Zekerheid bestaat niet – deel 5

zekerheid bestaat niet 5

Lieke schrikt. Uit de gang hoort ze ontzettend veel herrie opkomen. Haar hart slaat over als ze de bekende stem van Tjeerd hoort. Natuurlijk, hij zou vandaag zijn intrek nemen. Ze klapt haar laptop dicht en snelt naar de gang. Anne helpt lachend mee om een bureau uit de lift te trekken. Tjeerd zwaait naar Lieke. Ze lacht even naar hem. Anne kijkt de wachtkamer in. ‘Je zal het laatste stukje zonder mij moeten doen.’

Anne neemt de jonge man die in de wachtkamer zit mee. Tjeerd zet een doos tegen de deur om die open te houden. ‘Zou je willen helpen Lieke? Dit is het enige. De rest kan ik zelf.’

Meteen haast Lieke zich naar de andere kant van het bureau. Samen zetten ze het bureau in zijn werkruimte. Voorzichtig laat ze haar kant zakken. Bedenkelijk staart ze naar de openstaande doos waar haar blik op valt. Er zitten fotolijsten in. ‘Wat is er?’

Bezorgd kijkt hij haar aan. Lieke haalt haar schouders op. ‘Je zei dat je enig kind bent, maar je had je auto toch aan je zus uitgeleend?’

Tjeerd woelt even door zijn haar. ‘Dat is waar. Nooit meer bij stil gestaan.’

Fronsend leunt ze tegen het raamkozijn. ‘Sipkje is mijn stiefzus geweest in de tijd dat mijn ouders uit elkaar zijn geweest. Het is een lang verhaal. Mijn ouders zijn later weer bij elkaar gekomen en haar benoemen als stiefzus geeft dan vaak onnodig veel vragen. Mijn ouders vinden het ook een moeilijk onderwerp. Ik stond er verder niet bij stil. Het is gewoonte om over haar te praten als mijn zus.’

Er valt een last van haar schouders. Het was geen leugen. Tenminste, niet echt. Lieke werpt een blik op haar horloge. ‘Ik moet zo weer verder. Fijn dat het opgehelderd is. Ik spreek je later.’

Tjeerd pakt haar hand en trekt haar naar zich toe. Ze geeft zich over aan zijn kus en loopt dan met tegenzin terug naar haar spreekkamer. Lieke voelt zich een stuk lichter. Heel even denkt ze aan woensdag. Zou hij het echt menen? Wie weet maakte hij gewoon een grapje. Ze moet er maar niet op rekenen. Lang de tijd om er bij stil te staan krijgt ze niet. Een zoemend geluid klinkt. De volgende afspraak staat voor de deur.

Het is voor Lieke erg wennen dat ze Tjeerd nu meerdere malen per dag tegenkomt. Elke keer als ze hem ziet maakt haar hart een sprongetje. Anne vindt het maar wat mooi dat ze Lieke er mee kan plagen. Lieke kijkt om de paar minuten op de klok. De tijd gaat niet vooruit. Er klinkt een korte klopt op de deur. ‘Binnen.’ Roept Lieke. Een breedlachende Anne komt haar spreekkamer in. ‘Ik zag in je agenda dat je nu geen afspraak had, maar je deur was dicht dus ik durfde niet zomaar binnen te lopen.’

Vragend trekt Lieke haar wenkbrauw op. Anne maakt het zichzelf gemakkelijk. ‘Ah toe nou, je vertelt me nooit meer echt wat. Vanavond is jullie date toch?’

Lieke knikt. Er suist iets langs haar oor. Anne heeft zojuist een kussentje naar haar gegooid die doelloos tegen de muur vliegt. ‘Nieuwsgierig?’ Antwoordt Lieke koeltjes.

Anne slaakt een zucht. ‘Vertel nou!’

Lieke neemt een slok van haar koude koffie en trekt een vies gezicht. ‘Er valt niks te vertellen. We gaan spelletjes doen en een beetje borrelen.’

‘Liek? Je hebt nog nooit meer dan één date met iemand gehad. Dat geeft mij toch recht op meer informatie dan alleen maar dit?’

Lieke zucht. ‘Wat voor recht? Er valt niet meer te vertellen. Het is best leuk en wie weet wordt het nog leuker. Meer is er niet.’

‘Tjeerd beschreef je als jouw droomman toen je hem aanzag voor die duffe makelaar. Hoe kan je nu zo gereserveerd zijn? Je moet hem voor je winnen. Of is hij toch niet zo leuk als je had verwacht?’

Ondertussen tekent Lieke nietszeggende rondjes en vierkantjes op haar schrijfblok. ‘Dat is juist het probleem. Hij lijkt te perfect. Ik wil gewoon zekerheid voor ik mezelf helemaal geef.’

