Gij zult niet googelen

Google is mijn vriend als het gaat om het vergaren van informatie. Regelmatig raadpleeg ik de zoekmachine om de grote vraagtekens boven mijn hoofd te laten verdwijnen. Alex noemt men soms ook wel gekscherend mevrouw Google.

Onlangs ontdekte ik een gekke plek op mijn lichaam. Ik schrok me rot. Ik liet Alex even kijken. Hij vond het ook gek en hij vond dat ik de huisarts even moest bellen de volgende ochtend. Aangezien hij me goed kent, verbood hij me om op google te zoeken. Dat deed ik dus wel. Volgens Google zou ik sterven of in ieder geval ernstig ziek zijn. Mijn zorgen namen toe en dat bleef niet onopgemerkt. ‘Je hebt zeker toch zitten googelen.’ Het was een constatering, geen vraag. 

De hele nacht heb ik liggen woelen, malen en het ergste van het ergste gedacht. Meestal wacht ik wel even een paar dagen met het bellen naar de huisarts. Nu niet. Meteen bij het opengaan van de telefoonlijn heb ik gebeld en ik kon dezelfde ochtend terecht. 

Gelukkig ga ik niet dood en heb ik geen enge ziekte. Iets onschuldigs wat binnen twee weken over zou gaan. Opgelucht kon ik het loslaten. 

Precies een week later kreeg ik een app van Alex dat hij iets na het middaguur thuis zou zijn. Dat hij mij dan klaar wilde hebben staan op de slaapkamer. We hadden de Google kwestie nog te bespreken. Ik werd me plots erg bewust van de korte tijd dat ik nog comfortabel kon zitten. Ook was ik buitengewoon verrast. Was dit echt Alex? Hij weet me nog steeds te verbazen. Hij had dus de middag vrij genomen om in alle rust, zonder ons druk te hoeven maken over de kinderen, de zaak te behandelen. Ik had er geen seconde meer aan gedacht, maar nu werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik heb me schuldig gemaakt aan het niet nakomen van afspraken en daar zou ik nu de consequenties voor moeten dragen. 

Met zenuwen in mijn buik begaf ik me iets voor de genoemde tijd naar de slaapkamer. De paar minuten die ik moest wachten leken een eeuwigheid te duren. De rust of liever gezegd de berusting overviel me op het moment dat ik de voordeur hoorde. 

Zo ging het ook altijd in mijn verhalen, in mijn fantasie, zo hoopte ik altijd dat mijn relatie zou zijn. Echter, dit was werkelijkheid. Geen droom, geen verhaal, geen fantasie. Dit was daadwerkelijk mijn Alex die vroeg thuis kwam om mij te geven wat ik nodig had. We hadden een afspraak en ik heb me er niet aan gehouden. Met het resultaat dat ik die bewuste middag over zijn schoot lag en me moest overgeven aan een bestraffing. Zoals altijd vroeg ik me eerst honderd keer af waarom ik dit ook al weer wilde, waarom uitgerekend ik deze kronkel heb en dat ik het nooit meer wil. Om vervolgens in de accepterende roes te glijden en me ten volle weer beseffen dat ik niet anders zou willen. 

Naderhand stond ik in de keuken lunch te maken voor ons beide. Ondenkbaar dat ik even daarvoor een flink pak op mijn billen heb gehad. Het contact van mijn broek met mijn gevoelige huid kon ik niet negeren. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Dit is precies hoe ik het me altijd heb voorgesteld. De realiteit van onze relatie en ik ben er ontzettend dankbaar voor. Voortaan pak ik maar de encyclopedie erbij. Dat lijkt me een stuk veiliger.