Gebrek aan herkenning

In het weekend heb ik geen ritme. Misschien is dat ook niet precies het goede woord. In ieder geval, alles loopt dan anders. Waar ik doordeweeks heel duidelijk een planning heb, is dat in het weekend compleet het tegenovergestelde. Doordeweeks ontbijt ik, rond tien uur eet ik fruit, tussen de middag lunch, rond drie uur weer fruit en dan nog het avondeten. Studie, huishouden en activiteiten zijn strak ingepland.

In het weekend ontbijten we uitgebreid met zijn allen en dan gaan we er vaak op uit. Wandelen, naar een stad, een museumbezoek, familie opzoeken, knutselen en noem het maar op. De dag verloopt dan zonder vast plan en vaak tijdens het avondeten besef ik me dat ik geen fruit gegeten heb. Ik bedenk me ook pas zondagavond dat ik te weinig of niks in het huishouden heb gedaan. Meestal doet het me niet veel. Ik geniet van het weekend, de tijd met zijn alle en ik gedij goed bij de beslissingen die Alex neemt.

Meestal dan hè. Wanneer ik tegen de muren op vlieg van onrust en wanneer ik behoefte heb aan Alex zijn leiding baal ik van mijn gebrek aan ruggengraat. Dat ik in het weekend niet vast kan houden aan goede gewoontes. Als ik me dan al zo onrustig voel groeit er frustratie. Ik lees graag, maar dan juist niet. Ik wil me dan identificeren met een hoofdpersoon of ik wil herkenbaarheid vinden met betrekking tot ons leven. Er zijn geen boeken over onze relatie.

Wanneer er in een boek geschreven wordt over een relatie waarbij de man bepaald en de baas is dan gaat het over onderdrukking en een onveilige relatie. Over de liefdevolle relatie waarbij twee mensen ervoor kiezen om dit pad te bewandelen is nauwelijks tot niks geschreven. Er is geen Beau van Erven Dorens die er een integer item aan wijdt op een mooie idyllische plek in een villa Velderhof achtige setting. Verder dan een item bij spuiten en slikken waarbij de extremen uitgelicht worden is het nog niet gekomen.

Ik begrijp het ook wel. Zeker in deze tijd waarbij online ongefilterd en anoniem commentaar gestrooid kan worden snap ik dat je er ook niet zo makkelijk voor uit komt. Ik heb ooit een stukje van Oprah gezien waarbij huiselijke discipline aangesneden werd en ik vond het niet respectvol. Eerder neerbuigend. Het is niet voor niks dat wij een avatar gebruiken op mijn blog in plaats van onze eigen foto.

Wanneer ik dus onrust ervaar en baal van mijn ‘gebreken’ en misstappen mis ik een rolmodel. Ik snap de talloze filmpjes van het kind dat uit zijn of haar dak gaat bij het zien van een speelgoedpop die lijkt op hem of haar. Als je je anders voelt is het toch fijn om te ervaren dat je niet alleen bent.

Bij gebrek aan huiselijke discipline in mainstream media en bij gebrek aan vriendschap met gelijkgestemden creëer ik zelf verhalen. Voor onszelf en voor andere die op zoek zijn naar herkenning.

Om de daad bij het woord te voegen vind je bij de verhalen de eerste twee hoofdstukken van het vervolgverhaal ‘Zekerheid bestaat niet.’