Wanneer we dwalen

dwalen

Het leven heeft ons vanaf de eerste maand van onze relatie behoorlijk wat obstakels gegeven. De een makkelijker te overwinnen dan de ander en sommige dragen we de rest van ons leven mee. Alex is extreem positief ingesteld in het leven en ik ben daarin het tegenovergestelde van hem. Toch zijn er soms zaken in het leven die je, al sta je nog zo positief in het leven, niet makkelijk naast je neerlegt.

Vaak is Alex degene die de touwtjes in handen neemt en de positiviteit er letterlijk inslaat. Beter gezegd, dat hij de stress en het verdriet eruit slaat. Dat doet vaak wonderen. Soms is het anders. Dan is het niet zo makkelijk. Het zou wel heerlijk zijn als een pak slaag de oplossing zou zijn voor alles.

Wanneer het leven donkergrijs is en we beide er een beetje in dwalen zitten we in een soort mist. Dan is het letterlijk wachten tot de mist wegtrekt en we elkaar weer zien. In zo’n donkergrijze periode heeft het weinig nut om het eruit te willen slaan.  Het ontspant dan niet.

Alex is dan vooral moe en dan wil ik me ook niet overgeven, want dan zijn we gewoon niet op ons best. Ik heb dan een haast ondoordringbare bunker om me heen. Dan wil ik elkaar op een ander vlak weer ontmoeten en dan kunnen we de ‘HD’ draad daarna weer oppakken.

Ergens steekt dat altijd weer. In mijn ideale wereld is een pak slaag wel de oplossing voor alles. De ideale straf, de beste manier voor stressreductie, een heerlijk onderhoudsmiddel, maar zo werkt het leven niet. Die fases duren meestal niet lang en Alex is er meestal sneller uit dan ik. We vinden elkaar altijd terug en eigenlijk zijn we elkaar ook nooit kwijt. De HD zijn we soms wel gruwelijk kwijt. Ook dat vindt Alex de laatste tijd sneller terug dan ik.

Wel ben ik mezelf vaak kwijt. Dan laat ik alles los. Het huishouden vliegt me aan. Dan weet ik niet waar te beginnen dus doe ik niks. Ik wil dan iets leuks doen om te ontspannen, maar overzie het niet en dan blijft het bij bankhangen. Alex is er altijd. Hij laat me niet vallen als ik in zo’n periode zit. Ik merk meteen wanneer mijn opgetrokken muur veel te hard is. Dan kan ik nauwelijks pijn hebben en voelt het meteen alsof ik aan mijn grens zit. Hij heeft dan echt heel wat af te breken. Dan vervloek ik hem omdat hij dan gemeen en hard lijkt. Aan de ene kant wil ik dan gewoon dat hij met liefde en tederheid mij ‘fixt.’

Alleen zijn we met zijn tweeën. Hij hoeft geen trucje op te voeren. Dit is zijn manier. Die vind ik best ingewikkeld, maar ik weet dat er niemand op de wereld mij zo ontzettend lief heeft als Alex. Dus dan neem ik zijn houding tijdens een pak slaag maar voor lief. Uiteraard ben ik ook niet perfect. Momenteel zijn we elkaar zeker niet kwijt. We negeren perfect de roze olifant in de kamer tot het moment dat we er niet meer omheen kunnen. Hoe we ook gaan, waar we ook verdwalen. Uiteindelijk belanden we altijd in een liefdevolle omhelzing na een terugkomsessie. Hij brengt mij altijd weer thuis, net als een vuurtoren. Wat een rustgevende gedachte.

Geef hier je reactie

Een nieuw vervolgverhaal:
Zekerheid bestaat niet

zekerheid bestaat niet-2

Dit vind je misschien ook leuk