Winkelen
Met winkelen heb ik een haat-liefde relatie. Ik vind het heerlijk om te winkelen, maar die drukte vind ik vreselijk. Daar kan ik ook wel echt flink humeurig van worden. Alex heeft daar een stuk minder moeite mee, maar ook hij heeft zijn grenzen.
Voor de feestdagen begin ik al ver van te voren met cadeautjes verzamelen. Dat neemt een hoop stress weg. Zo kan ik in de drukke feestdagen periode ook de winkels vermijden. Toch kan het niet helemaal. Soms is er wel eens iets nodig. Iedereen is weer een beetje opgeknapt en dan moeten sommige zaken ook gewoon wel weer gebeuren.
Zo had een van de kinderen nieuwe schoenen nodig. Het regende dus het overdekte winkelcentrum in de buurt was dan ook overvol. Ondanks alle drukte en chaos probeerde ik het gezellig te houden. Het was tenslotte ook fijn weer met zijn allen even op pad te zijn. Alex wilde ook even kijken voor overhemden dus daar gingen we ook voor shoppen.
Zo bezoek je toch wel weer meer winkels dan gepland. Al snel merkte ik dat de jongste er ook aardig klaar mee was door de drukte en het begon mij ook aan te vliegen. Snel naar de schoenenwinkel en op naar huis. In de schoenenwinkel was het ook belachelijk druk. Veel mensen en weinig ruimte. Al snel had ik een paar schoenen gespot. Terwijl er gepast werd merkte ik dat Alex ook graag naar huis wilde. Als bij hem dat punt bereikt is wil dat heel wat zeggen.
De eerste paar schoenen waren toch niet zo’n succes dus er moest een ander paar gepast worden. Gelukkig waren die wel goed. Inpakken en wegwezen maar. Ik zag Alex rode vlekken krijgen in zijn nek. Ik keek wat rond terwijl de oude schoenen weer aangedaan werden. De sfeer werd er niet beter op en ik voelde de grimmigheid. Ik zocht iets om de moed erin te houden. Ik zag mannen pantoffels. Van die hele ouderwetse met harde, lederen zool. Ik hield er een omhoog en zei tegen Alex, dat het wel wat voor hem was. Nu weet ik dat Alex een hekel heeft aan pantoffels, maar ik wilde hem laten lachen. Waarop hij antwoordt: ‘Ja om jou een paar tikken mee op je billen te geven.’
Aangezien zijn grens bereikt was, kwam dat er harder uit dan gepland. Van de zenuwen schoot ik in de lach. Ik wilde ter plekken in de grond verdwijnen. Hoeveel mensen zullen het gehoord hebben? Die Alex, humorist. Met zijn formaat voeten zou hij niet misstaan in een basketbalteam. Die pantoffel moet dus flink aan de maat zijn. Die laat ik graag aan mij voorbij gaan. Ik kan me een voorstelling maken van hoe het moet voelen en ik geloof niet dat ik de ambitie heb om daar praktijkervaring van te maken.
~~~
Er is een nieuw hoofdstuk te lezen van Zekerheid bestaat niet. Hoe moet het verder tussen Lieke en Tjeerd? Komt Lieke nader tot haar familie en lukt het haar om haar telefoon met rust te laten achter het stuur?