Gefrustreerd gooit Anne haar handen in de lucht. ‘Lieve help. Zekerheid? Lieke nieuwsflash, zekerheid bestaat niet! Al ben je twintig jaar bij elkaar, dat geeft geen garantie voor een gelukkig leven of een eeuwige match. Geniet van het nu. Als je het nu leuk hebt met Tjeerd dan is dat toch fijn? Doe niet zo gespannen.’

Peinzend kijkt Lieke naar buiten. Vanaf haar kantoor ziet ze alleen maar andere gebouwen. Om depressief van te worden. Misschien heeft Anne wel gelijk. Voorzichtig kijkt ze op. Anne kijkt haar doordringend aan. ‘Misschien moet je eens bij me langs om een sessie familieopstelling te doen. Ik denk dat het je goed zal doen.’

Anne knijpt even bemoedigend in haar schouder als ze langsloopt. ‘Maak plezier vanavond. Beland in bed met hem of wat dan ook. Geniet, leef en denk vooral niet te veel na.’

Familieopstelling? Voor haar? Ze zet de gedachte snel opzij. Ze kijkt op de klok. Het is nog niet eens middag. Met tegenzin richt ze zich weer op het werk.

Als ze tien over vijf haar spreekkamer uitloopt zoekt ze onderweg in haar tas naar haar sleutels. ‘Pas op.’

Ze blijft abrupt stilstaan. Het scheelde niks of ze was zo tegen Tjeerd aangelopen. ‘Oh sorry ik zocht mijn sleutels. Hebbes!’

Ze haalt haar sleutelbos uit het zijvakje van haar tas. Tjeerd kijkt haar lachend aan. Haar adem stokt. Hij lacht heel leuk. ‘Ik eh moet gaan.’

‘Krijg je visite soms?’ Hij knipoogt naar haar. De vlinders maken flinke salto’s in haar buik.

Ze krijgt een kleur. ‘Tot eh vanavond.’

Hij strijkt over haar wang. ‘Tot vanavond schoonheid.’

Snel loopt ze naar de trap. Ze heeft frisse lucht nodig. Met trillende vingers probeert ze haar fiets van het slot te krijgen. Als ze opstapt kijkt ze vlug in de weerspiegeling van het glas. Schoonheid? Onzeker trekt ze haar jasje recht. Misschien heeft Anne wel gelijk. Geniet ze wel echt van het moment of is ze alleen maar bezig met de toekomst?

In gedachten verzonken fietst ze naar huis. Gelukkig heeft ze nog even om zich op te frissen en om het gezellig te maken.

Vertwijfeld staat ze voor haar kledingkast. Als hij echt van plan is haar over de knie te leggen is een strakke broek niet handig. Dat is zo’n gedoe als die naar beneden moet. Ze schiet in de lach. Wat een onwerkelijke situatie. Ze pakt een bordeaux rood rokje en een donker grijze blouse. Er verschijnt een ondeugend grijns op haar gezicht. In haar fantasie buigt ze zich langzaam over zijn schoot. Ze kan bijna voelen hoe hij haar rokje omhoog schuift en haar string naar beneden.

Met tegenzin stopt ze de gedachte. Waarschijnlijk meende hij het niet. Straks rekent ze ergens op en is ze teleurgesteld als het niet gebeurt. Ze kijkt op de klok. Eetlust is ver te zoeken. Met tegenzin werkt ze een kom yoghurt naar binnen. De zenuwen gieren door haar lichaam. Op tafel heeft ze het vragenspel neergezet en alvast wat hapjes. Ze maakt een sprongetje van schrik als de bel gaat. Vol zenuwen maakt ze de deur open. Tjeerd leunt nonchalant tegen de deurpost. ‘Hoi kom verder.’ Stamelt ze. Haar stem kraakt. Tjeerd stapt de hal in. ‘Goedenavond mooie dame. Wat zie je er schitterend uit.’

Er verschijnt een kleur op haar wangen. Zwijgzaam zitten ze tegenover elkaar. Tjeerd probeert haar blik te vangen, maar ze blijft naar buiten staren. ‘Wat ben je gespannen. Hoe komt dat?’

‘Hoezo ben ik gespannen?’ Reageert ze fel.

Tjeerd slaat zijn armen over elkaar. ‘Ik ben al even binnen en je hebt nog geen woord tegen me gezegd, je wiebelt met je voet, je kijkt me niet aan en je hebt me nog geen drinken aangeboden.’

Verschrikt kijkt ze op. Door alle zenuwen is ze dichtgeslagen. ‘Ik weet wel iets om je te laten ontspannen.’

