Parkeerkaartje deel 2
Ken je zo’n moment dat er besef zijn intrede doet en dat het lijkt alsof de hele wereld bevriest? Nou dat had ik onlangs met mijn parkeerkaartje. Weer dat vervelende parkeerkaartje.
Wij moesten met een van de kinderen naar het ziekenhuis. Normaal gesproken is het vanaf mijn werk buiten de spits 12 minuten rijden. Echter, wanneer de stoplichten tegen zitten kunnen daar gerust 12 minuten bij op komen.
Ik moest vanaf mijn werk de kleine ophalen en we zouden Alex treffen in het ziekenhuis. Ondanks dat ik drie kwartier ingecalculeerd had, had ik niet alle tijd van de wereld. Ja, alle stoplichten zaten tegen en ik had een tractor voor me en diverse sukkelaars.
Exact op het tijdstip van de afspraak meldden wij ons bij de balie in het ziekenhuis. Precies op tijd en dat is voor iemand die altijd te vroeg is dus gelijk aan te laat. Wat vreselijk. Het parkeerkaartje had ik heel bewust in mijn jaszak gedaan. Toch wel iets met een ezel en een steen dit. Parkeerkaartje in zakken kunnen niet goed gaan. Na de afspraak liepen we met voldoende stof tot nadenken naar de kaartjes automaat. Bij het verlaten van de spreekkamer had ik vast mijn autosleutel uit mijn zak gehaald. Juist, precies dat. Waarschijnlijk is door het pakken van de autosleutel mijn parkeerkaartje uit mijn jaszak gevallen.
Op het moment dat ik dat besef voelt het alsof de Noordpool gewisseld heeft met Nederland. Alex kijkt me aan met een blik die ik maar al te goed ken. Gelukkig voor mij hoef ik geen peperdure dagkaart te kopen, want toeval wil dat er een storing is en de slagbomen gewoon openen zonder te betalen. De dame achter de balie moet mijn ontreddering gezien hebben, waardoor ze me toe fluisterde dat ik vrij kon uitrijden vanwege een storing.
Opgelucht dat het niet te veel gedoe veroorzaakt heeft rijd ik de andere kant op dan Alex. Ik haal de andere kinderen nog even op terwijl hij vast naar huis gaat. Gedachteloos gooi ik mijn tas op de achterbank en zet de muziek hard aan. Wat kijk ik uit naar een lekker bord pasta, een kom vanillevla en bankhangen met Alex.
De volgende dag zoek ik me rot naar mijn tas. Iedereen staat op mij te wachten. Nergens kan ik mijn tas vinden. Nogmaals ga ik in gedachten mijn gangen na van de vorige dag. De achterbank, ik weet het weer. Hoofdschuddend kijkt Alex me aan. Hij moppert en ik weet dat ik ruimte nodig heb ik mijn hoofd. Hij belooft me dat hij er wat aan zal doen. Ik zou nooit meer anders willen.
Het leven is niet zo aardig voor ons geweest laatste tijd en eigenlijk nog steeds niet. Dus ik ben wat minder actief, maar ik heb het voornemen weer meer te bloggen.
