De cane, zijn stok

cane

Ik kan veel hebben als het gaat om een pak op mijn billen. Mijn breekpunt is dan ook moeilijk te bereiken. Ik kan wel snel huilen, maar dat is niet van algehele overgave. Dit zorgt ervoor dat het bevrijdende gevoel van een pak slaag snel vervaagd. Ik huil sneller vanwege alle spanningen die er op dat moment zijn, maar minder van spijt of van het gevoel dat ik echt op mijn breekpunt ben. 

De onrust of het gevoel dat ik zin heb om expres uit te lokken komt dan ook weer snel op. 

Dat is wel anders geweest. Er was een periode dat Alex standaard de cane pakte om te straffen. Dat zorgde voor een dagenlange herinnering bij elke beweging, bij elke keer dat ik ging zitten en elke aanraking met mijn gekwetste huid. Dat maakte mij wel een heel gehoorzaam en onderdanige vrouw. Heerlijk, maar het had ook een keerzijde. Ik verlangde naar lange over de knie sessies, het gevoel van zijn hand, een afsluiting met een korte sessie met een instrument. Gewoon het huiselijke of hoe je het noemen wil. Dat verlangen maakte dat ik die cane ging haten. Het had zijn effect niet meer. Ik sloot me af in de hoop dat het snel voorbij was. Alleen werd het verlangen daarmee groter en groter. 

Na een goed en emotioneel gesprek is de cane in de kast verdwenen. 

Heel lang heb ik het niet gemist. Toch is het een superhandig instrument voor de momenten dat ik het zo ontzettend nodig heb, maar wanneer de kinderen thuis zijn en we dus geen herrie kunnen maken. Of na een lange, opbouwende over de knie sessie wanneer ik nog niet op het punt van overgave zit. Dus nu zit ik op het punt dat ik die cane mis. De echt heftige pijn, dagenlange herinnering en de wanhoop tijdens de sessie dat ik het gevoel heb dat ik het nooit ga overleven. Maar bovenal dat breekpunt. 

Balans vinden is gewoon moeilijk. Niet alleen met HD, maar met alles. Als iets werkt, waarom zou je daar van afwijken? Maar regelmatig over de knie en zo nu en dan de cane is echt de gouden combi. Maar wanneer doe je wat? Dat is niet altijd even makkelijk in te schatten. 

En mij expres zo extreem misdragen of een gevaarlijke situatie creëren in de hoop dat Alex, zoals hij noemt, zijn stok tevoorschijn haalt is ook weer zowat. Want als hij dat niet doet is alles voor niks geweest. In ons laatste gesprek over onze HD relatie gaf hij aan, dat hij graag zou willen dat ik soms ook gewoon zeg dat ik een pak slaag wil en hoe ik dat wil. 

Dat vind ik ongelooflijk moeilijk. Straf wil ik niet vragen, dat moet hij gewoon zien en beslissen. Toch ben ik erover gaan nadenken. Tot overgave komen en weer even de verhoudingen op scherp zetten dat heeft niet zozeer met straf te maken. Wel met de dynamiek. Dat is best oké om te vragen. Als een van ons spierpijn heeft vragen we elkaar ook om een massage. Dus waarom niet vragen om een pak slaag als dat nodig is?

Dus heb ik dat uitgeprobeerd. Gisteravond heb ik nog straf gehad, omdat ik stomme dingen zei vanwege hormonale toestanden. Ik wist van geen ophouden. Toch had ik daarna het verlangen om weer dagenlang de gevolgen van een pak slaag te voelen. 

De onrust. Het verlangen. Ook is het tijd om bepaalde hindernissen te nemen. Tijd om afscheid te nemen van het idee dat we het moeilijk hebben. We hebben een rottijd achter de rug. Nou ja, we zitten er nog middenin, maar dat gaat nooit meer weg. Sommige gebeurtenissen zijn levens-veranderend. Dus tijd voor de cane, tijd voor ons. Ik heb het hem in een whatsapp bericht gevraagd, want ik ben een watje. Dus vanavond staat er wat op de planning. Ik kan niet wachten.    

Geef hier je reactie

Een nieuw vervolgverhaal:
Zekerheid bestaat niet

zekerheid bestaat niet-2

Dit vind je misschien ook leuk