Gewenning en ontwenning
Alex heeft een tijdje terug een operatie ondergaan. Niet heel ernstig, maar vooral ingewikkeld. Een aantal weken geen inspanning en niet tillen zijn onder andere de voorschriften. Het hele HD gebeuren is daardoor wat naar de achtergrond verplaatst. Niet de rolverdeling en de omgang, dat zeker niet. Echter wel de ontstress spankings en de straf spankings. Ook al zijn die laatste niet meer zo aan de orde. Geheel begrijpelijk, maar ik mis het soms.
Afgelopen weekend had Alex koffie gemaakt en we hadden een rustig momentje met zijn tweeën. Ik zag zijn blik en ik wist meteen wat de bedoeling was. Ik wilde bezwaar maken vanwege de zijn operatie en, niet geheel onbelangrijk, de net gezette koffie. Volgens hem kon het prima, want het hoefde niet lang te duren. Jeetje mina. Ik kan me niet herinneren dat een kort pak slaag met alleen maar zijn hand ooit zoveel pijn gedaan heeft.
Nu er zolang tussen gezeten heeft ben ik niks meer gewend. Ik weet wel dat wanneer ik regelmatig een pak slaag krijg en er steeds maar kort tussen zit, dat gewenning optreed en ik het langer vol kan houden en dat het langer duurt voordat het echt zeer gaat doen. Andersom is dus ook het geval. Vanaf de eerste tik deed het zeer. Het heeft me zo enorm verbaasd. Ik vond het daardoor moeilijker om te ontspannen.
Ondanks de korte duur en de omstandigheden heeft het me erg goed gedaan. Ik had geen ruimte om na te denken of om mijn gedachten de overhand te laten nemen. Het was kort, maar krachtig. Zeker krachtig. Eigenlijk was het een soort nieuwe ervaring. Heel even was ik bang dat het me juist frustratie zou geven. Wanneer het gewenste gevoel of effect uitblijft bij of na een pak slaag kan dat juist voor frustratie zorgen. Dat heeft weer allerlei bij effecten die de relatie, sfeer en omgang niet ten goede komen.
In deze situatie is dat juist weer heel moeilijk op te lossen, want Alex kan en mag gewoon niet zoveel. Dat wil ik dan ook zeker niet van hem vragen. In het ergste geval is er wel een oplossing. Ik bedoel de cane kan zo uit het stof gehaald worden, maar ik ben blij dat dat onding ligt waar hij ligt en daar al heel lang niet uitgekomen is. Waarschijnlijk zal ik dan ook erg in mijzelf teleurgesteld zijn, want ik wil niet dat door mijn toedoen er allerlei capriolen uitgehaald moeten worden om te voorzien ten tijde van het herstel van Alex.
Ik kan daarom alleen maar blij zijn dat het zo goed heeft uitgepakt. Wie weet word ik ook wat milder met de jaren en is dat rebelse randje wat afgesleten, waardoor ik ook niet zo nodig meer alle kanten opvlieg wanneer ik denk dat het nodig is. Dat er niet meer heel veel nodig is om dat gevoel van berusting, ontlading en ontspanning te ervaren. Misschien zit ik er naast en is dit gewoon onbewust de acceptatie dat in deze situatie dit het maximale is en dat dat voor nu goed is. Geen idee. Ik weet wel dat ik nog steeds verbaasd ben over het effect bij gewenning en ontwenning.
Ach ja, het had ook een ander bijkomstig voordeel. De koffie was ondertussen op prima drink temperatuur.
