Over de kook
Zwemles vind ik vreselijk. De oudste kinderen hebben gelukkig hun diploma’s, maar de jongste is pas net begonnen. Ik ben ontzettend blij dat Alex dat voor zijn rekening neemt. Hij vindt het leuk om te kijken en in dat zwembad te zitten. Nou ik niet.
Een tijdje terug had Alex een cursusdag van zijn werk en zou hij niet op tijd zijn voor de zwemles. Er zat niets anders op dan toch echt een keertje de jongste eens naar zwemles te brengen. Op het moment dat ik binnenstapte vloog alles me aan. Ik was vergeten hoe het was.
De kinderen moet je bij de doucheruimte afzetten en als ouder kan je dan of in het restaurant gaan zitten of achter een grote glazen wand kijken. Dat restaurant vond ik niet bepaald aantrekkelijk. Van een afstand zag ik de dikke laag vet op de tafels liggen en ik kreeg spontaan de rillingen. Ik ging bij het raam staan en er zat niks anders op dan de tijd doorkomen.
Naast mij stond een moeder met drie kinderen. Nummer vier lag in het water. Terwijl zij uitgebreid stond te kletsen met een andere ouder liet 1 van de kinderen, op niet misverstane wijze, weten er klaar mee te zijn. Dat kind produceerde meer geluid dan dertig tetterende olifanten. Moeder was alleen maar flink ontstemt dat ze niet rustig kon kletsen. Toch bleef moeder, op het eerste gezicht, rustig. Alleen ik kon horen dat moeder uiteindelijk dicht hij kind haar oor fluisterde dat ze moest ophouden anders… en toen volgde de vele dreigementen. Dat kind lag onderhand te gillen, al leunend tegen mijn been. De warmte, de herrie, de omgeving, ik werd er niet gezelliger van. Aan het einde van de zwemles waren al mijn principes verdwenen. Niks zelf aankleden, gewoon zo snel mogelijk naar huis. De mevrouw met de vier kinderen was eerder klaar dan wij.
Eenmaal buiten haalde ik diep adem. Gelukkig weer wat frisse lucht! Mijn goede humeur kwam weer terug en onze jongste kletste vrolijk over zijn zwemles. De mevrouw stond toevalligerwijs naast mij geparkeerd en het was daar allerminst gezellig. Ze schreeuwde zo hard tegen die kinderen. Ik denk dat alle opgebouwde spanning bij die mevrouw op dat moment tot uiting kwam. Een passerende man keek geschokt onze kant uit en ik was ook even bevroren van de schrik van het heftige tafereel naast me. De man schudde zijn hoofd en knikte even naar me alsof we een soort bondgenoten waren. Ik knikte samenzweerderig terug en wist niet hoe snel ik in de auto moest vluchten. Als ik me zo heftig zou laten gaan tegen de kinderen weet ik zeker dat ik een paar dagen ongemakkelijk zou zitten.
Dat idee bracht me zoveel rust. Het idee dat Alex het eigenlijk wel vaak in de gaten heeft wanneer ik op het punt van overkoken sta geeft me vertrouwen. Het punt van overkoken is er daarom niet. Hij constateert het vaak als het me te veel wordt. Vaak is een knuffel, even wat rust of er even samen doorheen al genoeg om de druk eraf te halen. Als er meer nodig is dan weet ik dat hij er voor zorgt dat ik niet te lang hoeft te wachten voor een pak slaag om de spanning los te laten.
Ik glimlach als ik de straat in rijd. Misschien heeft die dame bij het zwembad ook wel baat bij een pak op haar billen. Misschien heeft zij net zo’n hekel aan zwemles als ik, maar heeft zij geen andere keus dan elke week die ellende te doorstaan. Ik gun haar een interventie op welke manier dan ook zodat ze dat punt van totale waanzin niet hoeft te bereiken. Gelukkig heb ik huiselijke discipline binnen ons huwelijk en kan ik er op vertrouwen dat 9 van de 10 keer ik gered word van een hopeloze situatie.
<—————–>
Hoofdstuk 5 van ‘Zekerheid bestaat niet’ is in de maak. Hoe kan het dat Tjeerd zijn auto heeft uitgeleend aan zijn zus terwijl hij enig kind is? Hoe zal het zijn als Tjeerd zijn kantoor heeft op dezelfde verdieping als Lieke? Hoe zal hun date verlopen? En wat verbergt Lieke nog meer? Nog even geduld!
