemakkelijke stilte.

‘Ik begrijp dat het druk is op je werk. Dat heb ik in de gaten. Er zijn dit geval een aantal dingen waar ik boos om ben. Allereerst hebben we de afspraak dat je goed voor jezelf moet zorgen. Daar houd je je niet aan. Ten tweede verberg je het bewust voor mij. Hoe vaak heb je deze week geluncht? Denk goed na voordat je antwoord geeft.’

Vera staart naar het lege kopje. Eerlijk zijn is het beste in dit geval. ‘Geen enkele keer.’ Stamelt ze.

Marcus knikt. ‘Dat brengt mij op mijn laatste punt. Je hebt tegen me gelogen toen ik van de week vroeg of je honger had. Weet je nog wat je toen zei?’

Vera knikt. ‘Wat dan?’

‘Marcus ik…’

‘Zeg het Vera.’

Moeizaam slikt ze haar tranen weg. ‘Ik zei dat ik vroeg geluncht had.’ Fluistert ze.

Marcus pakt de tablet en opent een bestand. Vera hoeft niet te kijken om te weten wat het is. Het is het bestand waar hun afspraken en regels in omschreven staan.

‘Volgens mij hebben we het heel duidelijk geformuleerd of niet schat?’

Vera knikt. Marcus opent de agenda app. Hij klikt door naar haar werkagenda. ‘Hoe laat ga je lunchen?’

Vera haalt haar schouders op. ‘Wanneer daar tijd voor is.’

Marcus trekt zijn wenkbrauw op. Hij richt zijn aandacht weer op de tablet en voert wat in. Hij draait de tablet naar haar toe. ‘Tussen 13:00 en 13:30 ben jij niet beschikbaar voor afspraken. Er zijn nog uren genoeg om je afspraken in te plannen. Ik heb een melding ingeschakeld. Wanneer jij het seintje krijgt om te gaan lunchen doe je dat ook. Geloof me, je wil dit gesprek niet nogmaals met me voeren.’

Er trekt een rilling over haar rug. Ze wil dit gesprek nu al niet voeren. ‘Het bewust achterhouden van je misstap en het liegen erover vind ik erg bezwaarlijk. Daarom zal je na het pak slaag met de hand en de lepel nog twintig slagen met de riem krijgen.’

Verschrikt kijk Vera op. Zijn besluit staat vast ziet ze. Daar valt niks tegenin te brengen.

Marcus schuift zijn stoel naar achter en rolt zijn mouwen op. Er trekt een rilling over haar rug. Het is alweer even geleden dat ze zo tegenover elkaar gezeten hebben. Hij wenkt haar. Met lood in haar schoenen loopt ze naar hem toe. Hij knikt naar haar broek. Met trillende handen knoopt ze haar broek los. Ook al zien ze elkaar dagelijks naakt op zo’n moment is het altijd weer ongemakkelijk. Onhandig gaat ze over zijn schoot liggen. Even zoekt ze de juiste positie. Met haar handen steunt ze op de vloer. Waarom wil ze dit ook al weer, denkt ze. Marcus laat zijn hand op haar billen rusten. ‘Dit zal geen mild pak slaag zijn Vera. Ik ben erg teleurgesteld in de keuzes die je gemaakt hebt.’

Vera kan hem wel schieten. Wat haat ze het als hij haar zo de les leest in zo’n kwetsbare positie. Lang de tijd om er bij stil te staan heeft ze niet, want voor ze het weet voelt ze zijn hand hard neerkomen. Het duurt altijd even voor ze de pijn kan opvangen. Het overvalt haar altijd zo. Marcus slaat in een flink tempo links en rechts op haar billen. Vera sluit haar ogen en probeert zich te concentreren.

Na een tijdje verplaatst hij zijn aandacht meer naar onder. Daar is het extra gevoelig. Ze klemt haar kaken op elkaar, maar het liefst gilt ze het uit. Marcus ziet dat ze nog erg gespannen is en het ziet er niet naar uit dat zijn boodschap echt doordringt. Hij reikt naar achter om de houten lepel te pakken. Als ze het hout op haar billen voelt ontsnapt haar een klagelijke zucht. ‘Moet dat echt?’

