Ik heb na de middelbare school drie jaar gestudeerd. Ik volgde het patroon der verwachting. Zonder enig vuur en ambitie voor de studie begon ik aan hetgeen wat uit mijn studiekeuzetest kwam. Ik kwam in een jaargroep waarbij ongeveer iedereen, op twee na, aanhanger van het christelijk geloof was en iedereen was vrouw. We hadden echt ontzettend veel goede discussies en gespreksonderwerpen. We dachten over veel normen en waarden hetzelfde allemaal.
Lees meer …
De avond verloopt zoals elke andere avond. Na het eten is het opruimen, kinderen douchen en kinderen naar bed brengen. We drinken samen koffie en kijken het journaal. We praten weinig, want er hangt wat in de lucht. Iets wat deze avond anders maakt dan alle andere. Ik schrijf wat ter afleiding en hij kijkt naar een hele rare film waar hij normaal nooit naar zou kijken. Half negen zet hij de televisie uit. ‘Wat een onwerkelijke film. Niks aan.’
Hij kijkt mij aan en zijn blik zegt alles. Het kriebelt enorm in mijn buik en ik weet precies wat er gaat gebeuren. Van de zenuwen lach ik, maar al snel word ik weer serieus. We lopen naar boven, naar onze slaapkamer. ‘Doe maar je broek uit en ga bij de stoel staan. Je weet wel hoe.’ Hij klinkt heel rustig en lief.
Ik kook eigenlijk altijd. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en ik vind het eigenlijk bijna nooit een opgave. Alex kookt heel af en toe. Als hij zelf van te voren beslist wat hij maakt is het goed. Dan is het lekker en dan geniet iedereen ervan.
Een keer was dat wel anders. Ik had voor die dag noodles bedacht, want dat is super snel klaar en wij hadden ouderavond op school. Dus we hadden echt heel kort tijd. Als ik geen file had onderweg hadden we een half uur voor koken, eten en omkleden. Heel kort dus.
Alex was eerder thuis dan ik en hij had bedacht vast te beginnen met koken.
Lees meer …
Ik kan veel hebben als het gaat om een pak op mijn billen. Mijn breekpunt is dan ook moeilijk te bereiken. Ik kan wel snel huilen, maar dat is niet van algehele overgave. Dit zorgt ervoor dat het bevrijdende gevoel van een pak slaag snel vervaagd. Ik huil sneller vanwege alle spanningen die er op dat moment zijn, maar minder van spijt of van het gevoel dat ik echt op mijn breekpunt ben.
Lees meer …
Wij hebben iets vervelends meegemaakt vorig jaar. Daarna was het lastig om de structuur terug te brengen. Ik sloot me af voor eigenlijk iedereen en Alex probeerde alles voor iedereen op te lossen en voornamelijk veel te zorgen.
Het was lastig om de HD weer naar voren te laten komen. Toch zijn we er in geslaagd om elkaar weer terug te vinden op dat gebied. Sommige gewoontes zijn er helaas wel ingeslopen en die hebben meer tijd en aandacht nodig om te veranderen. Doordat ik mij afsloot werd mijn manier van communiceren snauwerig en gemeen. Het werd ‘normaal.’ Alex sprak me er niet op aan. Zo was het nou eenmaal.
Totdat ik merkte dat ik extra gemeen en respectloos tegen hem ging doen om hem uit te lokken. Kijken of hij zou reageren. Toch gebeurde er vrij weinig
Ik heb al eerder geschreven over het moeilijk kunnen ontspannen, omdat ik dan nadenk over wie het allemaal zou kunnen horen. Nou kreeg ik van de week een massage, want ik had ontzettend veel spierpijn. Ik heb toen wel heel duidelijk en vaak ‘au’ geroepen. Geen moment heb ik mij druk gemaakt over of kinderen of buren het zouden horen. Waarschijnlijk omdat ik de context zag. Ik kreeg een massage en ik riep au. De buren bijvoorbeeld kennen de context niet. Toch lig ik daar niet wakker van. Terwijl ik dat wel doe als ik straf in ontvangst neem. Dat krijg ik maar niet uit mijn hoofd, wat ik ook probeer.
Lees meer …
Wij wonen in een tussenwoning. Een jaren 70 tussenwoning. Een huurhuis waar al jarenlang geen onderhoud aan gepleegd is. Isolatie door de woningbouwvereniging staat op de planning in 2028. Als de buurvrouw lacht horen we dat. Wanneer zij luidruchtig seks heeft horen wij dat ook. Als de kinderen op hun kamer spelen kunnen we vaak horen wat ze zeggen.
Lees meer …