22 oktober 2023
Zekerheid bestaat niet – deel 7
Lieke zit dicht tegen Tjeerd aangekropen op de bank bij Tjeerd thuis. Ze is bij hem blijven slapen. Het begint steeds meer op een serieuze relatie te lijken. ‘Ik hoop dat mijn ouders een beetje normaal doen als je ze ontmoet.’
Voor Lieke hoeft het niet zo nodig om zo snel al hem te moeten delen met de familie. Toch wil ze niet alleen naar de verjaardag van haar vader. Zeker niet nu haar zus Tjeerd heeft ontmoet.
‘Dat komt vast wel goed lieverd. Nu we toch aan die fase zijn aanbeland, waarom ga je vanmiddag dan niet mee naar Sipkje? Mijn stiefzus weet je wel? Haar gezin is echt heel leuk.’
Vertwijfeld bijt Lieke op haar lip. Het is eigenlijk ook niet eerlijk om nu nee te zeggen. Voorzichtig knikt ze. Tjeerd lacht verliefd naar haar. ‘Relax mop. ze zullen heel blij zijn dat ik iemand gevonden heb.’
Er draait een knoop in haar maag. Hopelijk draait het niet uit op een fiasco. Tjeerd staat op en steekt zijn hand uit. ‘Samen douchen?’
Er verschijnt nu toch weer een grote grijns op haar gezicht. Daar zegt ze geen nee tegen.
Het voelt een beetje ongemakkelijk zo bij twee vreemde mensen op de bank. Tjeerd heeft niks gelogen. Ze wordt heel gastvrij ontvangen. Af en toe probeert ze een beetje onopvallend om zich heen te kijken. De woonkamer zegt vaak wel wat over wat voor een soort mensen er wonen. Ze zijn erg geïnteresseerd in haar.
Sipkje schenkt voor iedereen opnieuw koffie in. Alles in haar wil protesteren. Er wordt gewoon vanuit gegaan dat ze nog koffie wil. Ze weet zich in te houden.
‘Dus jullie wonen in dezelfde wijk.’ Constateert Wiebe, Sipkjes man. Sipkje kijkt haar breed glimlachend aan. Zenuwachtig plukt ze aan haar broek. Was dat een vraag? Wat moet ze daar op antwoorden? ‘Lieke woont in de straat die we toen in moesten met die wegopbreking weet je nog?’
Wiebe knikt. ‘Ja ja dat weet ik nog. Leuke huisjes wel. Misschien niet helemaal geschikt voor langere tijd, maar dat is nu niet aan de orde.’
Bij Lieke gaan de nekharen overeind staan. ‘Ik ben blij dat je een zelfstandige vrouw bent Lieke. Een goede baan, een woning, alle zaken voor elkaar. Niet afhankelijk van een man en je straalt karakter uit.’ Sipkje kijkt haar met een warme blik aan als ze dat zegt.
Het duizelt haar. Tjeerd legt zijn hand op haar knie. Meteen schuift ze haar knie weg. Het lukt haar niet helemaal te plaatsen wat haar zo stoort. ‘Ik vind dat echt heel belangrijk. Ik heb dat gezien bij mijn moeder. Ze was niks meer toen mijn vader wegviel. Gelijkwaardig aan elkaar zijn en de ballen samen hoog te houden en niet leunen op de een of de ander. Dat is belangrijk. Wij denken ook aan een gezin, maar dat moet wel van ons samen zijn en daar moeten we beide verantwoordelijkheid voor dragen.’
Sipkje is erg gastvrij. Ze zorgt het ervoor dat het niemand aan iets ontbreekt. Het is onmogelijk daar weg te gaan met honger of dorst. Er wordt haar constant gevraagd of ze nog iets zou willen en of ze het te koud heeft of juist te warm. Wil ze een kussentje in haar rug of zit ze liever op een stoel?
Het wordt haar te veel. Dit leven, deze mensen. Het is allemaal zo anders dan ze gewend is. Het zijn hele lieve en warme mensen. Heel gastvrij en alles lijkt helemaal gesmeerd te lopen. Het benauwd haar. Tjeerd lijkt er zo makkelijk in te passen. Eigenlijk past hij er perfect in. Zij niet. Het liefst wil ze wegrennen en zich verstoppen. Dit is niet het leven wat ze voor ogen heeft. Als Tjeerd zijn glas neerzet kijkt hij haar aan. ‘Zullen we op huis aan?’
Lieke knikt. Ze voelt de tranen achter haar ogen prikken, maar ze houdt zich sterk. Beleefd zegt ze Sipkje en Wiebe gedag en het lukt haar nog net om niet naar de auto te rennen.
