Twee keer in één weekend

Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug. Donderdagavond voltooiden we beide opgelucht het werk. We waren moe, maar in vrolijke stemming. We hadden namelijk een weekend weg in het vooruitzicht. Een weekend aan zee. Een weekend met mogelijkheden. Ik had al een hoop ingepakt, maar Alex wilde ook het een en ander inpakken. Nieuwsgierig als ik ben zat ik er met mijn neus bovenop. Echter kreeg ik de kans niet om te kijken.

Vrijdagochtend vertrokken we al vroeg. Eerst hebben we een leuk plaatsje bezocht, want we konden pas later in de middag in het huisje. Ik kom al snel tot rust buiten de randstad, dus ik was op mijn best.

De avond begon vroeg. We waren al op tijd met zijn tweeën. Het duurde niet lang voor Alex zei dat ik naar de slaapkamer moest en mijn broek uit moest doen. De bekende zenuwen borrelden snel op. Ik werd nerveus, giechelend nerveus. Alex kwam even kijken of ik gedaan had wat hij zei en vertelde toen, dat ik zo even mocht blijven wachten. Stond ik dan met alleen nog mijn blouse aan. Wat een moeite kost het dan om rustig te blijven.

Het liefst wil ik dan protesteren, dwarsliggen en stampvoeten. Waarom moet ik in hemelsnaam zo blijven staan? Ik weet het wel, maar het irriteert me. Waarschijnlijk een controle dingetje. Hij heeft me niet lang zo laten staan hoor, hij kwam al snel terug. Hij haalde zijn instrumenten uit de kast. Die had ik overigens met uitpakken al gezien. Bij het aanblik van de houten paddle, lat, leren paddle en borstel raasden de zenuwen weer door mijn lichaam. Ik maakte me druk of ik wel kreeg wat ik nodig had. Er ging van alles door me heen. Nou en of ik kreeg wat ik nodig had.

Allereerst legde hij me over de knie voor een pak slaag met de hand. Wat was het fijn om even te ondergaan zonder me al te druk te maken over de buren. Toch ben en blijf ik Charlie en vroeg ik me af en toe wel af of de huisjes wel ver genoeg uit elkaar stonden en wat mensen zouden horen als ze langs zouden lopen.

Ik voelde me steeds verder wegzakken in een soort roes. Het voelde zo goed. Heel ontspannend. Niet dat het geen zeer deed, want dat deed het zeker! Vooral toen hij zijn hand rust gaf en over ging op zijn meegebrachte instrumenten. Alex concentreerde zich alleen nog maar op het onderste, meest gevoelige gedeelte van mijn billen. Ik probeerde het zo goed mogelijk te ondergaan, maar ik ben daar niet heel goed in. De borstel en de houten paddle (een lichte variant) waren nog wel te doen. Daarentegen waren de lat en de leren paddle moordend.

Ik wist niet hoe ik het hebben moest. Stilliggen behoorde gewoon niet tot de mogelijkheden. Hoe dan? Bestaan er echt mensen die dat kunnen? Zo oneerlijk, kreeg ik nog extra omdat ik niet stil bleef liggen. Voor mijn gevoel had ik een volledige workout gedaan toen het klaar was. Het had wel de rust teruggebracht in mijn hoofd. Alleen niet voor lang.

De dag erna voelde ik het bij alles. Bij het lopen, bij het bewegen en vooral bij het zitten. We gingen ergens lunchen en daar hadden ze houten stoelen. Oef. Dat toverde elke keer weer een zelfvoldane grijns op Alex’ gezicht. Die constante herinnering houdt me rustig. Alleen heb ik de nare gewoonte, dat ik dan wil ervaren of het zo blijft. Of hij daadwerkelijk de touwtjes in handen blijft houden of dat hij de teugels laat vieren tot de volgende gelegenheid zich aandient.

Mijn bril moest versteld worden. We liepen de volgende dag langs een opticien, maar het was er druk. Logisch wel, want het was zaterdag. Alex zei, dat ik dat beter doordeweeks kon laten doen. Hij had wel een punt, maar ik vond het ook stom. Daar werd ik zo chagrijnig van. Ik wilde gewoon even mijn bril laten verstellen. Op alles wat hij voorstelde gaf ik als antwoord, dat hij dat beter doordeweeks kon doen. Eerst keek hij alleen maar waarschuwend. Dat veranderde snel. Hij kneep even in mijn billen en dat deed echt heel zeer. Ik voelde nog behoorlijk goed dat ik de avond ervoor gestraft was. Hij zei, dat ik op moest passen. Ook dat deed ik niet. Ik ging door. Hij reageerde er niet echt meer op, maar dat is eigenlijk nog gevaarlijker.

De sfeer werd snel wel weer gezellig en eigenlijk dacht ik er niet meer aan. Totdat we ‘s avonds weer met zijn tweeën waren. Voor ik ook maar een beetje kon nadenken over wat er gebeurde lag ik voorover op bed en kreeg ik er flink van langs. Hij hoefde niet heel veel moeite te doen om te laten jammeren. Ondanks dat hij alleen maar zijn hand gebruikte kwam het dubbel en dwars aan. Het was de tweede keer binnen 24 uur dat ik een pak slaag kreeg en ik was dus nog niet hersteld. Ik was een en al mok en pruil, maar van binnen straalde ik. Dit zijn de momenten die ik nodig heb.

Alex is mijn prins met de paddle en met hem ben ik gewoon veel leuker.