Marcus reageert niet, maar laat de lepel hard neerkomen. Hij wacht even voor hij haar de volgende tik geeft. Het heeft de impact die hij voor ogen had. Eerst begint ze wat te draaien. Als hij haar de tweede tik geeft vliegt haar hand naar achter. Die weet hij meteen te vangen en op haar rug te drukken. ‘Verdomme dat doet toch zeer!’ Zegt ze kwaad.

Marcus glimlacht. Heel onderdanig is zijn vrouw niet, wanneer ze over de knie ligt. Hij klemt haar vast, want hij weet dat er meer tegenwerking staat te wachten als hij geen maatregelen treft. Het frustreert haar om zo klem te liggen. Langzaam voert hij het tempo wat op. Haar ademhaling versnelt. Met man en macht probeert ze uit zijn ijzeren greep te raken, maar dat is een wanhoopspoging. Echt slagen zal het niet. De lepel laat duidelijke afdrukken achter op haar billen. Als hij slaat op het plekje waar haar billen en bovenbenen treffen begint ze te huilen. Het doet flink zeer en er zit nauwelijks pauze tussen de slagen. ‘Goed zo, laat het los. Je weet dat je dit verdient hebt.’

Vera laat langzaam maar zeker de strijd varen. Bijna zonder tegenstribbelen ondergaat ze de bestraffing. Plotseling is het stil. Vera haalt opgelucht adem, maar dan bedenkt ze zich dat hij haar de riem nog heeft toegezegd. Marcus helpt haar overeind en neemt haar mee naar de zithoek. Hij laat haar naast zijn stoel wachten. Hij houdt oogcontact met haar terwijl hij zijn riem losgespt. Als hij hem in een vloeiende beweging uit zijn lussen trekt draait er bij Vera een knoop in haar maag. Marcus vouwt zijn riem dubbel. ‘Ga maar liggen.’

Langzaam doet ze wat hij zegt. Ze probeert tijd te rekken. ‘Vera….’ Klinkt het waarschuwend. Ze slaakt een diepe zucht. Het voelt ontzettend vernederend om zo met haar rode billen in de lucht te liggen. In deze positie is ze het perfecte doelwit. Marcus laat haar nog even wachten. Hij weet hoe vreselijk ze het vindt om zo te liggen en te wachten op haar lot.

Vera’s hart maakt een sprongetje als ze het suizende geluid hoort. Ze smoort een schreeuw in het kussen van de stoel. De scherpe pijn blijft maar aanhouden. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor het een beetje wegtrekt. De tweede keer raakt de riem haar precies onder de eerste striem. Vera trappelt met haar voeten. Zo kan ze toch nooit twintig slagen volhouden. Het brandende gevoel trekt ook niet meer weg. Ze knijpt het kussen fijn om te voorkomen dat ze haar handen naar achter brengt. Na de twaalfde brandende striem geeft ze zich eindelijk gewonnen. Snikkend ligt ze stil te wachten op de laatste paar klappen.

De pijn is vreselijk, maar de rust in haar hoofd en in haar lichaam is kalmerend. Marcus laat haar even zo liggen. Hij doet zijn riem weer om. Als hij haar overeind helpt ziet hij meteen in haar ogen dat ze spijt heeft. Hij slaat zijn armen om haar heen en hij voelt haar ontspannen. Er gaan minuten voorbij. Voorzichtig laat hij haar los. Ze kijkt hem schuldbewust aan.

‘Denk aan onze afspraak. Tijdens lunchtijd geen werkafspraken. En geen leugens meer.’

Vera knikt. HIj geeft haar een kus. ‘Het is klaar lieverd.’

Vera trekt met tegenzin haar broek omhoog. Marcus grijnst om haar gepijnigde gezichtsuitdrukking. ‘Zoek jij maar een leuke film uit. Ik zet lekker een kopje thee.’

Er verschijnt een kleine glimlach. Heeft ze toch nog haar filmavond.