Onze relatie in de praktijk
Allemaal leuk en aardig die rolpatronen, volgzaamheid en onderdanigheid, maar hoe ziet dat er uit in de praktijk? Vaak hebben mensen het beeld, wanneer ik aangeef een traditionele rolverdeling te bezigen, dat ik heel slaafs met mijn hoofd naar beneden gericht mijn man bedien en ja en amen zeg. Dat is totaal niet het geval. We doen een hoop dingen samen, regelen een hoop dingen samen en beslissen een hoop samen. Echter is hij de eindverantwoordelijke van het gezin. Wij hebben ooit samen een tv’tje aangeschaft. Toen we elkaar leerden kennen hadden we het niet breed. Ons huis was (en is nog steeds) ingericht met veel spullen die we tweedehands hebben aangeschaft of gratis hebben gekregen. Naar alle tevredenheid, want we voelen ons daar ook goed bij.
Een aantal jaar geleden ging onze tv kapot en toen hebben we een kleine televisie gekocht, want meer budget hadden we toen niet. Nu is er wat meer ruimte om af en toe een iets grotere uitgave te doen. Ik vind dat wel lastig. Wanneer we een grote uitgave doen denken we daar over na, praten we er lang over en kijken we wat we willen.
Alex begon een paar maanden geleden over een grotere tv. Ik vond het niet nodig, want onze tv deed het nog. Het was wel een klein tv’tje en met de ondertiteling kreeg ik soms ook wat moeite na een lange dag, maar ik zag nog niet de noodzaak in van een nieuwe tv. In zo’n geval luistert Alex naar mijn argumenten en neemt dat mee in de overweging om het wel of niet te doen. Het kopen van een tv werd niet heel concreet. Hij hecht wel veel waarde aan mijn mening. Ik merkte wel dat hij er steeds vaker over begon. Vroeg of laat zou er een nieuwe tv komen wist ik.
Nu is het zo dat mijn houding in die beslissing bepalend kan zijn voor het resultaat. Er zijn meerdere opties. Ik kan mijn poot stijf houden en vol blijven houden dat ik het niet wil. Het gevolg is dan dat Alex besluit het bijvoorbeeld wel te doen, maar dat hij er gemengde gevoelens aan overhoudt. Een andere optie is aangeven dat ik de noodzaak er nog steeds niet van inzie, maar dat ik het goed vind als hij besluit tot de aankoop over te gaan.
Het is de laatste optie geworden. Er ligt wel een leermoment voor mij daar. Enige zachtheid zou niet misstaan. Vroeger was ik veel zachter, maar het leven heeft mij gehard. Meer dan dat ik zou willen. Daar ligt voor mij dus wat om aan te werken. In de ideale situatie zou ik hem willen zeggen dat ik vertrouw op zijn oordeel en beslissingsvermogen en dat ik hem daar in volg. De praktijk is meer in de trant van: ‘Joh als jij het wil moet je het doen ik vind het best. Voor mij hoeft het niet, maar jij wil het graag dus doe wat je wil.’
Daar wil ik wel anders mee om kunnen gaan, maar goed er is altijd ruimte voor verbetering.
Mijn vurigheid is mijn valkuil. Ik zou graag milder reageren en minder fel. Ik gun Alex ook meer zelfrespect waardoor hij mij sneller aanspreekt op mijn manier van reageren. Soms hoor ik mezelf en dan denk ik oh dat kon ook wel op een andere manier. Of dat ik dan bedenk dat als hij andersom zo zou reageren naar mij toe dat ik wel gekwetst zou zijn. Dan zou ik wel willen dat Alex minder verdraagzaam is.
Ondanks dat hebben we nu dus een grotere televisie. Ik waardeer het enorm dat Alex er wel rekening mee houdt dat ik ongelukkig zou worden van een exemplaar uit het duurdere segment. Gelukkig liggen we wat dat betreft op een lijn en zal hij voor dat soort zaken niet een belachelijk bedrag neertellen. Hoe mooi die tv’s ook zijn, deze voldoet ook prima aan onze wensen voor een schappelijke prijs. Ik moet toegeven dat ik de ondertiteling opvallend goed kan lezen, zelfs zonder bril.
