Antiek, een anekdote

Ik heb iets met de haarborstel. Wat dat ‘iets’ is vind ik moeilijk uit te leggen in een woord. Als ik terugdenk aan hoe ik als 18 jarige in mijn studentenkamer verhaaltjes las achter mijn bureau moet ik lachen. Ik zocht me rot naar spanking verhalen waar een haarborstel in voor kwam. Dat leek me echt het beste strafinstrument. Huiselijk, makkelijk toepasbaar over de knie en niemand die gek opkijkt als je die in je huis hebt liggen. De eerste kennismaking met de borstel was behoorlijk teleurstellend. En veel daarna ook. Vaak wordt er gebruik gemaakt van een kunststof exemplaar of een zogenaamd houten borstel dat geen hout is. Gewoon zo’n gelamineerd modern ding van de drogisterij. Dat is het gewoon allemaal net niet.

Nee de borstel die al jarenlang mijn fantasieën domineert is een antiek exemplaar. Daar zit een verhaal achter. Ik ben dol op antiekmarkten. Heerlijk vind ik dat. Slenteren over zo’n markt waar altijd wel een lekker sfeertje hangt. Hier en daar even stilstaan om eens goed te kijken naar alle schatten die er liggen. Zo was ik eens met een vriendin op een antiekmarkt in het noorden van het land. Nou vielen wij met onze achttien en vierentwintig jaar al behoorlijk op. Wij hielpen de gemiddelde leeftijd iets omlaag, laten we het daarop houden. Mijn vriendin was een behoorlijke expressieve meid en maakte met zo ongeveer iedere aanbieder een praatje. Ik genoot van alle verhalen die ik hoorde en ik keek mijn ogen uit.

Na een tijdje zag ik een kraampje van een man en een vrouw die denk ik tussen de veertig en vijftig jaar oud waren. Mijn vriendin zag schilderijtjes en wilde meteen kijken, maar ik bleef staan. Die man had zo’n intense uitstraling dat ik er even van moest bijkomen. Mijn vriendin trok mij mee naar dat kraampje en die mevrouw begon meteen tegen ons te kletsen. Heel gezellig, maar ik was te erg van mijn stuk gebracht om heel actief deel te nemen aan het gesprek. Dus ik deed net alsof ik alles even goed bekeek. Het werd allemaal nog veel ingewikkelder. Daar lag een antieke borstel. Prachtig ding om te zien. Het handvat was heel mooi beschilderd en het glom heel mooi. Het leek er niet op of de borstel ooit gebruikt was. In ieder geval niet om haren te borstelen. Die mevrouw zag blijkbaar dat ik ernaar keek. Ze zei, dat ik hem wel even mocht bekijken als ik wilde. Dus ik pakte hem op en toen had ik dus een klik met een voorwerp. Hij was zwaar, mooi en het voelde alsof die borstel dus gemaakt was voor mij. In een flits stelde ik me voor hoe ik als achttienjarige dwarsligger een ontmoeting met die indrukwekkende borstel zou hebben.  ‘Mooi hè. Bijzonder exemplaar toch?’ Zei die man toen tegen mij.

We maakte even oogcontact en toen was ik overtuigd dat hij moest weten waar ik aan dacht als ik naar die borstel keek. Ik heb niet vaak iemand ontmoet met zo’n intense blik. Het waren gewoon hele leuke mensen. Beetje excentriek met een heel eigen stijl, maar het leken me ook heel warme mensen. Toch kon ik me er niet toe zetten om over te gaan tot aankoop. Ik bedankte voor hun tijd en liep snel door. Mijn vriendin snapte er niks van en bleef me plagen dat ik niets durfde te kopen van een man met een intense blik.

Tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van. Nooit meer heb ik zo’n borstel gezien.

Soms als ik op een antiekmarkt ben of op een rommelmarkt zoek ik er nog wel eens naar, maar ja wie verkoopt er nou een antieke borstel? Nog geen andere heeft datzelfde effect gehad.

Wel ben ik een keer gestraft met een borstel die mijn voorstelling van de borstel volledig waarmaakte. Ik had toen een mentor die me hielp met mijn studie ontwijkend gedrag. Hij heeft na een lang pak slaag over de knie mij klem gezet tussen zijn benen voor een toegift met de borstel. Dat was ook een zware, houten borstel. De toegift van twintig slagen met die borstel zijn me altijd bijgebleven. Dat ene bijzondere gevoel hoop ik ooit nog te ervaren en dan het liefst met een antiek exemplaar. Dat matcht zo lekker met Alex. 😉