De makkelijke weg

In deze tijd is het makkelijker om mee te gaan in de lijn der verwachting. Het is makkelijker om te doen waarvan de meeste mensen denken dat logisch is. Een aantal jaar terug, toen ik nog twee kinderen had, liet ik mij meevoeren in dat logische verloop. Ik had na een jaar thuis zitten in de financiële crisis eindelijk een baan. Daar was ik blij om, want elke maand de hypotheek ophoesten werd steeds moeilijker. 

Na een tijdje bleek dat ik erg goed was in mijn werk. Van een paar uurtjes per week werken ging is al snel naar heel veel werken. Het gaf mij zelfvertrouwen dat ik zo gewaardeerd werd en dat mij het gevoel werd gegeven dat ik nodig was binnen het bedrijf. Mijn manager zei toen tijdens een gesprek dat hij mij binnen maximaal vijf jaar op zijn positie zag zitten.

Dat was vooral bij mijn familie goed nieuws. Ik voelde mij vereerd, maar het was niet iets wat ik perse ook wilde. Ondanks dat ik nooit heel erg uitgesproken heb dat ik het met mijn manager eens was ging hij mij allerlei extra dingen leren. Niet alleen hij, ook de management assistenten gingen daarin mee. Dus ongevraagd leerde ik een hoop bij. 

Vrij onverwachts ging het rap minder goed met het bedrijf en werden mijn uren teruggeschroefd. Ik merkte dat ik dat fijner vond. Thuis zijn met de kinderen was toch meer waar ik mij goed bij voelde. Toch had ik niet te klagen, want ik kon vaak in de avonddienst werken en in het weekend. De kinderen zaten nog niet op school, dus ik had tijd genoeg met hun. Maar toch, die verwachting dat ik vooruit kon maakte dat ik vond dat ik dat ook moest. Na wat sollicitatiebrieven verstuurd te hebben werd ik uitgenodigd bij een soortgelijk bedrijf, maar die op dat moment wel enorme successen boekte. Ik werd aangenomen als management assistent terwijl ik nauwelijks ervaring had. Ook daar bleek ik goed in wat ik deed. Keer op keer kreeg ik te horen hoe goed ik was en werd ik constant bij allerlei zaken betrokken die niet hoorde bij mijn functie. Binnen de hiërarchie was ik daar niet hoog genoeg voor gepositioneerd zeg maar, maar toch had ik toegevoegde waarde. Het duurde even voor ik besefte dat ik een weg was ingeslagen die ik niet wilde volgen. Een logische volgende stap was een hogere functie, meer uren en ga zo maar door. Het voelde alsof ik iemands leven speelde in plaats van dat ik mijn leven leidde. Dus toen ik op gesprek moest komen en er heel enthousiast werd verteld dat ze mijn contracturen wilden verhogen zag ik de situatie plots glashelder. Ik deed al een tijdje wat er van mij verwacht werd in deze maatschappij. Iedereen vond het heel logisch wat ik deed. Ik heb me mee laten voeren in de tegenwoordige tijd. Iedereen was heel tevreden. Mijn werkgever, mijn collega’s, mijn familie, iedereen behalve ikzelf. Binnen mum van tijd had ik een nieuwe baan bij een andere organisatie voor drie dagen in de week als ‘gewone’ medewerker.

Iedereen zag het als een stap terug. Een mislukte stap in mijn carrière. Mij gaf het zoveel rust. Het heeft mij zo duidelijk gemaakt wat ik sowieso niet wil. De meeste mensen uit mijn omgeving vinden het nog steeds zonde. Maar het betekent niet dat als je ergens goed in bent dat je het ook moet doen. Ik merk wel dat ik moeite heb met de mening van de omgeving. Het geeft minder strijd om te doen wat men verwacht. Nu moet ik toch nog regelmatig verantwoorden waarom ik niet terug wil naar mijn ‘oude’ functie. Waarom ik niet verder wil komen in het leven, want ik heb zoveel meer in mijn mars vindt men vaak. Ik moet vaak verantwoorden waarom ik huisvrouw wil zijn. Terwijl ik nooit heb hoeven verantwoorden waarom ik management assistent was.