Tjeerd probeert haar blik te vangen. ‘Wat is er Lieke? Heb ik iets verkeerd gezegd?’
Ze schudt haar hoofd en staart naar buiten. ‘Laten we maar gewoon gaan.’
‘Nee Lieke. Je bent duidelijk overstuur. Praat met me. Wat is er aan de hand?’
Nijdig wrijft ze een traan weg die toch weet te ontsnappen. ‘Ik wil naar huis.’
Het blijft even stil, maar uiteindelijk start Tjeerd toch de auto. Hij rijdt haar straat voorbij. ‘Ik wil naar mijn eigen huis.’ Snauwt ze.
‘Niet voordat we gepraat hebben.’
Behendig parkeert hij voor zijn huis. Boos draait ze zich naar hem toe. ‘Het werkt niet Tjeerd en het gaat nooit werken tussen ons. We zijn te verschillend. Jij past perfect in dat huisje, boompje, beestje plaatje en ik niet. Ik wil dat misschien niet eens en jij en je familie en vrienden met dat perfecte plaatje! Ik ben dat niet! Het is over. Ik ben niet geschikt voor een relatie. Ik wil dit leven niet.’
Nog voor hij iets terug kan zeggen vlugt ze de auto uit. Totaal ontredderd blijft Tjeerd achter. Hij stapt uit de auto. ‘Laat me met rust!’ Roept ze luid.
Ze loopt steeds sneller tot ze uiteindelijk rent. Ze wil zo snel mogelijk in haar eigen huis zijn. Snel draait ze de deur achter zichzelf op slot en zakt tegen de deur aan op de grond. Alle tranen komen er uit. Haar schouders schokken en ze haalt met horten en stoten adem. Waarom is het leven toch zo ingewikkeld?
Lieke is de eerste op kantoor. Daar moet ze geen gewoonte van maken. Geconcentreerd leest ze het dossier van de eerste cliënten. Er wordt op de deur geklopt. Anne loopt stralend haar spreekkamer in. Dolblij zet ze een schotel voor haar neer. Lieke staart naar het roze met blauwe gebakje. Verbaasd springt ze op. ‘Niet! Ben je zwanger?’
Anne knikt uitgelaten. Lieke slaat haar armen om haar vriendin heen. ‘Gefeliciteerd. Wat fijn voor jullie.’
Meteen neemt ze een grote hap. De taarten van Anne zijn altijd goddelijk. Sowieso is elke vorm van troostvoer nu welkom. Met de grootst mogelijke moeite probeert ze haar tranen tegen te houden. Ondanks dat ze zelf niet een duidelijke kinderwens heeft en nooit echt warmloopt voor het standaard plaatje van het leven doet de zwangerschap aankondiging van haar vriendin en collega toch pijn. ‘Wat is er Lieke? Gaat het wel?’
Lieke propt haar mond vol. Haar emoties zijn te sterk. Ze kan het niet tegenhouden.
‘Het is uit.’ De tranen kan ze niet meer tegenhouden. ‘Sorry Anne ik wil je moment niet verpesten. Ik ben echt heel blij voor je.’
Anne slaat een arm om haar heen. ‘Oh jeetje wat erg. Wat is er gebeurd? Goh kom ik lekker tactloos tussendoor met mijn taart.’
Lieke lacht door haar tranen heen. ‘Het werkt gewoon niet. Hij is gewoon te anders. Ik pas niet in zijn leven.’
Anne kijkt haar doordringend aan. ‘Vindt hij dat of heb jij dat bepaald?’
Lieke haalt haar schouders op. ‘Het doet er niet toe. Het is uit en ik moet verder. Ik word verwen tante van jouw baby en ik moet gewoon door met mijn leven. Ik ben niet gemaakt voor een relatie.’
Anne staat op. ‘Je moet jezelf eens toestaan om gelukkig te zijn. Ga met hem praten over je onzekerheden en wat je tegenstaat. Maak het jezelf niet zo moeilijk. Jij zoekt zekerheid die niet bestaat.’
De stilte die Anne achterlaat voelt naar. Snel drukt ze alle opkomende gevoelens weg. Anne heeft geen gelijk. Dat kan niet. Lieke probeert de geluiden buiten haar spreekkamer te negeren. Ze hoort Tjeerd Anne enthousiast feliciteren. Ze hoort Anne vragen hoe Tjeerd zich nu voelt. Het antwoord kan ze niet verstaan. De pijn in haar lichaam is niet te omschrijven. Waarom lukt het haar niet om zich te binden? Ze kijkt op de klok. Spreekuur begint.
