Met vallen en opstaan

Alex en ik hebben zoveel gesproken samen voordat we een relatie begonnen, dat we nog moe zijn van al dat gepraat. Een van de gespreksonderwerpen was huiselijke discipline. Ik wilde nooit meer een relatie zonder die dynamiek. Wil het zijn dat Alex de meest lieve, zachtaardige, beschermende, positieve man op aarde is. Hij zag het niet meteen zitten om een rol als heer des huizes te vervullen. Laat staan me te slaan. Dat was echt geen optie. Lastig. Zeker als ik zo verliefd ben, ben ik geneigd het dan maar op zijn beloop te laten.

Toch wilde ik dat niet meer. Ik weet ook wel dat het moeilijk is om, wanneer het nog helemaal nieuw is, het te zien als iets positiefs. Slaan klinkt ook helemaal niet positief. Ik heb hem uitgelegd dat het voor mij werkt als een houvast in het leven. Het is iets wat ik nodig heb om me goed en blij te voelen. Het is een soort antidepressiva en een enorme bron van ontspanning. Dat klinkt toch niet verkeerd? Het is maar hoe je het brengt. Dat vond hij dan wel weer logisch klinken. Het idee van mij pijn doen stond hem in de weg. Ik heb hem veel uitgelegd en hij werd steeds enthousiaster en wilde die man voor mij zijn.

We introduceerde het periodiek pak slaag. Een keer in de twee weken kreeg ik een pak slaag om te ontspannen en om me bij de les te houden. Zo kon hij ook ervaren hoe het is zonder druk. Alleen buiten dat gebeurde er weinig. Als er situaties zich voordoen waarbij ik overtuigd was dat het straf zou opleveren gebeurde dat niet. Daardoor bouwde de frustratie zich op. In gesprekken liet hij weten, dat het gewoon niet in hem opkwam om me straf te geven. Het werd mij langzaam duidelijk dat hij natuurlijk helemaal nieuw in het gebeuren was en eigenlijk gewoon nog een hoop moest leren.

Zo bedacht ik de discussie avond. Elke dinsdagavond stond er een onderwerp centraal. Daar gingen we over lezen en nadenken en dan deelden we beide onze mening of zienswijze erover. Zo raakten we in gesprek over wat de mogelijkheden waren, de interesses en of we op een lijn lagen met elkaar. We bespraken zaken als in de hoek staan, alternatieve straffen, periodiek, regels, instrumenten en al dat soort zaken. Er zat een goede stijgende lijn in onze HD relatie. Met het periodiek pak slaag was ik al erg tevreden, maar ik miste de straf. Ook miste ik dat hij echt de leiding nam.

Ik ben zijn alles en hij wil zoveel voor me doen, dat hij alles van mij wat krom is recht praat. Ondertussen hadden we ook andere dingen aan ons hoofd, want we werden papa en mama. We leefden in een soort bubbel waarbij de HD naar de achtergrond verschoof. We probeerden het weer op te pakken toen het ouderschap een beetje ingeburgerd was, maar dat lukte niet echt. Waar het periodieke pak slaag eerst nog heel fijn was ging het me, door het gebrek aan straf, tegenstaan. De wil was er wel, maar de uitvoering niet.

Op een dag was ik op mijn werk en ik had Alex aan de telefoon en ik probeerde een reactie bij hem te onttrekken, maar het ging juist de andere kant op. Hij zei toen dat het niet in hem zat en dat hij er niet voor mij kon zijn op die manier. De wereld leek te bevriezen. Ik heb erg veel verdriet gehad op dat moment. Onze relatie was eigenlijk perfect en aan liefde geen gebrek. Ons gezin was zo warm en liefdevol en dat wilde ik absoluut niet kwijt. Ik zag alleen niet voor me hoe ik mezelf staande kon houden zonder HD. De rest van mijn leven zonder leek me niet te doen. De rit naar huis heb ik alleen maar gehuild. Dat duurde eeuwig, want ik stond in de file.

Het idee dat ik Alex onder ogen moest komen terwijl hij een paar uur eerder had gezegd dat hij mijn sterke rots in de branding niet meer kon zijn voelde verschrikkelijk. Mijn hart was gebroken en moest weer gemaakt worden in een nieuwe vorm. Dat was, achteraf gezien, een noodzakelijk dieptepunt. Om mij zo verdrietig te zien deed hem wat. Ik denk dat hij toen pas begreep wat het voor me betekent. Het werd duidelijk dat hij me geen pijn zou doen door me te slaan (nou ja wel een beetje), maar dat het me wel pijn deed als het er niet meer zou zijn. Hij zei meteen dat hij wel zou opstaan als hoofd van het gezin en dat alles ging veranderen. Daar werd ik in eerste instantie heel boos van. Binnen een paar uur gingen we van nooit meer naar we gaan het weer oppakken. Het was verwarrend, maar ook hoopvol.

Het periodiek pak slaag verdween. In plaats daarvan kwam het pak slaag ter ontspanning én voor straf. Sindsdien gaat het de goede kant op. We leren beide nog steeds veel van elkaar en over onszelf. Nu is het echt iets van ons samen. Daar ben ik ontzettend gelukkig mee.