In tijden van verdriet

Wanneer ik verdriet heb vind ik het moeilijk om invulling te geven aan onze huiselijke discipline relatie. Dat laat ik dan links liggen en dan wil ik liever ook niks horen over afspraken of regels. Het lijkt dan zo onbelangrijk. Er zijn dan andere dingen die van belang zijn. Wanneer de rust weer terug is wil ik het wel weer snel oppakken.

We gaan beide heel anders om met verdriet. Ik keer naar binnen. Alex wil voor iedereen zorgen en de sterke man zijn die alles door laat draaien. Later komt bij hem dan de klap. Als er ruimte is voor verdriet is het ook makkelijker uiten natuurlijk. Wij kregen te maken met verdriet en verlies in een roerige tijd. Het lot (bij gebrek aan geloof in wat dan ook) had een zeer slecht gevoel voor timing. Ik zat veel alleen thuis met verdriet en veel (lichamelijke)pijn. Dat alleen zijn was funest. Alex kon er niks aan doen, slechte timing, maar het maakte het nog moeilijker.

Ik keerde heel erg naar binnen. Om te overleven zette ik alles aan de kant en probeerde ik het niet te voelen. Snel pakte ik het gewone leven weer op. Het ging precies zoals ik dacht. We gingen beide op onze eigen manier met het verdriet om. Dit zou tot gevolg hebben dat we steeds verder van elkaar verwijderd zouden raken om uiteindelijk elkaar niet meer terug te kunnen vinden. Ik wilde nabijheid voelen. Ik nam alleen steeds meer afstand.

Er gingen zeven maanden voorbij. Zeven maanden van overleven en stil verdriet. Er moest wat gebeuren anders was het te laat. Wat ik nodig had was een hele lange sessie over de knie totdat ik uit gestreden was. Ik wilde dat hij alle sloten openbrak, maar ik wist ook dat als het niet uitpakte zoals ik in mijn hoofd had dat het voor altijd klaar was.

In die tijd had ik een nog grotere hekel aan ‘zijn stok,’ Zeg maar gerust dat ik een enorme haat voelde voor dat ding. Alleen was dat wel garantie voor een sessie waar hij zich zelfverzekerd voelt en waar hij goed in is. Waarvan ik wist dat het precies zou zijn zoals ik het me in kon beelden. Als ik een beeld zou vormen vanuit zijn oogpunt was de kans op slagen het grootst. Dus na maanden niks, langs elkaar heen leven en overleven stuurde ik hem het volgende:

Ik wil je wat vragen, maar ik ben een watje dus ik weet niet goed hoe. Wil je vanavond als iedereen in bed ligt en slaapt dus voordat wij gaan slapen jouw stok tevoorschijn halen. Ik wil het nog een paar dagen voelen. Ik wil graag de wanhoop van de pijn. Ik wil huilen en jouw liefde. Het is lang geleden en tja ik dacht misschien is het goed voor ons. Dus ik hoop dat je het wil. Ik hou van jou. Ik hou van ons.

Ik ben een bange trut dus ik appte dat naar hem. Praten deed ik al helemaal niet meer. Laat staan over dit soort zaken. Het gebeurde ook meteen die avond. Er werd niet veel gesproken. Het was er. Alles was er. Verdriet, pijn, opluchting, liefde. Hij ging langer door dan dat ik had verwacht. Ik dacht dat ik niet meer kon, maar eigenlijk was het niks vergeleken bij wat we hadden doorgemaakt. Ik wilde dat hij stopte, maar misschien ook niet. Misschien had hij het ook nodig om zo te ontladen. We hebben daarna lang dicht tegen elkaar aan gelegen.

De dagen dat ik het nog voelde besefte ik me elke keer dat het een stap in de goede richting was voor ons. Ik wil er niet te lang bij stilstaan hoe het had gelopen als we het niet hadden gedaan. Het doet er ook niet toe. Het heeft ons gebracht wat we kwijt waren. In heel veel opzichten zijn we hetzelfde, denken we hetzelfde over dingen en hebben we dezelfde interesses. Wat betreft omgaan met verdriet zijn we alleen verschillend als dag en nacht. Dat is prima, zolang we elkaar in het oog houden . Ik heb Alex nodig om me open te breken als ik te veel afgesloten ben. We hebben elkaar nodig om verder te gaan. Ieder op onze eigen manier, maar wel samen.