Berusting

Een paar keer per week sta ik wel even stil bij hoe ik onze HD relatie ervaar. Het is, zoals elke relatie, blijven investeren. Ik kan me verwonderen over hoe krom de dingen klinken in mijn hoofd, maar hoe kloppend het is in de praktijk.

Hoe raar moet het klinken voor iemand die niet de dynamiek ambieert? Voor mij hoeft het ook niet logisch te zijn of kloppend. Als het voor ons maar werkt. Het is voor mezelf ook niet altijd kloppend.

Wanneer ik gespannen ben verlang ik naar dat gevoel van achteraf. Dat gloeiende, warme gevoel dat bij elke beweging wordt versterkt. Dat ik nog lang word herinnerd aan het pak slaag van eerder. De pijn die langzaam een aangename gloed wordt. De lichte teleurstelling als het gevoel te snel vervliegt. Terwijl de eerste minuten van het pak slaag ik helemaal niet meer begrijp waarom ik het ook al weer zo graag wil en wat ik ook al weer precies zag in deze vorm van relatie. Terwijl er langzaam rust komt in mijn hoofd en in mijn lichaam.

Het klinkt onlogisch dat ik over de knie een eeuwigheid kan incasseren, maar staand al na een paar tikken bezwijk. Dat is toch iets in mijn hoofd wat maakt dat het moeilijker is om me eraan over te geven.

Ondanks dat ik graag mijn mening geef binnen de relatie en ook wat te zeggen wil hebben, geeft het ook rust dat Alex het laatste woord heeft. Dat is mogelijk, omdat Alex nooit over mijn grenzen heen zal gaan. Doordat we elkaar door en door vertrouwen en elkaar goed kennen kunnen we dit zo laten werken tussen ons.

Dus tja nou verlang ik naar dat ‘nagloeien’ met uitgelopen mascara en berusting. En als het moment daar is vraag ik me vast weer af waarom ik het ook al weer zo graag wilde. 😉

Lieve lezers, dit is mijn laatste post van dit jaar. Ik wens jullie hele mooie, gezellige en liefdevolle feestdagen. Tot in 2024!