Sleutels

Charlie is vaak haar spullen kwijt. Haar sleutels, pinpas, belangrijke papieren en autorisatiekaart van werk zijn het meest zoek. Alex zucht vaak en bijt haar toe dat ze zuiniger moet zijn op haar spullen. Vaak ligt het verdwenen goed op een vreemde plek. Sleutels op de wasmachine, papieren in de fruitmand, pinpas onder de bijrijdersstoel. Alex is er wel klaar mee.

Het is nog vroeg als Charlie de voordeur van het slot draait. Ze moet wat in de container gooien. Het is weekend en ze hebben besloten een mooi natuurgebied op te zoeken om te wandelen. Het is iets meer dan een uur rijden dus ze willen op tijd weg. Charlie laat de deur openstaan en legt wat spullen in de auto. Alex maakt de kinderen klaar om weg te gaan. Als iedereen goed en wel in de auto zit zucht Charlie diep. Het is altijd zo’n gedoe.

‘Heb je de deur op slot gedaan?’ Vraagt Alex.

Charlie knikt.

Het is koud buiten, maar het is heerlijk om buiten te zijn. Charlie kon vanmorgen haar handschoenen niet vinden, dus ze steekt haar handen in haar zakken. Een gevoel van paniek stijgt in haar lichaam op. Waar zijn haar sleutels?

Ze voelt keer op keer in haar zakken.

‘Wat is er?’ Vraagt Alex.

Charlie begint als een malle in haar tas te zoeken. ‘Ik ben mijn sleutels kwijt.’

Alex zucht. ‘Hoe kan dat nou weer?’ De irritatie in zijn stem is goed hoorbaar.

Charlie raakt nu ook geïrriteerd. ‘In plaats van zo te zeuren kan je misschien ook even helpen.’

Ze negeert zijn waarschuwende blik. ‘Wat is er mama?’

‘Niks ik ben mijn sleutels kwijt.’

‘Alweer?’

Charlie raakt nu echt gefrustreerd. Ze gooit haar tas leeg op de grond en keert haar zakken binnenstebuiten. Het bospad ligt bezaaid met de rommel uit haar tas. ‘Jij hebt koffie nodig.’

Charlie bevriest. Dat is zijn manier om haar te waarschuwen voor straf als er andere bij zijn en ze niet vrijuit kunnen praten. Zonder wat te zeggen smijt ze haar spullen terug in haar tas.

‘Sterke koffie.’

Charlie kijkt hem boos aan, maar ze is voornamelijk boos op zichzelf. Hij heeft haar zojuist een pak slaag beloofd en daar zit ze niet op te wachten.

Zwijgzaam lopen ze verder. De kinderen merken niks van haar humeur. Zij huppelen vooruit. ‘Ik kan er niet over uit dat je je sleutels kwijt bent. Wees gewoon zuinig op je spullen.’

‘Jaha ik weet het nu wel hoor.’

Alex pakt haar hand vast en knijpt even flink. ‘Je hebt vijf minuten de tijd om je houding te veranderen anders help ik je even.’

Met grote ogen kijkt ze hem aan. ‘Dat doe je niet. Niet hier toch?’

Hij blijft haar strak aankijken. ‘Probeer me niet uit.’

Ze richt haar blik op de grond en loopt verder.

‘Papa! Er is daar een veld. Gaan we daar voetballen?’

Alex lacht. ‘Ja, ga maar vast. We komen eraan.’

‘We hebben uitgekeken naar een dag met zijn allen, laten we het gezellig houden.’

Charlie knikt. Toch voelt ze zich vervelend. Haar sleutels kwijt, een pak slaag in het vooruitzicht en het is koud. Haar humeur is niet opperbest. Alex rent het veld op. Charlie gaat aan de kant zitten en bekijkt hun spel. Ze hebben plezier. Charlie kijkt nog een keer in haar tas. Geen sleutels.

‘Kom jongens we gaan nog even een stukje verder lopen.’

De kinderen rennen weer vooruit en Charlie pakt Alex zijn uitgestoken hand.

‘Ik vind het wel lekker altijd om te wandelen in deze kou. Het is windstil. Gezond weer zeiden ze vroeger altijd.’

Charlie knikt. Ze is niet meer zo spraakzaam. ‘Kom moppie. Niet zo sip. Denk erom hoor.’

Charlie zucht. Hij geeft haar een waarschuwende tik. ‘Denk erom.’

Verschrikt kijkt ze om zich heen. ‘Kom wie het laatst bij de kinderen is is een slak.’

Hij rent vooruit. Charlie schudt haar hoofd en rent achter hem aan. Hij weet haar altijd weer op te fleuren.

De kinderen zijn moe als ze na een lange wandeling weer bij de auto aankomen. Charlie is ook moe. Het duurt niet lang voor de jongste twee in slaap vallen. De oudste kijkt naar buiten en droomt weg.

