Ik ben niet opstandig.

‘Je bent opstandig.’

Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb de laatste dagen. Ik ben de tel kwijtgeraakt. Zij het zo dat ik het er totaal niet mee eens ben. Eigenlijk dacht ik dat hij een grapje maakte, want hij leek er niet iets serieus mee te doen. Tot vanmorgen.

Na de boodschappen zeg ik, dat ik de was ga ophangen en dat ik nog iets moet afmaken voordat we het weekend ingaan. Hij parkeert de auto en knikt. Als we binnen zijn pakt hij ineens mijn arm en vertelt hij me dat ik naar boven moet gaan, mijn broek uit moet doen en de stoel klaar moet zetten. Mijn hart slaat op hol. Hij kijkt zo streng dat ik even moet slikken.

Boven doe ik het raam dicht, sluit ik de gordijnen en zet ik zijn stoel klaar. Met flinke tegenzin doe ik mijn broek uit. Hij heeft gelijk ik ben opstandig. Toegeven aan hem is een tweede. Hij komt boven en ik vloek binnensmonds. Met zijn colbert aan is hij zo sexy. Hij straalt ook enorm veel zelfvertrouwen uit. Daar word ik nog opstandiger van. Ik bied weerstand, strijd en werk niet mee. Met een paar harde tikken laat hij merken dat ik niet ga winnen. ‘Jij bepaalt niet hoe het gaat.’ Zegt hij.

Voor ik het goed en wel besef lig ik over zijn schoot. Hij focust zich op het onderste, meest gevoelige deel van mijn billen. Het doet zeer en ik voel me ontzettend op mijn plek gezet. Als hij het genoeg vindt trekt hij me bij zich op schoot. Ik voel me net een verlegen meisje. Het is behoorlijk gevoelig voor alleen maar een pak slaag met de hand. We knuffelen een beetje, maar de manier waarop hij me aankijkt zorgt ervoor dat ik me gestraft blijf voelen. Ik mag mijn broek weer aan doen. Even later sta ik bij het wasrek. Ik staar dromerig voor me uit. Dit is precies hoe ik me het leven altijd heb voorgesteld.

Ik kijk achter me en de stoel staat weer op zijn plek en Alex zijn trui hangt erover alsof er niks gebeurd is. Ik heb net een pak slaag gehad en nu gaan we gewoon weer verder. Ja, dat is ons leven!