Opbiechten

Mijn autoradio is kapot. Geen ramp vind ik, want ik vind het prima om in stilte te rijden. Alleen geeft dat wel meer gelegenheid om na te denken over zaken die anders niet zo snel opkomen als er muziek door de speakers schalt. Zo vroeg ik me ineens af of ik iets zou opbiechten als ik weet dat ik iets heb gedaan waar ik waarschijnlijk een pak slaag voor zou krijgen. Dat vind ik dus een lastig punt. Stel ik zeg niks, maar het komt later uit dan is het erger als Alex weet dat ik dat heb achtergehouden. Het ligt er ook wel een beetje aan wat het is natuurlijk. Je eigen vonnis tekenen is toch wel een dingetje.

Iets bewust achterhouden is dat niet hetzelfde als liegen? Dat is wel erg. Het maakt het vraagstuk niet makkelijker.

Opbiechten is ook toegeven dat je zelf vindt dat je gestraft moet worden. Dat vind ik iets lastigs. Vind ik dat op dat moment ook? Wat nou als ik iets opbiecht en Alex dat niet zo’n issue vindt? Dan heb ik me ingesteld op straf en dan komt het niet. Dat zorgt weer voor onrust. Terwijl als ik het op zijn beloop laat en het later uitkomt hij dat weer kan zien als dat ik bewust niks gezegd heb. Dat zorgt dan weer voor een slecht gevoel over mezelf. Krijg ik dan wel genoeg om dat gevoel weer kwijt te raken? Ik vind het een dilemma waar geen optie echt oke is. Ik vind het ook niet heel tof om toe te geven dat ik iets verkeerd heb gedaan. Super slechte eigenschap van me, daar ben ik me van bewust.

Vroeger hadden we daar nog wel een soort tussenoplossing voor. We hadden een agenda in de kast liggen. Daar kon ik in noteren als ik vond dat ik iets had gedaan en Alex kon noteren als hij vond dat ik ergens straf voor verdiend had. Op het moment dat er gelegenheid was kon hij de agenda tevoorschijn halen om te bespreken wat we hadden opgeschreven en dan kwam er straf. Het idee vond ik echt heel goed alleen de praktijk bleek voor ons niet te werken. Het is mij wel duidelijk dat ik het best moeilijk vind om de controle los te laten. Ik wil heel graag dat Alex de beslissingen neemt, dat hij streng optreedt en dat hij hoofd van het gezin is. Alleen wil ik dat wel op een manier die past bij mijn ideeën.

Aan de ene kant wil ik dat hij ziet wat ik goed doe en waar ik zijn sturing wel bij kan gebruiken. Daar past zelf opbiechten niet bij. Aan de andere kant wil ik zelf de controle houden en wil ik dat hij me straft voor de dingen waarvan ik vind dat het nodig is. Door zaken op te biechten kan ik dat natuurlijk meer sturen. Een tussenweg daarin vind ik wel lastig. Stel ik zou ergens te hard rijden en dat weten kan ik of wachten tot er een bekeuring op de mat ligt of ik kan hem vertellen dat ik te hard heb gereden en dat ik besef dat dat niet goed is. Nou vind ik beide opties niet aantrekkelijk.

De enige conclusie die ik kan trekken is dat ik moet opbiechten wanneer ik daar behoefte toe voel en het anders op zijn beloop moet laten. Welke factoren daarvoor belangrijk zijn weet ik niet.

Kortom ik vind het een lastig vraagstuk en ik weet na veel nadenken en schrijven nog steeds niet wat ik ervan moet denken.