Twijfels
Ik heb al eerder geschreven over, dat het steeds moeilijker wordt om HD toe te passen met opgroeiende kinderen in huis. De mogelijkheden worden steeds minder.
Zeker met pubers die later gaan slapen dan wij. Hoe ouder ze worden, hoe lichter ze slapen. En het laatste wat ik wil is dat ze wakker worden van ons geluid en conclusies trekken die niet juist zijn. Het zet me aan het denken. Past het nog in ons leven? Wil ik het nog wel? Het leven is al zo vol. Ik ga richting de 40. Is het nog wel relevant? De laatste maanden heb ik nauwelijks stil gestaan bij het gebrek aan HD in het leven. Ik heb het niet gemist.
Als ik er echt over ga nadenken kan ik met zekerheid zeggen dat het nog steeds past in ons leven. Onze overtuigingen met betrekking tot traditionele rolpatronen is nog steeds hetzelfde en HD vult dat alleen maar aan. Dat is onveranderd.
Ik wil niet dat de kinderen er wat van meekrijgen. Ik wil wel dat ze zien hoe onze gezinsstructuur in elkaar zit. Alex staat aan het hoofd van het gezin, ik verzorg het gezin, ik sta naast Alex en samen zijn we een heel goed team. Alex bepaalt, maar er is wel overleg. Dat zijn allemaal zaken die de kinderen meekrijgen, waarvan ik ook wil dat ze ze meekrijgen.
Het verlangen naar sturing, begeleiding en straf zie ik vaker als een vloek dan een zegen. Daar wil ik mijn kinderen zeker geen glimp van laten opvangen. Ook niet per ongeluk.
Ik ben de periode ook allang voorbij dat ik rebels wilde doen, uit wilde testen en macht wilde ervaren. Het is allemaal in rustig vaarwater gekomen. Wat ik lastig vind is dat die ene keer dat er iets voorvalt waarbij ik denk dat enige correctie wenselijk, dan wel noodzakelijk, is het negen van de tien keer niet kan. Dat wanneer er gelegenheid is, de noodzaak allang niet meer aan de orde is.
Het moet een andere vorm krijgen. Het wennen aan gelegenheid zien en die kans benutten om te realiseren wat op dat moment nodig is. Straf is niet meer iets wat past in ons leven. Ik denk dat het besef dat het niet meer kan nadat ik een misstap ben begaan momenteel het meest voelt als straf.
De momenten dat er gelegenheid is om over de knie te gaan is meer een moment van ontlading. Het strafelement is haast niet meer toe te passen.
Het gieten in een nieuwe vorm is een investering waar we ons beide voor moeten inzetten. In een vol leven niet heel eenvoudig. Het is als een nieuwe eigenschap van elkaar leren kennen en met vallen en opstaan uitvinden hoe er mee om te gaan.
Dus wil ik het nog? Eerlijk gezegd weet ik het niet goed. Laatst gebeurde er iets, geen idee meer wat, maar Alex gaf een enkele waarschuwende tik. Die ene tik deed meer dan welk ander ‘gelegenheids’ pak slaag eerder van afgelopen jaar. Dus dan zeg ik ja het vuurtje brandt nog steeds.
Alle keren dat we gelegenheid creëren in niet ideale omstandigheden en ik eigenlijk niet kan ontspannen en me er aan kan overgeven zorgt weer voor een nee.
Alex weet hoe naar ik de supermarkt vind. Nou stelde hij voor om deze week voor mij boodschappen te doen voordat hij naar werk gaat. Dan wil hij dus 07:00 in de supermarkt staan. Aan de ene kant smelt mijn hart, want hoe ontzettend lief is dat. Aan de andere kant wil ik hem aanvliegen, want zo zijn de taken niet verdeeld. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Er is al zoveel weggenomen van onze traditionele rolverdeling en dan kan ik zelfs daar niet eens meer voor zorgen. Maar het is echt enorm liefdevol van hem.
Momenteel is het niet het moment om uitgebreid uit te zoeken wat we wel of niet willen. En al helemaal geen moment om een grote beslissing te nemen wat een enorme verandering met zich mee brengt.
Dus modderen we maar wat aan, houden een deur open die tocht geeft en negeren we de roze olifant in de kamer.
