Plannen is noodzaak

Meestal maak ik voor de vrije dagen een planning of to do lijst. Soms denk ik dat ik het niet nodig heb. De ene keer gaat het goed, maar soms ook helemaal niet.

Ik neem je mee in zomaar een woensdag. Ik had een hele volle, drukke ochtend. Nadat ik de kinderen naar school gebracht had had ik twintig minuten totdat ik een verplichting had.

In die twintig minuten wilde ik de was ophangen en een nieuwe was aanzetten. Ook had ik zin in koffie, want dat had ik nog niet op. De eerste koffiecup ontplofte in het apparaat. Heel mijn keuken onder de koffiedrap. Uiteindelijk na wat schoonmaken en nieuwe koffie zetten met gevaar voor eigen leven had ik toch echt een warm kopje koffie.

Ik pakte de koffie en nam het mee naar boven. Hij was toch nog te heet om te drinken. In de tussentijd kon ik mooi de was ophangen. Zoals ik had verwacht was het daarna prima drinkbaar. Eigenlijk al een beetje te veel afgekoeld. De nieuwe was prop ik in de wasmachine en ik giet wasmiddel in de wasbol. Uiteraard nogal onhandig met koffie in dezelfde hand als de wasbol. Er gaat een flinke klodder naast de wasbol.

Ik ga er gewoonweg vanuit dat die klodder op de grond valt. Als ik vervolgens de half overgebleven kop koffie in een keer achterover sla kom ik tot de ontdekking dat die klodder wasmiddel niet op de grond gevallen is. Koffie met wasmiddel is niet aan te raden kan ik je vertellen.

De rest van de dag ben ik constant aan het herhalen in mijn hoofd wat ik allemaal nog moet doen die dag. In de hoop dat ik niets vergeet. Jeetje mina wat een gestress. Een planning heb ik gewoon nodig.

De laatste tijd gebruik in mijn planner steeds minder. Hij voldoet niet aan wat ik nodig heb. Ik ben dus niet geschikt om planningloos door het leven te gaan. Ik ga dan meer doen dan ik aankan. Dan raak ik overprikkeld, gespannen en gefrustreerd. Met alle gevolgen van dien. Laatste tijd ontbreekt het me aan oplaadtijd. Mijn accu gaat niet meer in het groen. Als ik niet specifiek ontspanning inplan dan komt het er ook niet van.

Dit jaar zijn we weinig in rustgevende natuur geweest. Daarvan laad ik altijd erg op. Ik ben weinig alleen zonder verplichtingen. Even in alle rust een boek lezen, schrijven, mijn verzameling ordenen, film kijken, wandelen of een lekker kopje koffie drinken komt er niet van. Dat merk ik nu.

Waar huiselijke discipline rust geeft in stressvolle periodes, geeft het nu vooral frustratie. Wanneer ik mij een pak slaag inbeeld heb ik daar een beeld van. Een soort droomscenario. Alex heeft zijn eigen manier van een pak slaag geven en dat staat nogal haaks op mijn beeld. Vaak als ik de controle los laat en me overgeef aan zijn leiderschap lukt het me om het te accepteren en te ontvangen. Wanneer ik lange tijd in zo’n periode zit van drukte en weinig tot geen oplaadtijd heb kan ik me daar niet aan overgeven. Dan frustreert het zo en geeft het niet de rust die ik wil.

Ik wil Alex niet programmeren tot iemand die een kunstje opvoert en dan weer zichzelf wordt. Ik moet die controle kunnen loslaten waardoor de huiselijke discipline weer kan bijdragen aan ontspanning. Daarom moet ik zorgen dat ik op tijd mijn accu oplaad.

Weten is één, doen is een tweede. Ik moet meer gaan plannen. Vooruit plannen. Notities bijhouden wanneer ik van alles wil doen. Dat ik niet perse alles direct hoef te doen, maar dat ik het op een later moment kan inplannen. Als ik het opschrijf is het uit mijn hoofd. Ik moet een balans vinden tussen dingen die moeten en tijd voor mezelf. En … ik wil weer gaan sporten. Alleen dat is wel een dingetje. Ik krijg er uiteindelijk energie van en een goed gevoel, maar de eerste paar keren is het gewoon irritant dat weet ik en daar zie ik tegen op.

Oja en ik moet dus een nieuwe planner die wel voldoet. Alleen heb ik nog geen idee welke. De balans moet terug. Ik wil weer een leukere Charlie worden.