Lieke bijt op haar onderlip. Ze krijgt nog meer kleur op haar wangen. Ongemerkt kijkt ze naar zijn handen. Hij pakt haar hand. ‘Het zal je goed doen om even niks te vertellen te hebben en de controle uit handen te geven. Ben je het met me eens Lieke?’

Het klinkt zo aanlokkelijk, maar haar dwarsheid maakt dat ze weigert te antwoorden.

Tjeerd neemt haar gezicht teder in zijn handen. ‘Ik begrijp dat je niet zomaar toegeeft. Heb ik je toestemming?’

Zijn standvastige blik doet haar smelten. Voorzichtig knikt ze. Het gaat allemaal zo snel dat ze pas beseft wat er gebeurt als ze met haar neus bijna de vloer kan raken. Het gaat precies zoals ze het zich had ingebeeld. Ze voelt haar rokje omhoog geschoven worden en haar string naar beneden. Zijn hand blijft op haar billen rusten. ‘Je bent prachtig Lieke. Ik ga je een pak op je billen geven, omdat het je goed zal doen.’

En mij ook, denkt hij er achter aan. Even twijfelt hij, maar als hij de spanning van Lieke voelt is hij vastbesloten om dit voor beide een aangename ervaring te laten worden. Hij heft zijn hand op. Op dat moment sluit Lieke haar ogen. Het voelt meteen vertrouwd voor Lieke. Alsof het altijd al zo is geweest tussen hun. Tjeerd bouwt het rustig op. Hij laat steeds een paar seconden zitten tussen de tikken. Er ontstaat een soort roes in haar hoofd. Lieke haalt een paar keer diep adem. Ze was vergeten hoe het voelt. De pijn die zo ontzettend veel rust brengt. Ze voelt de tranen prikken. Niet van de pijn, maar van opluchting. Tjeerd laat keer op keer zijn hand neerdalen op naar billen die langzaamaan lichtroze kleuren. ‘Gaat het Lieke?’

Ze knikt kort. Dat is voor hem voldoende om de intensiteit wat op te voeren. Lieke schrikt even, maar toch glimlacht ze. Ze wiebelt een beetje met haar voeten. Het is moeilijker om stil te blijven liggen. De klappen komen steeds sneller. Af en toe probeert ze weg te draaien. Als ze dat doet slaat hij net even wat harder. Als hij nog sneller achter elkaar slaat kan ze haar benen niet meer stilhouden. Hij stopt ineens. ‘Kruis je enkels.’ Hij klinkt streng en behulpzaam tegelijkertijd.

‘W-wat?’

‘Kruis je enkels. Dat zal je helpen.’

Ze doet wat hij zegt. ‘Geef me je rechterhand.’

Voorzichtig zoekt ze haar balans op een hand. Haar andere hand brengt ze naar achter. Tjeerd pakt haar hand en houdt die op haar rug gedrukt. Het voelt zo kwetsbaar om zo vast te liggen. Gelijktijdig voelt het ook heel veilig. ‘Het laatste stukje zal het lastigste zijn Lieke, maar ik help je.’

Ze kan geen woord uitbrengen. ‘Knijp maar in je hand als je er klaar voor bent.’

Hoe kan je nou klaar zijn voor een pak slaag? Toegeven aan deze situatie voelt als een onmogelijke opgave. Toch is dit wat ze altijd heeft gewild. Zacht knijpt ze in zijn hand. ‘Ik ben trots op je. Je bent fantastisch.’

Lieke wordt helemaal warm van binnen. Ze sluit haar ogen weer als ze zijn hand hard op haar billen voelt neerkomen. Alle eerdere klappen vallen in het niet vergeleken met dit. Met man en macht probeert ze weg te draaien, maar dat is onmogelijk. Er zit nauwelijks pauze tussen en de pijn trekt niet meer weg. ‘Staak je verzet Lieke. Geef je over aan het gevoel.’

Het duurt nog even voor ze haar verzet durft op te geven. Stukje bij beetje laat ze het los tot ze slap over zijn schoot hangt. De slagen gaan over in strelingen. Voorzichtig helpt hij haar overeind. Ze kruipt op zijn schoot, dicht tegen hem aan. Lieke geniet van de strelingen over haar rug en door haar haren. Dankbaar drukt ze een kus op zijn wang. ‘Wil je wat drinken?’ Vraagt ze verlegen. Hij schudt lachend zijn hoofd. ‘Geweldige timing schatje.’

Ga naar alle delen

Binnenkort hoofdstuk 6

Een nieuw vervolgverhaal:
Zekerheid bestaat niet

zekerheid bestaat niet-2

Dit vind je misschien ook leuk