Ik lach omdat het zeer doet

ik lach omdat het zeer doet

De avond verloopt zoals elke andere avond. Na het eten is het opruimen, kinderen douchen en kinderen naar bed brengen. We drinken samen koffie en kijken het journaal. We praten weinig, want er hangt wat in de lucht. Iets wat deze avond anders maakt dan alle andere. Ik schrijf wat ter afleiding en hij kijkt naar een hele rare film waar hij normaal nooit naar zou kijken. Half negen zet hij de televisie uit. ‘Wat een onwerkelijke film. Niks aan.’
Hij kijkt mij aan en zijn blik zegt alles. Het kriebelt enorm in mijn buik en ik weet precies wat er gaat gebeuren. Van de zenuwen lach ik, maar al snel word ik weer serieus. We lopen naar boven, naar onze slaapkamer. ‘Doe maar je broek uit en ga bij de stoel staan. Je weet wel hoe.’ Hij klinkt heel rustig en lief.

 

Ik voel me heel kalm en het voelt ook allemaal heel fijn. Als ik mijn handen op de zitting zet vraag ik me af waarom ik in hemelsnaam heb gevraagd om de cane. Het gaat zeer doen en ik heb niet voor niets een hekel aan die lange stok. Alex legt zijn hand op mijn rug en meteen daarna voel ik de eerste scherpe tik. Ik vervloek mezelf, maar voel nog steeds de noodzaak van deze sessie. Zijn hand op mijn rug voelt fijn. het geeft een gevoel van veiligheid. Hij helpt me zo om te blijven staan. In dit geval is het eigenlijk niet nodig. Normaal verzet ik me, stribbel ik tegen en kom ik tig keer omhoog, maar nu niet. 

Al vrij snel kom ik in een soort vreemde roes. Veel gebeurtenissen van de laatste negen maanden flitsen door mijn hoofd. Allerlei zaken waardoor we dit niet meer hebben gehad. Niet die intense verbinding en ik besef me ineens dat ik me al die tijd niet heb onderworpen aan hem. Gewoon echt niet. Het raakt me enorm en ik huil om ons, omdat het ook gewoon heel anders had kunnen gaan. Ik tel nog mee in gedachten, maar na een tijdje lukt dat niet meer. 

‘Nog even.’ Hoor ik hem zeggen als ik het moeilijk begin te vinden om stil te blijven staan. 
Dit is het moment dat ik eigenlijk niet meer denk te kunnen. Het is een soort gevoel van wanhoop dat je grens is bereikt, maar dat het toch verder gaat. De laatste twintig zijn driedubbel zo hard als het eerdere deel. Mijn hoofd wordt leeg en ik voel me zo goed. Dit is precies wat ik zo gemist heb, maar waar ik al die tijd ook niet voor open stond. 

‘Het is goed zo.’
Hij helpt me rechtop en houdt me vast. Ik kan dat gevoel bijna niet omschrijven. Het voelt veilig en vertrouwd.

Als we later in bed liggen houdt hij mij in zijn armen. Ik voel me zo gelukkig en het voelt precies zoals ik had gehoopt. Ik ben blij dat ik erom heb gevraagd. Elke beweging voel ik en zitten is niet heel comfortabel. Het laat me de hele tijd beseffen dat ik dit nooit meer kwijt wil.

Geef hier je reactie

Een nieuw vervolgverhaal:
Zekerheid bestaat niet

zekerheid bestaat niet-2

Dit vind je misschien ook leuk