Soms wil ik mijn gedachten uitzetten.
Soms vraag ik me af waar de tijd blijft. Ik vind het momenteel best heel druk en dat vind ik lastig. Ik heb volle dagen en dat is voor nu oke, maar ik vind het jammer dat ik daardoor niet alles kan doen wat ik wil. Bijvoorbeeld het nieuwe hoofdstuk van mijn vervolgverhaal afmaken. Sporten, ook al is er ook geen denken aan dat ik met 31 graden ga sporten. Naar de bibliotheek gaan of wandelen of lekker een goede film kijken met Alex.
Gelukkig heb ik nu nog wel even een half uurtje tussendoor en kan ik schrijven over wat me momenteel bezighoudt in het HD leven. De laatste keer schreef ik al dat ik benieuwd was of ik me helemaal kon overgeven aan een pak slaag als het er weer van zou komen. Ik kan daar nu antwoord op geven. Nou hadden we een moment op het oog dat er gelegenheid was om het een en ander uit te voeren alleen last minute liep dat toch anders waardoor we het moesten uitstellen. Gelukkig was de uitstel maar één dag. Het voelde een beetje onwennig. Na zoveel weken weer bij Alex over de knie te liggen. Ik kan het ook niet gedachteloos ondergaan. Er spoken standaard een aantal zinnen door mijn hoofd op zo’n moment. Een daarvan is bijvoorbeeld: ‘Waarom wil ik dit als dertig plusser?’
Serieus, waarom? Het loopt best als een rode draad door mijn leven en ik denk echt vaak aan wat en wanneer in mijn leven de situatie mij een pak slaag op zou kunnen leveren. Wanneer ik een beslissing maak denk ik er over na of het voor Alex een reden zou kunnen zijn om me over de knie te leggen. Het verschil met nu en mijn ‘jongere’ jaren is dat ik nu dan de keuze maak om het dan te laten in plaats van dat ik het wel zou doen, omdat het juist een pak slaag oplevert. Nu heb ik meer baat bij een spanking om te ontladen terwijl ik vroeger echt meer behoefte had aan straf. Oké, ik dwaal af.
Als ik over de knie lig of in welke positie dan ook denk ik ook vaak waarom ben ik hier zo slecht in? Ik ben niet in staat tot heel braaf stil liggen en commentaarloos alles te doorstaan. Vooral als ik op het punt kom dat ik denk dat het te veel pijn doet en ik dat niet kan hebben dan ga ik extra in de aanval.
Dat moment kwam nu de laatste keer heel vroeg. Ik had het idee dat ik niks meer kon hebben. Ik vond het al snel moeilijk om het alles te ondergaan. Dat frustreert dan enorm. Na zoveel weken het niet kunnen ontvangen had ik er heel veel behoefte aan en Alex vond ook dat ik het nodig had. En op dat moment is er een soort blokkade van binnen om het niet helemaal te accepteren ofzo.
Als ik het heel rationeel bekijken dan kan ik het vergelijken met sporten. Waneer je heel lang niet hebt gesport en je gaat ineens weer beginnen dan is je uithoudingsvermogen ook veel minder en dan heb je ook sneller last van spierpijn. Als je vaker gaat sporten kan je het op den duur langer volhouden en heb je minder snel last van spierpijn of je herstelt sneller van spierpijn. Nu ben ik niet zo van het opbouwen en de tijd nemen en ga zo maar door. Als ik begin met sporten wil ik niet moeten opbouwen, ik wil meteen alles kunnen zonder compleet naar de gloria te zijn.
Nou dat heb ik dus ook binnen onze HD relatie. Ik vind het stom dat ik nu al snel lig te piepen en dat ik zo weinig kan hebben en dat ik het moeilijk vind om me er aan over te geven en zo snel op het punt te zitten dat ik niet meer kan hebben en al dat er nog meer door mijn hoofd dendert op zo’n moment. Nu mis ik het periodiek pak slaag in onze relatie. Alleen is dat gezien de leeftijd van de kinderen en de mogelijkheden in huis gewoon geen optie. Onder schooltijd van de kinderen werkt Alex elke dag en ik ook meer dan me lief is dus het is even niet anders. Ik hoop dat ik me de volgende keer weer een beetje meer kan ontspannen, zodat ik wat langer baat heb bij de nawerking.
