Ontspannen deel 2

Ik heb al eerder geschreven over het moeilijk kunnen ontspannen, omdat ik dan nadenk over wie het allemaal zou kunnen horen. Nou kreeg ik van de week een massage, want ik had ontzettend veel spierpijn. Ik heb toen wel heel duidelijk en vaak ‘au’ geroepen. Geen moment heb ik mij druk gemaakt over of kinderen of buren het zouden horen. Waarschijnlijk omdat ik de context zag. Ik kreeg een massage en ik riep au. De buren bijvoorbeeld kennen de context niet. Toch lig ik daar niet wakker van. Terwijl ik dat wel doe als ik straf in ontvangst neem. Dat krijg ik maar niet uit mijn hoofd, wat ik ook probeer.

De vakantie kijk ik dan ook heel erg naar uit. Ik weet nu al dat ik opa en oma, waar we dicht in de buurt zitten, dan lief kan aankijken en dat ze de kinderen dan een dagdeel willen vermaken terwijl Alex en ik ons terugtrekken in ons vakantiehuis. Ik kijk uit naar die paar vrije uren waarbij Alex ervoor zorgt dat ik dagenlang nog herinnerd word aan ons ontspannen samenzijn. Dat het even niet uitmaakt hoe hard de klappen klinken en hoe hard ik ook roep of huil.

Waarschijnlijk gaat het niet zo gemakkelijk. Mezelf kennende zal ik in het begin nog steeds denken dat het hele vakantiepark me kan horen, maar ik heb ook het vertrouwen dat Alex me afleiding genoeg geeft om dat snel te laten varen.

Dat duurt trouwens nog wel een tijdje, maar dat doet geen afbreuk aan de voorpret. Alex is ook nog niet op de hoogte van mijn plan. Opa en oma heb ik ook nog niet gevraagd om op te passen. En ik moet me er niet te erg op vastpinnen, want je weet nooit wat het leven in petto heeft, maar toch is het idee alleen al voldoende om duizenden vlinders te laten fladderen in mijn buik.