Drukte en een beloofd pak slaag
Het was weer zo’n volle week. Volle dagen, weinig rust. Vroeg opstaan en laat naar bed. Ik had hele drukke dagen op het werk en in de avonduren verplichtingen die ik normaal niet heb. Een bijeenkomst van school bijvoorbeeld. Een van de kinderen had een moeilijke toets en een flinke opdracht voor school waarbij ik heb geholpen. Er was ook nog een kind behoorlijk ziek. Kortom, druk en de spanning zat hoog.
Ik wil dan juist niet de leuke dingen van mezelf afnemen. Ik wil ook graag tijd vinden om te lezen en zeker om te schrijven, want dat vind ik gewoon heel leuk. Doordat er van alles moet en van alles op de planning staat leef je als stel ook behoorlijk langs elkaar heen. Alex had al een paar keer gewaarschuwd.
Ik heb de slechte gewoonte om mijn kleren te laten slingeren. Zijn waarschuwingen nam ik niet al te serieus. Ik was te druk in mijn hoofd om er aandacht aan te besteden. Er was ook geen gelegenheid dus ik deed er weinig mee. Tot dat korte momentje met zijn tweeën in de badkamer. Voor ik het goed en wel besefte voelde ik de haarborstel kort, maar rap op mijn billen. Normaal duurt het best lang voor ik in tranen ben en kan ik echt wel veel pijn hebben, maar nu kwam de tranen al heel snel. Plots ben ik dan een watje. Nogmaals het was kort, maar het deed me goed. Het was precies wat ik nodig had om deze drukke tijd te doorbreken.
Komend weekend hebben we wel behoorlijk wat gelegenheid voor een lange sessie waarbij veel geluid gemaakt kan worden en Alex heeft me toegezegd dat hij van die gelegenheid gebruik gaat maken.
Vanmorgen had ik de laatste verplichting van deze drukke periode. Daarna voelde ik me zoveel lichter. Ik zat meteen in de huisvrouwen vibe. Ik heb uitgebreid gekookt en ik had het een en ander over. Meestal is Alex degene die de lunchtrommels vult. Het is lang geleden dat ik zijn brood heb gesmeerd. Vroeger maakte ik nog wel eens luxe broodjes als verrassing. Dan kreeg ik na de middag een appje dat hij zo lekker gegeten had. Dus in mijn blije huisvrouwen modus heb ik luxe broodjes voor hem gemaakt voor zijn lunch morgen met alles wat ik overhield bij het koken. Hij was helemaal verbaasd toen ik vroeg of hij zin had in een uitgebreide lunch.
Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld weer aankan. Zeker met het vooruitzicht van komend weekend. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten. Ik verlang er naar om over zijn schoot te liggen. Ik wil vechten, huilen en tot rust komen. Hij en ik samen in onze bubbel. Het idee dat we de tijd hebben en die tijd ook kunnen benutten geeft al zoveel ruimte van binnen. Geen gehaast, niet even tussendoor. Gewoon een lange, opbouwende sessie.
De momenten dat het voorkomt dat ik bij Alex over de knie lig zijn schaars te noemen. Het is makkelijker om momenten te vinden om voorovergebogen, bijna geluidloos de cane te incasseren dan dat de gelegenheid er is om eerst langdurig over de knie gelegd te worden. De momenten dat het wel voorkomt koester ik. Het zorgt ook weer voor nieuwe inspiratie voor een blogpost. Heel nuttig dus, in meerdere opzichten, zo’n pak slaag.