Alex parkeert de auto voor het huis. Hij loopt naar de deur en steekt de sleutel in het slot. Zijn sleutel gaat er niet in. Hij probeert het een paar keer, maar het wil niet. Dan begint het hem te dagen. Charlie komt naast hem staan. ‘Ik denk dat ik weet waar jouw sleutel is.’

Charlie schrikt. ‘Je zei toch dat je de deur op slot gedaan had?’

Charlie knikt, maar als ze terugdenkt aan vanmorgen beseft ze dat ze dat helemaal niet heeft gedaan. Haar sleutel zit nog aan de binnenkant.

‘Ik breng de kinderen naar je ouders en jij zorgt dat er een slotenmaker komt.’

Hij doet zijn best om zijn boosheid te verbergen. Charlie zoekt op haar telefoon naar een slotenmaker.

Als Alex een half uur later terugkomt zit Charlie op de stoep. Ze veegt snel haar tranen weg.

‘Je moeder maakt spaghetti voor ze. Dus we hebben alle tijd.’

Charlie knikt. ‘Het duurt nog ongeveer een half uur. Hij heeft het druk.’

Alex gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. ‘Het komt goed moppie. Rustig maar.’

Charlie snikt. ‘Ik maak er altijd een puinhoop van.’

Alex streelt over haar rug. ‘Rustig nou. Je moet wat meer je aandacht erbij houden. Dat scheelt al de helft. Je bent met zoveel dingen tegelijk bezig. Dan kan je niet geconcentreerd blijven.’

Er stopt een busje voor het huis. Een vrolijke man stapt uit. ‘Hallo! Buitengesloten hè? Nou ik help jullie wel.’

Charlie en Alex maken plaats voor de slotenmaker. Het duurt even, maar dan kunnen ze weer naar binnen. Charlie bedankt de man en loopt naar binnen. Alex handelt het af en verschijnt dan ook in de woonkamer. Charlie zit ineengedoken op de bank.

Alex zet de verwarming aan.

‘Ga maar naar boven. Je weet hoe het werkt.’

Charlie staat op. ‘Moet dat echt?’

‘Nu.’ Hij geeft haar een harde tik en wijst naar boven.

Charlie loopt zenuwachtig naar boven. In hun slaapkamer doet ze de gordijnen dicht. Ze doet haar broek en slipje uit en gaat op bed zitten. Als ze voetstappen op de trap hoort gaat haar hart tekeer. Alex komt de slaapkamer binnen en loopt naar de kast. Hij haalt de paddle eruit en neemt deze mee naar het bed, legt hem op bed neer en gaat zitten. Hij laat Charlie voor zich staan. ‘Ik wil van jou horen waarom ik je ga straffen.’

Charlie zucht diep. Hier heeft ze een hekel aan. ‘Omdat ik de sleutels in de deur heb laten zitten.’

Alex laat even een stilte vallen. ‘Was dat alles?’

Charlie aarzelt. ‘En omdat ik altijd alles kwijt ben.’

Alex zucht diep en gaat weer staan. Hij pakt haar bij haar arm beet en duwt haar richting de hoek. ‘Denk er nog maar even over na. Ik verwacht straks een completer antwoord.’

Tranen van frustratie schieten in haar ogen. Waarom moet dit altijd? Waarom kan hij haar niet gewoon straffen en klaar? Ze sluit haar ogen en probeert te kalmeren.

De minuten tikken voorbij. ‘Kom eens.’

Charlie draait zich om en schuifelt naar hem toe. Alex kijkt haar aan. ‘Vertel eens.’ Klinkt het liefdevol. Charlie slikt en richt haar ogen naar de grond.

‘Ik was met teveel dingen bezig waardoor ik dus niet heb geregistreerd dat ik de deur niet op slot gedaan heb. Daardoor was ik mijn sleutels kwijt. Uit frustratie deed ik humeurig tegen iedereen en doordat ik vanmorgen het druk had met alles konden we ons huis niet meer in en moest er een slotenmaker komen.’

Alex legt zijn vinger onder haar kin om haar blik te vangen. ‘Juist, dat is een veel beter antwoord.’

Charlie voelt zich kwetsbaar zo half ontkleed voor hem en dan moeten vertellen wat ze allemaal verkeerd heeft gedaan. Alex gaat zitten en trekt haar over zijn schoot.

Charlie houdt haar adem in als ze zijn hand op haar billen voelt. ‘We hebben het vaker gehad over dat je de dingen een voor een moet doen zodat je niet gespannen raakt. Blijkbaar is het nog niet tot je doorgedrongen. Daar ga ik nu verandering in brengen.’

