Parkeerkaartje

Op zaterdag de stad in is gewoon een super slecht idee. Alleen was het nu enigszins nodig dus zijn we toch maar gegaan. Altijd als we in een parkeergarage parkeren geeft Alex mij het parkeerkaartje om in mijn portemonnee te doen. Elke keer vraagt hij ook waar ik het kaartje gelaten heb. Hij wil bijvoorbeeld niet dat ik hem in mijn jas- of broekzak stop, want dan zou ik hem kwijt kunnen raken. Ik vind hem altijd veel te overdreven bezorgd daarover. Toch stop ik parkeerkaarten meestal wel in mijn tas of portemonnee zodat hij het los kan laten.

Deze bewuste zaterdag niet. Het kaartje verdwijnt in mijn broekzak. Ik heb nog geïrriteerd gereageerd toen hij vroeg of ik het kaartje goed weggestopt had. Na een rondje speelgoedwinkel, huishoudwinkel en drogist is de laatste stop een kledingwinkel. Ik vind wat leuke items en wil gaan passen op aandringen van Alex, want het liefst houd ik het bij kijken.
Bij de paskamers dreigt hij een paar keer met een pak slaag, omdat hij vindt dat ik lelijke dingen zeg over mezelf. Ik krijg een kleur, want we zijn uiteraard niet de enige die op zaterdag in een pashokje staan.
Een deel van de kleding gaat mee en een deel hang ik terug. Eigenlijk heb ik nog wat nodig, maar dat is aan de andere kant van het centrum en ik zie dat niet meer zitten. Ik kan echt niet goed tegen drukte en deze drukte heeft me al te lang geduurd. Ik bestel het wel via internet.

We gaan naar huis. Ik wil vast het kaartje pakken, maar mijn broekzak is leeg. Snotzooi! Ik blijf abrupt staan en Alex kijkt me vragend aan. ‘Het parkeerkaartje! Ik heb het niet meer.’
Snel loop ik nog terug naar de laatste winkel om in het pashokje te kijken, maar helaas. Ik heb Alex nog nooit zo boos zien kijken. Boos is echt een understatement in dit geval. Van de zenuwen krijg ik de slappe lach. Dat maakt het dus alleen maar nog heel veel erger.
Alex is een hele rustige, lieve man. Hij wordt eigenlijk nooit boos, maar nu overweeg ik dus te vluchten. We lopen naar de betaalautomaat van de parkeergarage. Alex ziet het allemaal heel negatief in, maar ik heb nog hoop op een goede afloop. Ik druk op het knopje. Het is makkelijk en snel opgelost. Aan de hand van het kenteken krijgen we een nieuw kaartje tegen veertig cent administratiekosten. Alex kijkt nog steeds boos. ‘Hier heb je geluk mee.’

Ik blijf lachen. Ik kan er niet over uit dat hij zo boos en humeurig is. ‘Wacht maar tot vanavond. De rest van de week heb je paarse billen.’
Nu stik ik zowat van het lachen. Zoiets heeft hij nog nooit gezegd zonder te lachen. Hij is echt heel boos. Hij rijdt zelfs boos terwijl hij normaal een beetje bejaard rijdt. Even overweeg ik een foto te maken, maar ik durf niet. Ik denk dat hij gewoon even moet bijkomen en dan zal de ergste boosheid wel weer zakken.

Eigenlijk is dit gewoon een heel logisch gevolg van winkelen op zaterdag, maar ja. Ik ben blij als we thuis zijn. Hij denkt de hele tijd dat ik hem uitlach, maar ik lach van de zenuwen. Die uitleg maakt hem wel wat minder boos. Ik krijg ook weer een kus en hij maakt lunch voor me. Totaal onverwacht geeft hij me vast tien harde tikken. ‘Wacht maar tot we met zijn tweeën zijn vanavond.’

Ik laat hem lekker rommelen en hobbyen. Dat ontspant hem hoop ik wat. Daar heb ik gelukkig gelijk in, want het is veel sneller avond dan dat me lief is.

Ik heb heel wat geleerd deze dag en ik zal het eens opsommen:

1. Alex is super sexy als hij boos is.
2. Een parkeerkaartje kwijtraken is geen ramp, maar ook niet handig.
3. Een parkeerkaartje in je broekzak stoppen is als een act van Hans Klok. Voor je het weet vindt je het later terug in je tas.
4. Alex en de cane nadat je de avond ervoor ook al wat te ‘bespreken’ had is zesdubbel pijnlijk.
5. Winkelen op zaterdag is gewoon altijd een ontzettend slecht idee.
6. Ik ben heel goed in mezelf in de problemen brengen op de momenten dat ik me net heb voorgenomen het allemaal beter te gaan doen.

Ik heb altijd zoveel goede voornemens, maar ik ken mezelf. Volgende keer steek ik dat kaartje vast gewoon weer in mijn zak.