Een ochtend samen
Normaal gesproken als een moment met zijn tweeën zich aandient sta ik op scherp. Een zeldzaam moment. Een moment om de lucht te klaren, spanning te lozen en even samen te komen. Meestal ben ik ook degene die het aangeeft dat we dat moment moeten benutten en ik wil dan ook de bevestiging dat er iets gaat gebeuren en ook wel een beetje op de manier hoe ik het voor me zie. Normaal gesproken gaat het zo. Vorige week was er zo’n moment. We hadden een ochtend samen. Alleen wij tweeën. Alleen heb ik daar niet zo bij stil gestaan.
Na een verplichte afspraak kwamen we thuis. Ik stelde voor om koffie te zetten, maar Alex zei nee. Heel even dacht is dat hij ergens in het dorp koffie wilde gaan drinken. Gezellig even. Hij gaf me instructies hoe hij wilde dat ik in de slaapkamer op hem zou wachten. Mijn hart sloeg drie keer over. Ik had tot dat moment geen seconde stil gestaan bij het feit dat het een mooie gelegenheid was om twee maanden achterstand weg te werken. Alex wel. Enigszins verbaasd liep ik naar boven. Het vooruitzicht gaf rust, maar het feit dat ik dit niet gepland had en dus geen invloed heb kunnen uitoefenen geeft spanning. Alle ‘wat als’ scenario’s spookten door mijn hoofd.
Alles frustreert. Hoe meer kleding ik uit moet doen, hoe meer de sfeer erotisch wordt en hoe meer het afbreekt aan mijn beleving van gestraft worden. Nu was dit ook geen straf, maar spanningsreductie. Toch vind ik dat lastig. Het is helemaal lastig dat ik mij moet overgeven aan zijn wil, maar goed dat hoort bij het complete plaatje uiteraard.
Terug naar die bewuste ochtend. Ik wachtte op hem tot het moment dat hij boven kwam. Ondanks dat het maar een paar minuten was, voelde het minstens als een half uur. Alex is altijd heel kortaf en hard voor, tijdens en na het pak slaag. Er werd niet veel gezegd. Hij begon rustig en ik voelde meteen hoe ik helemaal terug kwam bij het gevoel waarom ik ooit naar deze levensstijl verlangde. Het is altijd weer een soort roes. Niet een roes die lang stand houdt hoor. Ook dit moment ging de roes snel over in veel pijn. Allerlei emoties vlogen door elkaar en hadden ruzie welke nou de boventoon mocht voeren. Ik hield het niet meer, dacht ik. Na de hand, borstel, roerhout en lichte cane dacht ik echt dat ik niet meer kon. Na de lichte cane was ik ook behoorlijk overtuigd dat het klaar was.
Echter had Alex andere plannen. Hij pakte de zware cane ook nog even op. Ken je dat? Dat moment dat je denkt dat je niet meer kan dat je overtuigd bent dat je echt niet meer kan hebben. Op dat moment dacht ik echt dat ik niet meer aan kon. Ik had het mis. Het was heftig, zwaar, emotioneel en ontzettend pijnlijk, maar ik kon het aan. Het gaf ruimte. Het voelde niet alleen als lang geleden, het was ook lang geleden. We hebben daarna heel lang geknuffeld en bij elkaar gelegen. Ik verbaas me nog steeds dat ik het niet heb zien aankomen. Het verbaast me nog meer dat ik het moment zelf niet voorzien had om mijn controle te kunnen uitoefenen over het verloop.
Het was goed, het was nodig en ik kijk uit naar het volgende moment.
