Verlangen

Het is nog net geen vijf uur. Ik zucht diep. De zoveelste lange dag en korte nacht. De slaapkamerdeur vliegt open en de jongste kruipt in ons bed. Het heeft geen zin hem terug naar bed te brengen, want dan schreeuwt hij de hele buurt wakker uit protest. Half zes gaat Alex er maar uit. Hij gaat douchen. Naast me hoor ik een steeds rustiger wordende ademhaling tot ik alleen nog maar zachte snurkgeluidjes hoor. Ja hoor natuurlijk slaapt dat bed van papa en mama veel lekkerder.

Langzaam gaan mijn gedachten hun eigen kant op. Ik probeer nog te sturen door een boodschappenlijstje te maken in mijn hoofd, maar het gevoel is sterker. Het verlangen komt naar de oppervlakte. Eigenlijk wil ik hier niet aan denken en al helemaal niet voelen. Het is sterker en hoe ik me ook verzet, het breekt door alles heen. Het verlangen naar een lang, fijn, opbouwend, helend pak slaag. Echter, geen gelegenheid. Uiteraard is er altijd gelegenheid voor de stille optie met de cane, maar dat wil ik nu juist niet. Dat zal nu ook eerder verkeerd doen dan dat het iets goeds doet. Ik wil geen afstand, maar juist de nabijheid en veiligheid van over de knie. Geen scherpe pijn en niet ‘even fixen.’ Gewoon lang opbouwend over de knie met de hand. Van lichte ongemak naar flinke pijn. Afsluiten met een goed instrument en dan huilen bij Alex in zijn armen. Met die lichte slapers die onze kinderen zijn is het geen optie om uit te voeren als ze er zijn. Het is gewoon even niet anders. Het moet wachten. Tot, tja tot wanneer eigenlijk?

Met tegenzin stap ik uit bed. Het is tijd om op te staan. Het ontroert me om die kleine in ons grote bed te zien liggen slapen. Er moet momenteel zoveel en de dagen zijn zo snel gevuld met verplichtingen. Ik duw dat knagende verlangen weg. Het kan voorlopig toch even niet. De komende tijd moet ik de warmte even anders opzoeken. In plaats van echte warmte sta ik moed te verzamelen voor een ijskoude douche want de cvketel is voor de zoveelste keer kapot. Ik ben de tel kwijt, maar we wonen in een huurhuis en dan is er niet altijd per direct een oplossing. Een wandeling zal me goed doen, maar ook dat moet in de kou. Zo word ik er niet vrolijker op. Dus ik ga me straks maar te buiten in de kringloop. Misschien vind ik nog wel een hulpmiddel dat geduldig wacht tot er tijd is voor lange, bevrijdende warmte en nabijheid.