Charlie laat haar adem ontsnappen. Alex brengt zijn hand omhoog en laat hem hard weer neerkomen. Ze schrikt en gaat in de strijdmodus. Terwijl zijn hand keer en keer neerkomt probeert ze al draaiend zijn klappen te ontwijken. Het is onbegonnen werk, want hij is veel sterker dan dat zij is. Toch probeert ze het elke keer weer. Hij laat haar even strijden, maar na een tijdje heeft hij er genoeg van. ‘Blijf stil liggen.’

Ze geeft zich niet meteen gewonnen. Hij pakt de paddle en laat deze snel drie keer achter elkaar neerdalen. ‘Ik zei, dat je stil moet blijven liggen.’

Charlie verstijft en jammert een beetje. ‘Dat is niet eerlijk. Weet je wel hoe zeer het doet.’

Ze is nog zo opstandig. Hij is er nog lang niet, legt de paddle weer neer en laat zijn hand even rusten op haar billen. ‘Geloof me, deze strijd ga jij niet winnen. Dus je kan kiezen of delen. Als je zo blijft tegenwerken dan ga je daar echt heel veel spijt van krijgen.’

Charlie weet dat hij het meent. Toch lukt het haar niet om zich over te geven. Hij ziet dat ze zich er niet aan toegeeft. ‘Charlie, ik meen het. Je weet dat de riem na de paddle ervoor zorgt dat je dagen paarse billen hebt.’

Charlie knijpt uit frustratie in het dekbed. Ze wordt boos op zichzelf. Ze haalt een paar keer diep adem en probeert enigszins te ontspannen. Het lukt niet helemaal, maar het is voor hem genoeg om te accepteren.

Hij slaat haar in rap tempo op haar billen. Ze hapt naar adem. Alle frustratie van die dag bouwt zich op in haar lichaam. Alex merkt dat ze zichzelf in de weg zit. Hij pakt de paddle weer op. ‘Nee ik heb genoeg gehad. Ik kan niet meer.’ Jammert ze.

Alex grijnst. ‘Oh jij kan nog heel lang hoor. Wij zijn voorlopig niet klaar.’

Een paar keer tikt hij plagend met de paddle op haar billen. Hij weet hoe nijdig ze daarvan wordt. Hij wil haar breken. Ze hebben alle tijd, dus die tijd gebruikt hij ook. Hij laat de eerste klap hard neerkomen. Ze wil opveren, maar hij houdt haar tegen. De tweede tik volgt na een aantal seconden. Wanhopig probeert ze zich uit zijn greep te wurmen, maar dat lukt niet. Uit frustratie schopt ze met haar benen. Hij laat haar even. De volgende tien tikken laat hij snel achter elkaar neerkomen. Het is te veel om vol te houden. Hij voelt langzaam de spanning uit haar lichaam wegglijden. Hij laat weer wat meer pauze tussen de volgende tien zitten. Haar weerstand breekt. De tranen stromen over haar wangen.

‘Het-is-klaar-met-die-onrust-in-jouw-hoofd. En-jij-moet-je-humeur-niet-je-dag-laten-bepalen.’

Zijn woorden komen dubbel en dwars binnen. Elk woord wordt versterkt door een klap met de paddle. Charlie ligt nu slap over zijn schoot. Hij stopt even. ‘Dring ik tot je door moppie?’

Charlie slikt. ‘Ja Alex.’

‘Goed zo, dan zijn we bijna klaar.’

Charlie begint nu hard te snikken. Ze dacht dat het voorbij was. Alex laat de paddle nog tien keer hard op haar billen neerkomen. Hij helpt haar overeind. Ze snapt waarom die laatste waren. ‘Sorry.’ Zegt ze nauwelijks hoorbaar en met enige moeite.

Even overweegt hij haar opnieuw over de knie te leggen totdat ze een gemeende sorry wil zeggen, maar hij besluit toch dat het genoeg is geweest. Sorry zeggen is nu eenmaal niet echt haar specialiteit.

Hij geeft haar een stevige knuffel. ‘Ik ga de kinderen ophalen. Tot die tijd blijf jij in de hoek staan, wanneer je ons thuis hoort komen mag je beneden komen.’

Even voelt ze de frustratie terugkomen, maar als ze zijn waarschuwende blik ziet dimt ze in. Met lichte tegenzin gaat ze staan zoals hij haar opgedragen heeft. Het wordt weer rustig in haar hoofd. Ze hoort hem weggaan. De tranen worden minder en ze krijgt weer grip op haar gedachten. Voorzichtig voelt ze aan haar billen. Het doet ontzettend veel zeer. Er verschijnt een glimlach om haar lippen. Ze kan er weer even tegenaan. Als ze vrolijke stemmen beneden hoort haalt ze opgelucht adem, ze legt haar spijkerbroek op de was en trekt een pyjamabroek aan.

Alex staat beneden al op haar te wachten.

Ze smelt als ze zijn gezicht ziet. Ze prijst zichzelf gelukkig.