Pleasende brat

Mijn studietijd heb ik in een leuke stad doorgebracht in een rustig studentenhuis. Vanaf het moment dat ik mijn eigen studentenkamer had dook ik helemaal in de wereld van spanking. Ik had een mentor, ik las veel op internet en ik was ook nog eens druk aan het daten. Zo’n mentor was prima, maar ik droomde van die prins zonder paard met een paddle. Ondanks dat ik elke vrije minuut rondhing op diverse sites en fora was ik op veel gebieden nog ontzettend onwetend. Eigenlijk wist ik maar één ding ik wilde sturing en discipline.

Ergens in mijn tweede jaar geloof ik had ik een date. Na die date volgden er nog een paar. Ik was erg geïnteresseerd in hem en hij in mij. Hij was het type streng, hard en meedogenloos. Tijdens een diner vertelde hij me dat het niks kon worden tussen ons en dat hij dat ook heel erg vond. Ik begreep dat niet, want het voelde perfect.

Je bent een brat Charlie. Tenminste, zo gedraag je je. Je daagt uit, gaat daar ver in, je misdraagt je opzettelijk om straf uit te lokken, je haalt voldoening uit negatieve aandacht. Het liefst ga je meerdere keren per dag over de knie. Heerlijk. Een meisje naar mijn hart.

Wat was het probleem dan zou je zeggen? Die dag hoorde ik voor het eerst ook de term ‘brat.’ Ik kon me wel vinden in zijn omschrijving, maar ook weer niet.

Aan de andere kant ben je ook een enorme pleaser. Een meisje dat na zo’n dag wakker kan liggen, omdat je baalt dat je het zo hoog hebt laten oplopen. Je geniet van het klieren, het uitdagen, het net over de grens gaan, het niet stil kunnen zitten van de pijn in je billen door de vele straffen, maar achteraf komt de spijt. Dan zou je willen dat je de tijd kon terugdraaien. Je wil ook zo graag horen dat je het goed doet. Dat je een braaf meisje bent en dat je het liefste meisje van de wereld bent.

Daar had hij punt. Hij wist precies te verwoorden hoe het werkt bij mij. Ik kan inderdaad ver gaan. Ik kan mezelf verliezen in een bepaalde enthousiasme. Eerst is het een beetje plagen, grapjes maken en daar wordt vaak leuk op gereageerd. Dan gaan de remmen los. Ik stop dan niet en dender maar door. Niet alleen bij Alex, maar bij iedereen. Achteraf komt er dan vaak spijt. Ik kan inderdaad uren wakker liggen van opmerkingen. Of dat ik nog steeds nadenk over een reactie van iemand van jaren geleden nadat ik veel te ver ben gegaan. Dan wil ik boete doen en vergeven worden.

Ik zal je alleen maar onzeker maken. Zolang je in die brat vibe zit zal het geweldig zijn tussen ons, maar wanneer je wil pleasen zal ik zo over je heen lopen. Wanneer je spijt betuigt zal ik je nog een trap na geven en die kan je dan niet opvangen.

Die tweestrijd speelt nog steeds. Anders, maar nog steeds aanwezig. Er zijn momenten dat ik me enorm kan laten meeslepen en dan vrolijk en luid meepraat met de rest. Bijvoorbeeld op werk, bij familie, thuis, noem het maar op. Niet dat ik dan mensen kwets of dat ik gemeen doe, maar ik heb vaak wel spijt van wat ik heb gezegd of gedaan. Dat ik net iets te open ben geweest voor mijn gevoel of dat ik over mijn eigen grens ben gegaan.

Het is echt een wereld van verschil met toen ik achttien was en dat kan ook niet anders, maar het is er wel. Ook die behoefte om voor alles gestraft te willen worden is aanwezig terwijl ik het vreselijk vind om te weten dat ik iets verkeerd gedaan heb. Wanneer ik een regel heb overtreden, iets ben vergeten, Alex teleurgesteld heb of iets verkeerd gedaan heb vind ik dat echt heel erg. Daar kan ik erg verdrietig om zijn. Toch is die drang er om de brat uit te hangen. Het uitdagen, gestraft willen worden en ver willen gaan. Wat dat betreft was een periodiek pak slaag echt een uitkomst. Die drang werd daarmee onderdrukt. Nu de kinderen ouder zijn lukt dat gewoon niet en dat merk ik in mijn onrust.

Wanneer ik een plagerige opmerking maak tegen wie dan ook en de eerste reactie geeft voldoening dan ga ik door. Dan wil ik dat nog eens, maar zo werkt dat meestal niet. De tweede reactie is vaak vanuit irritatie en dan voel ik me verslagen. Dan wil ik een hoekje mijn wonden likken en dan wens ik een tijdmachine om het ongedaan te maken.

Bij Alex is er dan een goede oplossing, maar bij andere uiteraard niet. Over het algemeen doe ik niet aan sorry zeggen en dat maakt het helemaal ingewikkeld.

Ik zou zo graag die lieve, gehoorzame, perfecte huisvrouw zijn, maar ik ben bang dat het ongetemde vuurtje nooit meer zal doven.