Begrip vs schuldgevoel

Er zijn wel eens momenten dat ik overtuigd ben dat Alex me een pak slaag gaat geven voor iets wat ik gedaan heb of juist niet gedaan heb en dan stel ik me daar al helemaal op in. Vervolgens reageert Alex heel begripvol op de situatie en dan weet ik nooit echt of ik blij ben met zijn reactie of niet. Zolang ik het daarna van me af kan zetten is er niks aan de hand. Soms kan ik het niet van me af zetten. Dan blijf ik er over malen en dan groeit er een schuldgevoel. Ik heb dan een pak slaag juist nodig om het schuldgevoel van me af te zetten.

Zijn begrip kan me ook enorm boos maken. Als ik al baal van mezelf dat ik iets vergeten ben of als ik een verkeerde keuze gemaakt heb dan wil ik niet horen dat hij zegt, dat het niet uitmaakt omdat ik al zoveel aan mijn hoofd heb. Dan wil ik dat hij zegt dat hij begrijpt dat ik veel aan mijn hoofd heb, maar dat ik een notitie in mijn agenda had kunnen zetten zodat ik er aan herinnerd kon worden. Dat hij me vervolgens over de knie trekt en mij een reden geeft om het volgende keer anders aan te pakken.

Op die momenten hoeft het ook niet perse straf te zijn. Hij kan ook begripvol zijn en constateren dat ik een pak slaag nodig heb om het voor mezelf af te sluiten. Dat kan samen gaan. Een andere optie zou zijn om hem gewoon te vragen om dat gevoel van verlossing. Ik vind het moeilijk om tegen hem te zeggen dat ik het waardeer dat hij begripvol is, maar dat ik een spanking nodig heb om het van me af te kunnen zetten. Er naar vragen voelt niet natuurlijk. Het voelt alsof ik dan de regie in handen heb en dat wil ik eigenlijk niet.

Een andere optie is net zo lang uitdagen tot hij zelf vindt dat ik straf verdiend heb, maar dat voelt ook niet fijn. De frustratie kan daardoor alleen maar oplopen en ik denk niet dat het voldoening geeft voor de onrust die er van binnen is. Daarin vinden onze persoonlijkheden elkaar niet. Alex ziet alles te rooskleurig en ik zie dingen al snel te grijs. Ik vind dingen daardoor wat erger dan hij. Laatst had ik de achterdeur niet op slot gedaan toen ik wegging. De hele dag heeft iedereen naar binnen kunnen lopen. Ik vond dat heel erg en had meteen een enorm schuldgevoel. Terwijl Alex op zo’n moment denkt dat het wel meevalt. Er is namelijk niets gebeurd.

Hij doet een constatering, trekt een conclusie en zet er een punt achter. Ik denk aan wat er had kunnen gebeuren, hoe dat dan zou zijn, hoe ik me dan zou voelen en wat ik dan zou hebben aangericht en ga zo maar door. Al die gedachtes gelijkertijd en binnen een paar seconden. Doordat hij zo anders denkt ziet hij het niet als een reden om me te straffen of om af te rekenen met het schuldgevoel. Ik voel me dan niet gezien of begrepen. Terwijl ik me pas ongezien kan voelen als Alex daadwerkelijk denkt zoals ik denk en me er vervolgens mee laat wegkomen.

Op vele vlakken zijn we hetzelfde, maar met dit soort dingen verschillen we als dag en nacht. Het heeft echt heel veel voordelen om een man te hebben die positief en optimistisch in het leven staat. Dat heb ik wel echt nodig om een beetje in balans te blijven. Tegelijkertijd is het voor iemand die strakke kaders en grenzen nodig heeft ook lastig.

Ik snap ook wel dat het helemaal niet fijn is om constant straf op te moeten leggen. Ik denk ook niet dat ik heel veel straf nodig heb of dat ik enorm de grenzen opzoek om net even overheen te gaan. Helemaal niet. Eigenlijk wil ik graag lief gevonden worden en ik word heel verdrietig van boosheid. Daarom denk ik dat ik vaker een pak slaag nodig heb om mijn eigen schuldgevoel kwijt te raken of om mijn hoofd leeg te maken. Dat weegt ook minder zwaar dan straf.

Feit blijft dat ik het ontzettend ingewikkeld vind als een situatie zich voordoet waarbij ik overtuigd ben dat ik een pak slaag ga krijgen en ik het niet krijg. Daar moeten we iets op verzinnen, maar eenvoudig is dat niet.