Plannen is mijn specialiteit

Maar uitvoeren is een heel ander verhaal. Soms ben ik zo jaloers op mensen die zo’n perfect schoon huis hebben en die zich goed kunnen houden aan een planning.

Ik leef op plannen. Een maand-, week- en dag-planner met to-do-lijst. Zonder planners word ik zo chaotisch dat ik alleen nog maar apathisch op de bank zit te staren zonder wat uit te voeren.

Drie dagen werken vind ik echt intens. Ik ben er gewoon niet goed in. Nog steeds zit het niet in mijn systeem om het goed en gestroomlijnd te laten verlopen. Je wil niet weten hoe vaak het voorkomt dat iemand geen schone onderbroeken meer heeft of geen schone trui of sokken. Dan weet ik dat ik te weinig plan. Laatst vertelde een collega dat zij na het werk nog de was doet, de keuken schoonmaakt of de ramen lapt. Zo’n vrouw ben ik dus niet, maar zo wil ik wel zijn. Wanneer een van mijn schatjes met een slaperig hoofd komt vragen of ik nog ergens schone sokken heb liggen en ik dat dus niet heb voel ik me waardeloos.

Wanneer ik op mijn vrije dagen schoonmaaktaken gepland heb en ik me er niet toe kan zetten vind ik dat zwaar teleurstellend van mezelf. Ik kan dan op de bank gaan zitten balen. Er zijn ook dagen dat ik opstandigheid voel in elke vezel van mijn lichaam. Dan wil ik mijn vrije dag besteden aan niks doen of juist winkelen of andere leuke dingen doen.

Op zo’n dag stel ik me in op een preek van Alex gevolgd door een pak slaag, omdat ik mijn taak als huisvrouw verzaakt heb. Ik weet dat Alex niet zo is. Sterker nog als ik hem vertel dat ik niks heb gedaan of dat ik mijn planning niet af gekregen heb dan zegt hij, dat hij het wel even doet. Op dat soort momenten krijg ik een schuldgevoel van 100 punten op een schaal van 1 tot 10. Die planningen maak ik niet voor niks en ik weet ook wel dat het niet erg is om eens af te wijken van een planning, maar als Alex na een dag werken nog de was staat te vouwen dan voel ik me verschrikkelijk.

Ik kan heel goed plannen. Realistisch plannen zelfs. De uitvoering laat alleen te wensen over. Er bestaan mensen die zichzelf een taak geven en dat zonder enige moeite uitvoeren. Ik kan het me niet indenken. Ik ga vol goede moed aan de slag, maar mijn piekmoment is kort en ga dan in een soort vrije val waardoor ik eindig met een matig eindresultaat.

Het frustreert me enorm, want ik weet dat het niet ligt aan mijn vaardigheden. Ik ben iemand die veel rust nodig heeft en ik kan niet goed tegen een volle agenda. Naast werk, opleiding en boodschappen doen wil ik ook een leuke vrouw en moeder zijn. Dan wordt het huishouden een wat mindere prioriteit. Ik vind werk, opleiding en boodschappen eigenlijk al een te volle agenda, maar het hoort er nu eenmaal bij.

Er moet een balans komen waarbij ik kan uitvoeren wat ik plan. Een planning waarbij ik het ook kan hebben wanneer Alex me zou aanspreken op wat ik heb verzaakt. Ik ben ook zo vervelend dat als Alex me er nu op zou aanspreken, wat hij niet doet, dat ik het onterecht vind. Het is wel zo dat ik mijn vaste zaken wel kan plannen en me er aan kan houden. Dinsdag en vrijdag studeren, woensdag bloggen, vrijdag boodschappen doen. Dat lukt prima. Nu de rest nog.

Het gaat wel steeds beter. Mede doordat ik heb geaccepteerd dat ik een maand-, week- en dagplanner nodig heb. Eerst had ik daar moeite mee. Ik ben volwassen en moet meerdere planners en to-do-lijsten maken om normaal te kunnen functioneren. Wie weet komt er dan ook een moment dat Alex zich mag bemoeien met mijn planning.